Κύριε διευθυντά
Εδιάβασα με ιδιαίτερη συγκίνηση στην κυριακάτικη «Κ» (φ. 20/10) το δημοσίευμα για τον ομότιμο καθηγητή Γεώργιο ∆αΐκο. Ο,τι αναφέρεται στην προσωπικότητά του μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, στην πραγματικότητα δεν αρκεί να περιγράψει την ανιδιοτέλεια, την αγάπη του για τον νέο γιατρό, την κατανόησή του στον συνάνθρωπο, το ευρύ και ανοιχτό πνεύμα του, την καλοσύνη του. Την εποχή (μου), που υπήρχαν ακόμα καθηγητές, που για να περάσεις το μάθημά τους έπρεπε να αγοράσεις (να πληρώσεις) τρεις φορές το πανάκριβο (και συχνά δύσχρηστο) σύγγραμμά τους, εκείνος ήταν ένας ξεχωριστός, αξιοπρεπής και μοντέρνος καθηγητής. Περισσότερο ίσως κι από μερικούς σημερινούς…
Με εδίδαξε Θεραπευτική στο «Αλεξάνδρα», το 1963-64. Εκεί τον θυμάμαι για πρώτη φορά: όπως ακριβώς στη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε, με την άσπρη μπλούζα. Αργότερα, στου «Παπαδημητρίου» που ειδικευόμουν, μας εμπιστευόταν φοιτητές του να τους διδάσκουμε Ειδική Νοσολογία. Αυτή τη συνεργασία εκμεταλλεύθηκα και, όταν βρέθηκα να κάνω τη διατριβή μου στο Παρίσι, σκέφτηκα να του προτείνω να υποστηρίξει την υποψηφιότητά μου στο ΕΚΠΑ. Χωρίς καμία προσωπική γνωριμία, χωρίς καμία ενδιάμεση «παρεμβολή», του έστειλα γράμμα από το Παρίσι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μου απάντησε ιδιοχείρως, βρήκε το θέμα ενδιαφέρον και ανέθεσε στον υφηγητή του, Ι. Πολύζο, τα περαιτέρω.
Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, η ευγνωμοσύνη μου στο πρόσωπό του είναι απέραντη και διαρκής. Μπορεί να μην ξαναβρεθήκαμε ποτέ από τότε που παρουσίασα τη διατριβή μου στην επιτροπή στο ΕΚΠΑ (1977), αλλά είμαι βέβαιος ότι ήξερε πως είχε πάντα έναν γιατρό που μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για εκείνον, κάποιον που δεν θα τον ξεχνούσε ποτέ.
Είμαι επίσης βέβαιος ότι θα έχει αξιοπρεπή «έξοδο», όπως το επιθυμεί ο ίδιος. Με ήσυχη τη συνείδηση και καθαρό το μέτωπο. Κι από εμένα ένα τελευταίο τεράστιο «Ευχαριστώ», που μάλλον δεν περίμενε τόσο οψίμως…
*Γαστρεντερολόγος
