Κύριε διευθυντά
Ενώ πλησίαζαν τα Χριστούγεννα του 1940, ένα συννεφιασμένο και ήρεμο δειλινό στο χωριό μου (στο ορεινό Μαλακάσι Καλαμπάκας), ξαφνικά άκουσα γοερές γυναικείες κραυγές να σχίζουν τον αέρα του χωριού. ∆εν έρχονταν από πολύ μακριά. Ετρεξα να δω τι συνέβαινε. Στον δρόμο συνάντησα κι άλλους. Σε λίγο έφτασα στην αυλή του Τάσου (Αναστασίου) Κουτελίδα και βρήκα την κόρη του Ευδοξία «να σπαράττεται δεινώς».
Γύρω της είχε σχηματισθεί, κιόλας, μια ομήγυρη που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυα, αλλά τα πρόσωπα που την απάρτιζαν, σε αμηχανία ταυτόχρονα, κοιτούσαν το ένα το άλλο, δίχως να κάνουν κάτι. Ολοι έδειχναν να έχουν αποσβολωθεί και άπραγοι παρατηρούσαν την κοπέλα να οδύρεται. Τα άσχημα μαντάτα είχαν φτάσει. Ο Στέργιος, ο αδελφός της νεαρής Ευδοξίας, σκοτώθηκε στο αλβανικό πολεμικό μέτωπο. Σύντομα η καμπάνα άρχισε να κτυπά πένθιμα για να προσδώσει «μουσική υπόκρουση» στην τραγωδία. Η σκηνή καθηλώθηκε ανεξίτηλα στο παιδικό μου μυαλό. Ημουν πεντέμισι ετών τότε. Οταν έπειτα από χρόνια μάθαινα για τα αρχαία δράματα, ταύτισα την Ευδοξία με μία από τις ηρωίδες τους ή με την κορυφαία του χορού. Σκέπτομαι, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, πόσο γνήσια αυθόρμητη, αληθινή και αγνή ήταν στον μεγάλο της πόνο, στον θρήνο της, η Ευδοξία. Τότε που δεν υπήρχαν κάμερες τηλεοράσεως.
Ιδια και απαράλλακτα γεγονότα επαναλήφθηκαν μέχρι τα Χριστούγεννα αλλά και αργότερα, έως το Πάσχα 1941, όταν έφθαναν στο Μαλακάσι τα τραγικά νέα για τον δάσκαλο Στέργιο Καρασούλη, τον Κυριάκο Μίγκο, τον Νικόλαο Παύλη, τον Κίμωνα Νάκο και τον Αθανάσιο Μεριβάνη, άλλον ένα δάσκαλο. Ολοι τους είχαν θυσιασθεί υπέρ πατρίδος στην Αλβανία, αλλά όταν τα ζοφερά νέα έφθαναν στις οικογένειές τους στο χωριό, οι γονείς μου είχαν φροντίσει να μην είμαι κοντά τους. Είχαν αποφασίσει ότι μου αρκούσε ο θρήνος της Ευδοξίας…
*Καρδιοχειρουργός
