Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ» ελπίζω στα προγράμματα των τηλεοπτικών διαύλων να περιλαμβάνεται προς προβολή η εξαιρετική ταινία, επίκαιρη λόγω των ημερών, του προ πολλού εκλιπόντος σκηνοθέτη Τάκη Κανελλόπουλου, «Ο Ουρανός».
Γυρισμένη το 1962, αναφέρεται μ’ έναν τρόπο μοναδικό και αξεπέραστο, θα έλεγα, συνδυάζουσα ρεαλισμό και ποίηση, στο έπος του 1940. Ασφαλώς είναι μία από τις κορυφαίες ποιοτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Η οποία, χωρίς κραυγές και φανφάρες, αναδεικνύει ένα στέρεο, αυθεντικό και αφανάτιστο πατριωτισμό!
Και η μελαγχολία των τελευταίων πλάνων της ταινίας δεν ήταν μόνο η πικρή έκφραση, για κάτι που δεν άξιζε ο ελληνικός στρατός, εγκαταλείποντας τα απρόσιτα και δύσβατα βουνά της Αλβανίας, τα οποία είχε κατακτήσει, αλλά και ένας ελεγειακός και πένθιμος αποχαιρετισμός, για κάτι που σπάνια επέτυχαν οι Ελληνες στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, να συμβιώνουν και να συνεννοούνται μεταξύ τους ή όπως το έχει διατυπώσει στη στήλη του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, το «ΟΧΙ» και το έπος που επηκολούθησε ήταν το τελευταίο «εμείς» «της συλλογικής μας συνείδησης».
Και ο ήχος του πυροβολισμού της τελευταίας σφαίρας του υποχωρούντος στρατού, μου φάνηκε σαν η «εκτέλεση» αυτού του «εμείς» του Τάκη Θεοδωρόπουλου…
Α. Β.
