Kύριε διευθυντά
Στέλνω την παρούσα επιστολή με την «πελελήν ολπίδα», στη γλώσσα του Κορνάρου, πως, μετά την ευγενική ανταπόκρισή σας στο αίτημά μου να δημοσιευτεί στην οικεία θέση της εφημερίδας σας, ενδέχεται το περιεχόμενό της να εισακουστεί από αρμόδια και μέχρι στιγμής κωφεύοντα ώτα, τα οποία εντούτοις όφειλαν να είναι, όπως συχνότατα διακηρύσσουν πως είναι, κατεξοχήν ευήκοα. Υπέβαλα αίτηση συνταξιοδότησης στον ΕΦΚΑ, συνοδευόμενη από όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά, τον Αύγουστο του 2021, ήτοι τρία ολόκληρα χρόνια πριν. Εκτοτε, λαμβάνω το εθνικό εγγυημένο ποσό των 360 ευρώ μηνιαίως, ενώ εις μάτην περιμένω την τελική απόφαση για τη σύνταξή μου. Στις 10 Ιουνίου, έστειλα ηλεκτρονική επιστολή στη διεύθυνση του φορέα, διά της οποίας, με την προσήκουσα ευγένεια, ζητούσα να ενημερωθώ τουλάχιστον για τους λόγους αυτής της βάρβαρης (συγχωρήστε το επίθετο) καθυστέρησης. Ακολούθησε σιωπή δύο μηνών ώσπου προσφάτως, αντί άλλης απαντήσεως, έλαβα από την εν λόγω υπηρεσία βλοσυρή απαίτηση να επιστραφεί η τελευταία σύνταξη του πατέρα μου, ο οποίος έκανε το λάθος να αποδημήσει λίγες μόνον ημέρες μετά την καταβολή της, τον Ιούλιο του 2022. Τα δύο γεγονότα ασφαλώς δεν συσχετίζονται, αλλά ποιος, αν ήταν στη θέση μου, δεν θα δυσανασχετούσε με την κατάφωρη ειρωνεία; ∆ιαβάζω κι εγώ συχνά τις εξαγγελίες γι’ αυτό το εξόχως αυτορρυθμιζόμενο ψηφιακό κράτος και την ταχύτητα με την οποία αντιμετωπίζει τα δίκαια αιτήματα των πολιτών. Ενδέχεται, φευ, να είμαι ένας από τους λίγους ή τους ελάχιστους που οι εξαγγελίες αυτές εμπαίζουν ανηλεώς. Το εύχομαι. Εντούτοις, το ενδεχόμενο αυτό, που δεν το αποκλείω, ουδόλως με παρηγορεί.
