Kύριε διευθυντά
Εις τα όσα εξέθεσε στο φύλλο της «Κ» της 6.10.2024 επιστολογράφος, εν σχέσει με το παιδομάζωμα και τις παιδοπόλεις, θα προσέθετα και τα παρακάτω:
Μετά 75 χρόνια από τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας τίθεται ακόμα το ερώτημα: Υπήρξε «παιδομάζωμα» ή «παιδοφύλαγμα»; Και ποια παράταξη διέπραξε το πρώτο;
Η κοινή λογική, ως συνήθως, παραμερίζεται από την Αριστερά. Γιατί εκείνη που διέπραξε το «παιδομάζωμα» στον Εμφύλιο, είναι προδήλως η παράταξη αυτή που είχε έλλειψη εφεδρειών. Και η παράταξη αυτή ήταν των ανταρτών – κομμουνιστών.
Ετσι, ο Κώστας Γκριτζώνας, πολιτικός Επίτροπος της μεραρχίας του Χαρίλαου Φλωράκη, γράφει στο βιβλίο του «Τα παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου»: «Μέσα λοιπόν σ’ αυτές τις συνθήκες, τις πολύ δύσκολες, που βρέθηκε ο ∆ΣΕ, αναγκάστηκε να αναζητήσει νέους μαχητές ανάμεσα στα παιδιά που βρίσκονταν στις Λαϊκές ∆ημοκρατίες».
«Τον Μάρτη του 1949 έφτασαν από τη Γιουγκοσλαβία, στα έμπεδά μας 1.200 παιδιά ηλικίας 14-16 χρόνων. Είχαν συγκεντρωθεί από διάφορες χώρες όπου διέμεναν, όπως Αλβανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία. Αγόρια και κορίτσια μισά μισά σχεδόν… Εκπαιδεύσαμε αυτά τα παιδιά 35 μέρες… πολλά απ’ αυτά τα παιδιά… σκοτώθηκαν».
Ετσι ένα απ’ αυτά τα παιδιά, ο Μιχάλης Παρτσαλίδης, γράφει στην «Ελευθεροτυπία» της 13-12-1985: «Σκοπός του παιδομαζώματος ήταν να δημιουργηθεί ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο»… «Τον Αύγουστο του 1948 δούλευα σε γεωργικές εργασίες στη Γιουγκοσλαβία με πάνω από 100 παιδιά, που μόλις έκλεισαν τα 15, επιστρατεύθηκαν για το βουνό, ενώ οι μικρότεροι μεταφερθήκαμε στην Τσεχοσλοβακία. Το 1950 ερχόταν η σειρά μου, αλλά ήδη είχε λήξει ο Εμφύλιος πόλεμος». Και καταλήγει ο Μ. Παρτσαλίδης: «…Τα πιστοποιητικά αγνοουμένων και σκοτωμένων παιδιών ηλικίας 15-20 ετών, που φέραμε, είναι πολύ περισσότερα από τα πτυχία».
Η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ και του ∆ΣΕ, στο βιβλίο της «Πόλεμος και Αίμα», αναφέρεται στην τραγική μάνα Μάρθα Κεραμίδου και στις τρεις κόρες της ∆άφνη, Παρθένα και τη 15χρονη Χρυσούλα, τις οποίες επιστράτευσε ο ∆ΣΕ το καλοκαίρι του 1948 και σκοτώθηκαν και οι τρεις. Και ο Β. Μπαρτζώτας «απαιτούσε από τη δύστυχη μάνα όχι μόνο να μην κλαίει, αλλά να είναι υπερήφανη για τον χαμό των παιδιών της»!
Οσο για την «ονειρεμένη ζωή» που ανέμενε τους Ελληνες αντάρτες στη «μεγάλη χώρα των Σοβιέτ», γράφει στο βιβλίο του ο Στέλιος Γιατρουδάκης, κομμουνιστής και μαχητής του ∆ΣΕ, «Τασκένδη – 30 χρόνια προσφυγιά» (εκδόσεις ∆ιογένης). «…Μακάρι τόσοι και τόσοι Ελληνες αγωνιστές πρωτοπόροι και οργανωτές του Λαϊκού Κινήματος στην Ελλάδα, να μην κατρακυλούσαν στην κλεψιά και στη ρεμούλα και στη συνέχεια δεκάδες και εκατοντάδες παιδιά των λαϊκών αγωνιστών να μην ακολουθούσαν τον δρόμο της διαφθοράς, της κλεψιάς, της εγκληματικότητας, ναρκομανίας και φυλακής» και παρακάτω ο ίδιος: «Η στέγη που βρήκαμε όταν πήγαμε στην Τασκένδη ήταν άθλια… Τα ανδρόγυνα ζούσαν επί χρόνια χωριστά. Οι άνδρες στους ανδρικούς θαλάμους και οι γυναίκες στους γυναικείους… Τα αφοδευτήρια όπως και τα λουτρά ήταν κοινά… Μάλιστα στην 3η Πολιτεία είχαμε θύμα ένα κοριτσάκι εννέα χρόνων, που έπεσε στον βόθρο, όμως η κατάσταση δεν άλλαξε, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε!».
*Μοναστηράκι Δωρίδος
