Η ατομική έκθεση της Ναταλίας Παπαδοπούλου με τίτλο ”Entrails” αποτελεί ένα συνολικό έργο οπτικών και ηχητικών θραυσμάτων, που αναδύονται μέσα από ρευστά και υγρά σώματα του νου. Η ίδια, δημιουργεί μια κατάσταση που πραγματεύεται πολυεπίπεδα και λεπτόρρευστα πέπλα από μετατοπίσεις μιας υπαρξιακής δίνης, που επιθυμεί να ρουφήξει τον θεατή στο εσωτερικό της λεπτής και ευγενικής ωμότητας του ίδιου του εαυτού. Καλειδοσκοπικά, με μεγαλύτερα και μικρότερα αποτμήματα, ανασύρει σπαράγματα και τα πετάει με δύναμη στα βράχια, όπου εκεί διαλύονται και ξεβράζονται σαν ανάλαφρο κύμα στα πόδια μας, ως ένα βίωμα ξεχωριστό.
Ένα ταξίδι μέσα στις φλέβες μας
Entrails στα ελληνικά μεταφράζεται ως τα ενδότατα μέρη, τα εντόσθια, τα σωθικά, τα σπλάχνα, ειδικά όταν αυτά είναι εκτεθειμένα. Πρόκειται για ένα συνολικό οπτικοακουστικό ποίημα και μια σωματική εμπειρία για τον θεατή. Ένα ταξίδι μέσα στις φλέβες μας. Το έργο είναι μια ενορχήστρωση εντάσεων, συναισθημάτων και αφηγηματικών θραυσμάτων.
Ξεκινώντας από το σκοτάδι, σιγά σιγά συντρίβεται ο χώρος από κομμάτια φωτός και ανασυντίθεται. Οι τοίχοι υγροποιούνται καλώντας τον θεατή να «εισέρθει» στη διαπερατότητά τους. Το φως φέρνει την μορφή. Μια γυναίκα πέφτει εμμονικά ξανά και ξανά στα τριαντάφυλλα. Η σκιά της στην άκρη των βράχων περικυκλωμένη από ορμητικά κύματα.
Το χρώμα και η σύνθεση σπρώχνονται στα όριά τους δημιουργώντας τελετουργικά συνθέσεις που απαρτίζονται από πολλαπλά στρώματα εικόνων: σε ένα καρέ που απεικονίζει τη θάλασσα μπορεί να υπερτίθενται εικόνες από τρίχες, φύκια, το σώμα από πολύ κοντά, χνούδια, κοχύλια, τριαντάφυλλα και έτσι αναδύεται μια νέα πολυδιάστατη εικόνα, οργανική, οικεία και απόκοσμη, με το δικό της παλμό και αισθητηριακή και αφηγηματική ιδιότητα. Η μορφή συχνά χάνεται και οδηγεί σε αρχετυπικά αισθήματα που εκφράζονται από παραλήρημα χρωμάτων και υφών για να καταλήξει στο τέλος στην επιφάνεια, που είναι ο υμένας, το φως, το δέρμα, η επιστροφή στην ύλη, στους τοίχους του χώρου, στα σώματά μας για να αποδεχτούμε ότι το μυστήριο της ύπαρξης παραμένει μυστικό.
Το μουσικό και ηχητικό κομμάτι που απευθύνεται επαναλαμβανόμενα και ρυθμικά στο θυμικό προέκυψε από συνεργασία της καλλιτέχνιδας με τον μουσικό Λευτέρη Βολάνη. Η Παπαδοπούλου διαβάζει ένα ποίημα της που περιέχει μπλεγμένες παιδικές μνήμες, φαντασιώσεις, τμήματα του νου και των συναισθημάτων της. Η μουσική ανταποκρίνεται σε αυτά τα συναισθήματα και μαζί συνθέτουν ένα ηχητικό τοπίο που λόγω της σταθερής συνήχησης και του ισοκρατήματος του τόνου θυμίζει περισσότερο ψαλμωδία που έρχεται σε αντίθεση με την τρικυμία της εικόνας προσφέροντας ένα απάγκιο από την ένταση και την ωμότητα των ίδιων των λέξεων και των επιφορτισμένων βιωμάτων μας. Οι δυο τους δουλεύοντας το ηχητικό και τη μουσική σύνθεση κράτησαν την πρώτη απόπειρα απαγγελίας του ποιήματος και συμπεριέλαβαν όλα τα λάθη και τις λεκτικές αποκλίσεις της ανάγνωσης καθώς το έργο πραγματεύεται και αγκαλιάζει την ατέλεια και την τρωτότητα. Κράτησαν στοιχεία όπως ο βήχας του Βολάνη που καταγράφτηκε στο ηχητικό καθώς όλη αυτή η υπαρξιακή κατάθεση του μονολόγου που ακούγεται φέρει μια επίσης υπαρξιακή μοναξιά. Κι ένα τόσο μικρό στοιχείο, όπως ο βήχας του άλλου, η αίσθηση ενός άλλου, ίσως να αποτελέσει βάλσαμο στην προσωπική δίνη του καθενός.
Διάρκεια Έκθεσης 28/4-27/5
Μέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτες και Σάββατα 18:00 – 21:00 & με ραντεβού ακολουθώντας τον σύνδεσμο: RSVP
Κείμενο: Φαίδρα Βασιλειάδου (μουσειολόγος – επιμελήτρια τέχνης)
Μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Λευτέρης Βολάνης
Τεχνική Υποστήριξη: Μάκης Φάρος και Αντώνης Γκατσούγιαννης
