Κύριε διευθυντά
Το περασμένο Σάββατο έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος αθλητής, καθηγητής και προπονητής Γιάννης Κουτούζης. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω ένα μεσημέρι Σαββάτου στην είσοδο του σχολείου μου πριν από περίπου 20 χρόνια. Με προσέγγισε εκείνος για να ρωτήσει με ποιο σπορ ασχολούμαι καθώς το Σάββατο ήταν η μέρα των εξωακαδημαϊκών αθλημάτων που κυρίως αφορούσαν τις αντιπροσωπευτικές ομάδες του σχολείου. Σάστισε όταν έμαθε ότι δεν ασχολούμαι με τον αθλητισμό διότι δεν είχα γίνει δεκτός στην ομάδα του μπάσκετ και μάλλον δεν είχα ταλέντο σε κάτι άλλο. Αμέσως με προσκάλεσε στην ομάδα του για τακτικές προπονήσεις. Με δοκίμασε στη σφαίρα, στη σφύρα και στον ακοντισμό, κρίνοντας αυτά ως τα πιο κατάλληλα για μένα με βάση τον σωματότυπό μου. Λίγο καιρό αφού με «ενεργοποίησε» συμμετείχα σε επίσημο αγώνα σφαιροβολίας μεταξύ σχολείων. Συχνά ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι και πρέπει να είναι για όλους, πρωταθλητές και μη. Σημασία έχει η προσπάθεια· κάθε μέρα να γινόμαστε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Οι πρόσφατοι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι η πιο τρανή επιβεβαίωση ότι τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα του ανθρώπου είναι τεράστια. Καμιά φορά χρειάζεται μονάχα η ενθάρρυνση, η αποδοχή και η καθοδήγηση από τον σωστό δάσκαλο. Με τόλμη να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Και ο Γιάννης Κουτούζης στην περίπτωση τη δική μου ήταν ακριβώς αυτό. «Μη μου πεις ότι δεν είσαι Ολυμπιονίκης!», φώναξε χαμογελώντας από μακριά.
