Κύριε διευθυντά
Εσχάτως πολλά ακούγονται και γράφονται σχετικά με το θέμα της μη προσέλευσης υποψηφίων για εισαγωγή στις στρατιωτικές παραγωγικές σχολές και τη δραματική πτώση των βάσεων εισαγωγής σ’ αυτές.
Αν πω τις απόψεις μου, πολύ φοβάμαι ότι θα θεωρηθώ αναχρονιστικός και άνθρωπος των σπηλαίων. Οι εποχές αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αλλαγή νοοτροπιών, ιδανικών, επιδιώξεων, στόχων, καθημερινότητας, που δεν μπορείς πλέον να τις παρακολουθήσεις εύκολα και να συμβιβαστείς, έχοντας δε και μια βραδυπορία προϊούσης της ηλικίας, αρχίζεις να κατατάσσεσαι στο γένος των δεινοσαύρων.
Θα αναφερθώ λοιπόν στο τι συνέβαινε στην εποχή μου, τέλος δεκαετίας 1950, αρχές δεκαετίας 1960, για να ενημερωθούν οι αγαπητοί αναγνώστες της «Κ», να συγκρίνουν και να κρίνουν. Ξεκινούσαμε τις εξετάσεις περίπου 900 υποψήφιοι για να εισαχθούν τελικά περί τους 30 με 40, μάχιμοι και μηχανικοί, δηλαδή περίπου το 3,5% με 4%! Οι εξετάσεις ήταν: ιατρικές, αθλητικά, ψυχοτεχνική δοκιμασία (τεστ) και ακολουθούσαν τα μαθήματα: Λογισμός (ουσιαστικά λογάριθμοι και τριγωνομετρία), άλγεβρα, γεωμετρία-στερεομετρία, έκθεση, φυσική-χημεία, γεωγραφία και αγγλικά. Τα πάντα ήσαν νοκ άουτ, δηλαδή αν δεν περνούσες μία ιατρική εξέταση, ένα άθλημα, τα τεστ ή ένα μάθημα κρινόσουν αποτυχών και δεν συνέχιζες τις εξετάσεις. Ως πρωτοετείς υφιστάμεθα καψόνια (νίλα) μερικά από τα οποία μπορούν να χαρακτηρισθούν επιεικώς βάρβαρα. Αυτά όμως μας άνδρωσαν σωματικά και ψυχικά. Δυνάμωσε το κορμί μας. Μάθαμε να υπομένουμε και να αντέχουμε. Συνειδητοποιήσαμε τι δύναμη, δυνατότητες και αντοχή κρύβει το σώμα μας και η ψυχή μας. Αναπτύξαμε αισθήματα αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, υποφέροντας ο ένας δίπλα στον άλλο. Μας έγινε βίωμα η έννοια του συμμαθητού, που μας ακολουθεί μέχρι τα γεράματά μας. Δεν πληρωνόμαστε κατά τη φοίτησή μας στη ΣΝΔ αλλά αντιθέτως οι γονείς μας πλήρωναν ένα μηνιαίο ποσόν, ως αντίτιμο για το ξίφος και τις στολές που θα παίρναμε κατά την αποφοίτησή μας. Η σχολή μας παρείχε δωρεάν την εκπαίδευση και αγωγή μας, τη στέγη, την ένδυση και το φαγητό μας. Η «εξόδου» ήταν ουσιαστικά κάθε δύο Σαββατοκύριακα, διότι το άλλο πηγαίναμε εκπαιδευτικό ταξίδι με πλοίο, μετά ποινών και διαγωγών. Τι σημαίνει αυτό θα πάρει δύο σελίδες για να το εξηγήσω. Απλά όμως, για να βγεις από το πρωί του Σαββάτου έπρεπε να έχεις ιδιότητα αγγέλου και σ’ αυτή την ηλικία μόνον άγγελος δεν είσαι. Το να συλληφθείς στην «εξόδου» να κυκλοφορείς με πολιτική περιβολή ή να οδηγείς αυτοκίνητο ήταν λόγος ποινής αυστηρής φυλάκισης και παραπομπής στο πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της αποτάξεως. Ποινή φυλάκισης σήμαινε ότι, εκτός από τις ώρες των μαθημάτων, ήσουν κλεισμένος σε ένα κελί περίπου 2,5χ1,8 μ. στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου με μία τάβλα χωρίς στρώμα για κρεβάτι και ένα θρανίο, το δε φαγητό ήταν φαγητό ναύτη και όχι Ν. Δοκίμου. Είμαι βέβαιος ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει σήμερα. Ο μισθός μου όταν βγήκα Σημαιοφόρος το 1965 ήταν 1.500 δρχ., ενώ αν είχα επιλέξει σταδιοδρομία στο Εμπορικό Ναυτικό θα ήταν περί τις 10.000 δρχ. Θυμάμαι δύο ατάκες του αείμνηστου φροντιστού μας Δημητρίου Κλαδάκη: «Κύριοι, διαλέξατε να ακολουθήσετε το λειτούργημα της απαστράπτουσας πενίας» και «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς». Είμαστε μαζοχιστές; Οχι. Είχαμε μεγαλώσει ακούγοντας από γονείς και δασκάλους για την αγάπη προς την πατρίδα, έχοντας νωπά παραδείγματα ηρωισμού αξιωματικών και όχι μόνο του Β΄ Π.Π., και του καταραμένου εμφυλίου, έχοντας ρουφήξει τα τεύχη του «Μικρού Ηρωα», έχοντας ιδανικά περισσότερο για ηρωισμούς και δόξα και πολύ λιγότερο για χρήματα και καλοπέραση, βλέποντας και θαυμάζοντας τους Ν. Δοκίμους, τους Ευέλπιδες και τους Ικάρους με τη στολή και το «σπαθάκι» και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε και τις επιτυχίες τους με τα κορίτσια της εποχής. Σήμερα άλλα είναι τα κριτήρια, οι στόχοι και τα ιδανικά των νέων. Ας ελπίσουμε ότι ο κατήφορος κάπου θα σταματήσει. Για την Ελλάδα ρε γ…το.
*Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α
