Κύριε διευθυντά
Ακούμε τελευταία ότι η κυβέρνηση άρχισε να συζητάει με την Τουρκία προκαταρκτικά βήματα για την προώθηση «λύσης» στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών (που βέβαια δικαίως η Ελλάδα θεωρεί ως τη μοναδική διαφορά της με τη γείτονα χώρα). Γενικά γίνεται μια προσπάθεια να πειστούμε ότι αυτή η πορεία είναι θετική γιατί υποτίθεται ότι θα εξομαλύνει τις σχέσεις μας με τη γείτονα χώρα. Είναι όμως έτσι; Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για τους εξής λόγους:
– Πρώτον, η Τουρκία σε καμία περίπτωση, όπως έχει δηλώσει πολλές φορές, δεν θα αφήσει την ευκαιρία να περάσει χωρίς να βάλει είτε στο συνυποσχετικό είτε στο ίδιο το δικαστήριο και πολλά από τα άλλα απαράδεκτα αιτήματά της και να επηρεάσει τους δικαστές προς την πλευρά της ισχυριζόμενη ότι έχει, έστω κάποιο, δίκιο στις απαιτήσεις της.
– Δεύτερον, δεν υπάρχει καμία περίπτωση οποιοδήποτε δικαστήριο, ιδίως ένα που θα δικάσει τόσο λεπτές και ευαίσθητες υποθέσεις, να δώσει 100% δίκιο σε κανέναν από τους διαδίκους. Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα θα βρεθεί να κάνει κάποια υποχώρηση από τις θέσεις που τώρα πρεσβεύει. (Εκτός αν ήδη έχει σταματήσει να τις πρεσβεύει;).
– Τρίτον, τι ακριβώς περιμένουμε από μια τέτοια συμφωνία; Οτι η Τουρκία θα γίνει ξαφνικά από λύκος αρνάκι; Οτι θα σταματήσει το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας»;
Μα ποιος είναι τόσο αφελής να τα πιστεύει αυτά; Από την άλλη πλευρά, σήμερα εμείς έχουμε όλα τα δίκια με την πλευρά μας άσχετα αν η Τουρκία τα αμφισβητεί. Αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε κάνει καμία υποχώρηση.
Ποιο είναι το τίμημα σήμερα για να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Πολιτική γενναιότητα, ομοψυχία των Ελλήνων και, φυσικά, μεγάλες αμυντικές δαπάνες. (Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αυτές θα μειωθούν αν λύσουμε το «θέμα της υφαλοκρηπίδας»;).
Το τίμημα όμως μιας μεσοβέζικης λύσης στη Χάγη θα είναι μια εθνική οπισθοχώρηση.
