Η μεσαία τάξη
Κύριε διευθυντά
Με την ανοχή και έγκριση των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, ο κ. Στουρνάρας εφάρμοσε μεταξύ πολλών άλλων οδυνηρών οικονομικών μέτρων και τα ακόλουθα τρία:
Επιλεκτικά (επομένως άδικα) ποσοστό μείωσης μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο με αποτέλεσμα τις ακόλουθες δύο (μεταξύ πολλών άλλων) χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Οι υπάλληλοι της Βουλής και οι βουλευτές να μην υποστούν ουσιαστικά καμία μείωση, ενώ το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) και των Σωμάτων Ασφαλείας (Σ.Α.) – αυτούς δηλαδή που ειρωνικά, ίσως, τους αποκαλούν «ενστόλους»… λες και δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες εργαζομένων με στολές… – να υποστεί μείωση της τάξεως του 67%.
Ενας αρχηγός Γενικού Επιτελείου σήμερα με υπέρ τα σαράντα χρόνια υπηρεσίας (40) στις Ε.Δ. να λαμβάνει σύνταξη 50 – 100 ευρώ παραπάνω από έναν αξιωματικό κατώτερο π.χ. κατά 6 – 8 βαθμούς με 35 χρόνια υπηρεσίας στο στράτευμα (λενινισμός παλαιάς κοπής…).
Αύξηση αλόγιστων φόρων με παράλογο σκεπτικό τόσο στα εισοδήματα όσο και στα ακίνητα (ΕΝΦΙΑ). Αποτέλεσμα, οργή και πανικός στους έντιμους φορολογούμενους πολίτες, οι βουλευτές να προσπαθούν στα ΜΜΕ να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να τρίβουν τα χέρια τους οι… επιθεωρησιογράφοι… Και όλα αυτά τα μέτρα να ζητούν από ανθρώπους που ομολογουμένως δεν έχουν άλλα να δώσουν, ενώ περιμένουν να σταματήσουν οι δαπάνες ή να περιοριστούν, από την κεντρική διοίκηση των άνω των χιλίων (1.000) υπαλλήλων της Βουλής, των τριακοσίων βουλευτών με τα αμέτρητα προνόμια και των σαράντα εννέα (49) υπουργών με τους αμέτρητους γραμματείς και συμβούλους…
Απώλεια τεράστιων ποσών από οικονομίες των πολιτών που εμπιστεύτηκαν το κράτος. Οικονομίες από προσπάθειες ετών που χάθηκαν, σκέψεις για αποθέματα ανάγκης που έσβησαν…
Αποτέλεσμα των τριών μόνο προαναφερομένων εφαρμογών του κ. Στουρνάρα είναι αφενός η διάλυση της Μεσαίας Κοινωνικής Τάξης στην Ελλάδα και η μετάπτωση της μεγάλης αυτής ομάδας στην κατηγορία των φτωχών και αφετέρου, οι φτωχοί τους οποίους τα οικονομικά μέτρα του κ. Στουρνάρα δεν άφησαν ανεπηρέαστους, «οδηγήθηκαν» στους απόρους. Κόποι και όνειρα μιας ζωής χάθηκαν στον βωμό μιας εύκολης λύσης για την αντιμετώπιση της κρίσης στην οποία δεν συμμετείχαν και δεν την προκάλεσαν… Ακεραία την ευθύνη για την κρίση την έχουν οι πολιτικοί… δηλαδή αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις…
Απορίας άξιον είναι πως ο τέως υπουργός Οικονομικών με το προκλητικά ειρωνικό ύφος, κατάφερε στη σχετικά μικρή, μετά τις σπουδές του και τη στρατιωτική θητεία (;) διάρκεια της ζωής του, να αποτελέσει μοναδικό ίσως παράδειγμα κρατικοδίαιτου Ελληνα καταλαμβάνοντας τόσες πολλές, επί τόσα πολλά χρόνια και τόσο μεγάλες και σημαντικές θέσεις… Ισως αυτή η δυνατότητα της ανάληψης δημοσίων θέσεων να του προσέδωσε, άθελά του, προκλητικό ύφος και εγωιστική παρουσία που ζήσαμε όλοι οι Ελληνες τα τελευταία δύο χρόνια… Ισως όλα τα προηγούμενα να τα πήρε και να του έγιναν βίωμα μέσα στον «πολιτικό ιστό» στον οποίο πιθανόν να είχε ενταχθεί και στην «πολιτική παρέα» η οποία τον είχε εμπιστευθεί… Ολα αυτά τα μέτρα τα οποία εισηγήθηκε ο άνθρωπος αυτός, που τώρα κάθεται αναπαυτικά και τα παρακολουθεί από την ουδέτερη καρέκλα του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, οδήγησαν σε απελπισία μια μεγάλη κοινωνική τάξη.
