Τα δεδομένα αλλάζουν ραγδαία. Ο Τούρκος Πρόεδρος έχει παγιδευτεί σε ένα τεράστιο αδιέξοδο που ανήκει στον ίδιο αποκλειστικά. Ενέπλεξε την Τουρκία σε εξωτερικές περιπέτειες που τώρα γίνονται μπούμερανγκ. Για πρώτη φορά οι χειρισμοί του αμφισβητούνται ανοικτά στην ίδια την Αγκυρα. Στρατηγική εξόδου απο το αδιέξοδο δεν μοιάζει να υπάρχει.
Ο Ερντογάν με την κίνησή του να στείλει απροκάλυπτα ορδές μεταναστών και προσφύγων στα σύνορα με την Ελλάδα μας έδωσε ένα μεγάλο διπλωματικό δώρο. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι έχουν να κάνουν με έναν απρόβλεπτο παραλογισμό. Τα έχουν όμως χαμένα, κυριολεκτικά.
Φοβούνται βεβαίως, όπως και οι ΗΠΑ, να μην «χαθεί» η Τουρκία που παίζει ακόμη, με μία μεγάλη δόση απελπισίας, το παζάρι με Μόσχα, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες.
Και η Ελλάδα; Η κυβέρνηση κάνει το σωστό. Θέτει την Ευρώπη προ των ευθυνών της και από την άλλη δείχνει ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Εθνικοί, και όχι πολιτικοί, λόγοι επιβάλλουν να αλλάξει το δόγμα αντιμετώπισης του προβλήματος. Οταν έχεις να κάνεις με έναν ανοικτό εκβιασμό και την πλήρη και μη συγκεκαλυμμένη εργαλειοποίηση του προσφυγικού/μεταναστευτικού οφείλεις να «βγάλεις τα γάντια». Κάποιοι θα μας κατακρίνουν και θα συστήσουν υπομονή. Το δράμα των προσφύγων είναι αδιανόητο αλλά καμία χώρα δεν μπορεί να το επωμισθεί μόνη της. Ειδικά μία χώρα ταλαιπωρημένη από μια μεγάλη κρίση και η οποία δεν φέρει καμία ευθύνη για το τι συνέβη στην Συρία. Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν το θέμα από την ζεστασιά βορειοευρωπαϊκών καναπέδων.
Και κάτι τελευταίο. Αυτή η κρίση είναι στην αρχή της και μπορεί να μεταλλαχθεί. Ενας πιεσμένος Ερντογάν με την πίεση των εθνικιστών μπορεί να αποδειχθεί ακόμη πιο απρόβλεπτος. Η εθνική συνεννόηση επιβάλλεται! Δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε ποιός ευθύνεται για ποιό πράγμα. Οι στιγμές είναι κρίσιμες.
