Υπάρχει μια διάσταση της, κυρωμένης πια, συμφωνίας των Πρεσπών, που ουδέποτε έχει αναδειχθεί.
Αυτή η διεθνής συμφωνία αλλαγής του καθεστώτος των σχέσεων της Ελλάδας με μια άλλη, γειτονική χώρα είναι η πρώτη τόσο δραστικού χαρακτήρα εξέλιξη στο πεδίο της Ελληνικής διπλωματίας από τις Συμφωνίες της Ζυρίχης του 1960. Όταν η Ελλάδα, μαζί με την Τουρκία και τη Βρετανία εγγυήθηκαν την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τότε, η Ελληνική κοινή γνώμη ζητούσε Ένωση και οι διαδηλωτές πλημμύριζαν τους δρόμους των πόλεων. Αυτό το γνήσια πατριωτικό αίσθημα διαστρεβλώθηκε στη συνέχεια με τρόπο ακραίο και οδήγησε στην παρέμβαση του δικτατορικού καθεστώτος των Αθηνών στην Κύπρο, και την ενθάρρυνση της παράνομης και επαίσχυντης Τουρκικής εισβολής και κατοχής του βόρειου μέρους του νησιού.
Η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. αποτελούσε ένα ζήτημα που προκαλούσε περισσότερο ιδεολογικές παρά ουσιαστικές, εθνικού χαρακτήρα, διαφωνίες. Πρακτικά, από το 1974 και έπειτα δεν γνωρίζουμε πως αντιδρά η Ελληνική κοινή γνώμη σε δραστικές εξελίξεις που αφορούν τα εθνικά θέματα. Η Ελλάδα του 2019 δεν είναι σίγουρα η ίδια χώρα με εκείνη του 1960, όπως άλλωστε και οι ηγέτες της έχουν πολύ διαφορετικό προφίλ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Παπανδρέου, δύο πολιτικών ανδρών που είχαν ζωντανά τα βιώματα του Μεσοπολέμου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του τραυματικού εμφυλίου.
Για τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις της συμφωνίας των Πρεσπών στο διεθνές πεδίο θα βγάλουμε σύντομα συμπεράσματα. Για την επιρροή που θα έχει στην εσωτερική πολιτική σκηνή θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα. Τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών, σε Ευρώπη, αλλά κυρίως σε εθνικό επίπεδο θα δείξουν πολλά, ίσως σημαντικότερα και αυθεντικότερα από όσα φάνηκαν την προηγούμενη δεκαετία κατά τις «μνημονιακές» εκλογικές αναμετρήσεις και το κίβδηλο πολιτικό δίλημμα που απηχούσαν.