Και εσείς τα εγκρίνατε κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.
Νομίζω ότι από αυτήν τη μεγάλη κοινωνική ομάδα, δηλαδή τη μεσαία κοινωνική τάξη στην Ελλάδα, θα πάρετε το «πολιτικό τους αντίο» εκτός εάν άμεσα διορθώσετε τα άδικα οικονομικά μέτρα του τέως υπουργού Οικονομικών.
Ι. Π. Θεοφιλοπουλος – Αντιναύαρχος Π.Ν. ε.α., Επίτιμος αρχηγός στόλου
Η «κοινωνική» αποστολή της ΔΕΗ
Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα, από βλάβη στον πυλώνα της ΔΕΗ έξω από το σπίτι μου στη Δροσιά Αττικής (διακοπή του ουδέτερου λόγω πλημμελούς λειτουργίας του δικτύου), πέρα από τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, κάηκε πλήθος ηλεκτρικών οικιακών συσκευών (εξωτερική οθόνη PC, μετασχηματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών και γκαραζόπορτας, ενισχυτής της TV κ.λπ.). Ευθύς μετά την αποκάλυψη των ζημιών (συνολικά περί τα 650 ευρώ), την παρέλευση του απαιτηθέντος χρόνου αγοράς των υλικών που καταστράφηκαν και την αποκατάστασή τους (μετά 15νθήμερο από το περιστατικό), με επιστολή μου στη ΔΕΗ ζήτησα την πληρωμή της καταβληθείσας σχετικής δαπάνης, προσθέτοντας ότι θέτω στη διάθεσή της τα αχρηστευθέντα υλικά. Η ΔΕΗ (μέσω της διαχειρίστριας του δικτύου θυγατρικής της εταιρείας ΔΕΔΔΗΕ), απάντησε ότι «σύμφωνα με απόφαση της ΡΑΕ, την οποία υιοθετήσαμε, αιτήσεις για αποζημίωση γίνονται δεκτές μόνο εντός 4 εργασίμων ημερών από το συμβάν, προκειμένου και ο ΔΕΔΔΗΕ να μπορεί να διερευνήσει τους ισχυρισμούς των καταναλωτών». Oπως είναι φανερό, ή εν λόγω αρνητική απάντηση συνιστά απαράδεκτη συναλλακτική συμπεριφορά, κατά κατάχρηση της μονοπωλιακής δεσπόζουσας θέσης της ΔΕΗ (και ΔΕΔΔΗΕ) έναντι των καταναλωτών πελατών της, με το να θεσπίζει η ίδια, εν είδει νομοθέτη, αν και οφειλέτρια, προς αποφυγή εκπλήρωσης των εξ αποκλειστικής υπαιτιότητάς της ζημιών τους, οιονεί… 4ήμερη παραγραφή και απόσβεση των κατ’ αυτής απαιτήσεων αποζημίωσής τους!!! Eτσι, σύμφωνα με τον όρο της αυτό, –ο οποίος, φυσικά είναι προφανέστατα παράνομος, ως αντίθετος σε ρητές διατάξεις της (υπερνομοθετικής ισχύος) νομοθεσίας για την προστασία των καταναλωτών– όποιος λ.χ. απουσιάζει από το σπίτι του πέραν του 4ημέρου, ή ακόμη κι όποιος δεν αντιλήφθηκε μέσα στο διάστημα αυτό τη βλάβη κάποιας ή κάποιων από τις συσκευές (δεδομένου ότι, φυσικά, οι ζημιές που προκαλούνται από την αιτία αυτή δεν είναι εμφανείς, με συνέπεια, αν δεν χρειαστεί να γίνει χρήση λ.χ. του PC, της TV κ.λπ., αυτές δεν θα του γίνουν γνωστές έως τότε), αποκλείεται να αποζημιωθεί!!! Σημειωτέον ότι ο ΔΕΔΔΗΕ αναληθώς ισχυρίστηκε για ύπαρξη σχετικής «απόφασης της ΡΑΕ» (= Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας), όπως η ίδια η ΡΑΕ μας γνώρισε σε σχετική επιστολή της, κάτι φυσικά που είναι και αυτονόητο, αφού αυτή, σύμφωνα με το καταστατικό της (ν. 4001/2011), σκοπό έχει την προστασία του καταναλωτικού κοινού (άρθρα 22 και 24), η οποία προστασία, βέβαια, δεν πραγματώνεται με θέση ή αποδοχή τέτοιων αποσβεστικών για τις δίκαιες αξιώσεις των καταναλωτών ηλεκτρικής ενέργειας προθεσμιών, μια κι αυτές θα συνιστούσαν απορρυθμιστικό κατ’ αυτών και όχι ρυθμιστικό υπέρ αυτών μέτρο.
