Κύριε διευθυντά
Η επιστολή του κ. Κουφάκη της 10/8 με τίτλο «Κυπριακό, ιστορίες χαμένων ευκαιριών», που αναφέρεται σε μένα με τιμητικό τρόπο και τον ευχαριστώ θερμά, μου δίνει την αφορμή να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου αναφορικά με το σχέδιο Ανάν, αφού επισημάνω πρώτα ότι βρίσκω εύστοχα τα ερωτήματα που θέτει, όχι μόνον για το θέμα αυτό.
Το πρόβλημα με το σχέδιο Ανάν ήταν η αρνητική ψυχολογία των Ελληνοκυπρίων. Η χαίνουσα πληγή του 1974 που προκλήθηκε με την επέλαση των βαρβάρων του Αττίλα. Γι’ αυτό το απέρριψαν. Βοήθησε βέβαια τη συναισθηματική τους αντίδραση ο τότε πρόεδρος της Κύπρου με τη φράση: Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα. Κοινώς δεν τον θέλουν τον Τούρκο. Και μόνον το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» να έχεις δει δεν θέλεις να επισκεφθείς τη χώρα αυτή. Ασε που τώρα με τον Ερντογάν δεν έχουν ιερό και όσιο. Την Αγία Σοφία που ο Ατατούρκ έκανε μουσείο, τη μετέτρεψαν ξανά σε τζαμί για να κάνουν μνημόσυνο στον Χανίγια! Εκείνο που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι η στάση της Ρωσίας στο θέμα αυτό άσχετα με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πλήρης αδιαφορία. Αν και αγαπώ τη Ρωσία οφείλω να το επισημάνω. Δυστυχώς για την Κύπρο δεν βλέπω φως. Μια στασιμότητα στο διηνεκές. Εκτός κι αν αλλάξει ο πολιτικός ηγέτης της Τουρκίας κι έρθει κάποιος ανοιχτόμυαλος, πιο κοντά στη Δύση, εμπνέοντας έτσι εμπιστοσύνη για μια ομόσπονδη λύση. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