Παναγιωτης Κ. Μαζης – Δικηγόρος
Aγιον Oρος και φορολογία
Κύριε διευθυντά
Συχνάκις ανακινείται από πολλούς, ακόμη και έγκριτους δημοσιογράφους και πολιτικούς, το θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας ή της παραχώρησής της στο κράτος. Επειδή τα όσα συνήθως λέγονται προδίδουν άγνοια στοιχειωδών δεδομένων, θα ήθελα, λίαν επιγραμματικά, να αναφέρω τα ακόλουθα:
Η Εκκλησία αποτελεί δημόσιο οργανισμό συνυφασμένο με τη λειτουργία της κοινωνίας και πέραν του ιστορικού ρόλου που έχει παίξει για το ελληνικό έθνος, και του πνευματικού έργου που αναπτύσσει, επιτελεί και τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, εις δε το Aγιον Oρος ξοδεύονται τεράστια ποσά για συντήρηση και ανακαίνιση πληθώρας εγκαταστάσεων που αποτελούν μοναδική πολιτιστική κληρονομιά του Ελληνισμού. Το Aγιον Oρος και η Εκκλησία γενικώς είχαν τεράστια περιουσία από την εποχή της Τουρκοκρατίας, το μεγαλύτερο όμως μέρος της οποίας έχει παραχωρηθεί στο κράτος, σε Δήμους και Κοινότητες, και η χρησικτησία δεν ισχύει για τα δημόσια κτίσματα, συνεπώς και για την εκκλησιαστική περιουσία. Με βάση τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) και την επακολουθήσασα Συνθήκη του Βερολίνου, οι οποίες κατέληξαν και στην προσάρτηση της Θεσσαλίας, το τότε ελληνικό κράτος υπέγραψε ότι αποδέχεται το ιδιοκτησιακό καθεστώς που ίσχυε επί Σουλτάνων, συνεπώς όλα τα χρυσόβουλα, σελίνια, φιρμάνια κ.λπ., που έχουν στα χέρια τους οι καλόγηροι ισχύουν.
Η Ελληνική Πολιτεία δεν μπορεί μονομερώς να ανατρέψει το καθεστώς αυτό, διότι αποτελεί διεθνή Συνθήκη, θα ήταν όμως και ανεύθυνο να το έκανε, διότι θα τίναζε στον αέρα και όλο το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Πατριαρχείων μας, αλλά συγχρόνως τότε και η Εκκλησία θα απαιτούσε να της επιστραφεί όλη η παραχωρηθείσα περιουσία, γι’ αυτό και είναι αδύνατος ο βίαιος διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας, οποιαδήποτε δε ενέργεια στον τομέα αυτόν θα πρέπει να γίνεται με συναίνεση και προς όφελος του έθνους.
Εάν πρόκειται να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία τότε αυτό θα πρέπει να ισχύσει και για άλλους δημόσιους οργανισμούς, όπως π.χ. τα πανεπιστήμια, η ΔΕΗ κ.λπ., αλλά έχει καμιά λογική αυτό;
Η εκκλησιαστική περιουσία αποτελεί περίπου το εν εκατοστό της κρατικής περιουσίας και κατά κανόνα έχει, πλην εξαιρέσεων, καλή διαχείριση, η δε κρατική, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει άθλια διαχείριση. Σαν παράδειγμα αναφέρω τα Ολυμπιακά ακίνητα και τις πρώην γραμμές του τρένου στον Πλαταμώνα, που εδώ και 15-20 χρόνια σκουριάζουν εγκαταλελειμμένα, ενώ αποτελούν συγχρόνως οικονομικά φιλέτα. Eχει κανένα νόημα να δώσουμε περιουσία από έναν καλό σχετικά κρατικό διαχειριστή, όπως είναι η Εκκλησία σε έναν άλλο σπάταλο και άθλιο διαχειριστή, όπως είναι το Ελληνικό Δημόσιο; Συνεπώς ας μη λέγονται ανοησίες για τόσο σοβαρά θέματα που πρέπει να τα χειρίζονται άνθρωποι με γνώση, ήθος και προπαντός αγάπη για την πατρίδα. Η Εκκλησία υπήρξε και αποτελεί στυλοβάτη του έθνους και πρέπει να αντιμετωπίζεται με την ανάλογη σοβαρότητα.
Γιαννης Κουφακης – Λάρισα
