«Ανοίχτε τα τρελάδικα
να βγει ο κόσμος έξω,
την τρέλα πια των γνωστικών
δε γίνεται ν’ αντέξω.
Βαρέθηκα, κουράστηκα και πόνεσα,
τα νιάτα μου στη λογική τα ξόδεψα.
Βαρέθηκα, κουράστηκα κι αηδίασα,
τα νιάτα μου στη λογική θυσίασα.
Ανοίχτε τα τρελάδικα
να βγει ο κόσμος έξω,
να δω αν είναι πιο τρελοί
οι μέσα απ’ τους απ’ έξω».
Μάλλον θα φανεί παράδοξο – και το ξέρω – ένα podcast για την επέτειο του Πολυτεχνείου το 2020, να ξεκινάει με ένα λαϊκό τραγούδι που γράφτηκε το 1983 – έξι χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πει την πολυσήμαντη φράση του «Η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο».
Όμως οι στίχοι του Βασίλη Παπαδόπουλου βγήκαν αβίαστα αυτές τις ώρες – και μάλιστα με την φωνή της Ελένης Βιτάλη – βλέποντας τις ενημερωτικές σελίδες στο διαδίκτυο. Και ζητώ συγνώμη για τούτη την ασέβεια, από τους κλασικούς μας δημιουργούς που οι στίχοι τους συνοδεύουν κάθε χρόνο την ηρωική επέτειο του Πολυτεχνείου.
«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς» του Μίκη, «Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί» του Αλέκου Παναγούλη, «Όταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο» του Γιάννη Ρίτσου και βέβαια: Πότε θα κάνει ξαστεριά το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης.
Όμως, πως να απαντήσουν όλα αυτά τα αριστουργήματα στα «τρελά» που συμβαίνουν δίπλα μας τις τελευταίες ωρες;
Συνδικαλιστές νοσοκομειακοί γιατροί της Θεσσαλονίκης -συγκρατήστε την πόλη- ζητούν από τον κόσμο να διαδηλώσει για το Πολυτεχνείο την ίδια στιγμή που οι μάχιμοι νοσοκομειακοί γιατροί της Θεσσαλονίκης, μας καλούν να μείνουμε στα σπίτια μας ομολογώντας ότι δεν έχουν τι άλλο να προσφέρουν γιατί είναι πλέον στα όρια της κατάρρευσης.
Είδηση δεύτερη ή μάλλον διαμάχη δεύτερη- εδώ θα είμαι πιο αναλυτικός.
Ερίζουν τα κόμματα αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν «δικιά τους ή των άλλων». Προφανώς η εξέγερση δεν ήταν της δεξιάς, αλλά δεν ήταν ούτε της αριστεράς. Τουλάχιστον της οργανωμένης Αριστεράς. Ας μην ανοίξουμε τώρα τη συζήτηση για αυτούς που τότε έγραφαν για «τους προβοκάτορες» που «αποπροσανατολίζουν τον αγώνα με ‘’γελοία και αναρχικά συνθήματα’’ ώστε ο αγώνας των φοιτητών να απομονωθεί από τον λαό…».
Οι μέρες που ζούμε απαιτούν συναίνεση και όχι άλλο αλάτι στις πληγές, οπότε σταματώ εδώ επί αυτού.
Επόμενη δήλωση που απαιτεί σχολιασμό:
«Εμείς οι δέκα θα είμαστε στο πεζοδρόμιο απέναντι από την Αμερικάνικη Πρεσβεία και ας έρθουν τα ΜΑΤ να μας συλλάβουν». Μάλιστα. Φαίνεται λογικό σε κάποιους πολιτικούς η αστυνομία να κυνηγάει τις μικρές έστω παρέες των νέων, από τα πάρκα και τις πλατείες, αλλά να αδιαφορεί για τις συναθροίσεις βουλευτών.
«Ναι, γιατί εμείς θα διαδηλώσουμε επειδή με πρόφαση τον κορονοιό, κινδυνεύει να αλλοιωθεί το σύγχρονο αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα της επετείου».
Αφήνω στην άκρη την φράση «με πρόφαση τον κορονοιό» – που παραπέμπει στους αρνητές του- και αναρωτιέμαι: Ποιος είναι ο σύγχρονος αντιιμπεριαλιστικός αγώνας που πρέπει να δώσουμε σήμερα και δεν χωρά καμία αναβολή;
Όλοι οι Πρωθυπουργοί της χώρας – γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι, ναι τώρα έχουμε και κόκκινο δείγμα και μπορούμε να γενικεύσουμε – από την πρώτη στιγμή της εκλογής τους αναφέρονται στην σύμμαχο και φίλη Αμερική. Και οι υπουργοί τους ανταλλάσσουν χαμόγελα και γελάκια με τους συναδέλφους τους των αμερικανικών κυβερνήσεων μη εξαιρουμένων και αυτών που μέχρι χθες αποκαλούσαν «γεράκια». Ακόμη και με τον ίδιο τον Τράμπ – το χειρότερο είδος πολιτικού – έχουν εκστασιαστεί οι πρωθυπουργοί μας, αλλά ας μην συνεχίσω ουτε επί αυτού.
«Η κυβέρνηση θυμίζει σοκαριστικά χούντα» έγραψε ένας βουλευτής. Μάλλον – αν και δεν θυμάμαι καλά –ήταν ένας από αυτούς που την εποχή των Αγανακτισμένων φώναζαν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία – η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» – έψαχναν μια ομοιοκαταληξία για το «ελευθερία» και τους προέκυψε το «τρία» (ας πρόσεχε, το ιστορικά ορθό, «τέσσερα»).
Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι λέξεις «χούντα», «προδοσία», «απατεώνες» είναι σε πρώτη ζήτηση στα κομματικά οπλοστάσια. Δεξιοί και αριστεροί μεγαλοποιούν πάντα τις διαφωνίες τους νομίζοντας ότι τους προσδίδουν κύρος ενώ μάλλον γελοιοποιούνται. Γιατί είναι γελοίο σήμερα, που, σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, έχουν επιβληθεί κάθε είδους περιορισμοί και όλοι μας έχουμε αποδεχτεί πρωτοφανείς απαγορεύσεις μετά από απαίτηση των λοιμωξιολόγων, να λες ότι η απαγόρευση των διαδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, είναι εκτροπή.
Την χώρα λοιπόν δεν την απειλούν μόνο οι εχθροί της μάσκας, οι αντιεμβολιαστές και οι συνωμοσιολόγοι, την απειλούν και τα ίδια τα κομματικά συστήματα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση των αριστερών αλλά και των δεξιών μύθων τους.
Γιατί τους μπλέκω τους δεξιούς; Γιατί δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν στα πράγματα ήταν μια αριστερόστροφη κυβέρνηση και η απαγόρευση δεν αφορούσε το Πολυτεχνείο αλλά την παρέλαση ας πούμε της 28ης Οκτωβρίου, η λογική – και τελικά η επιστήμη – θα ήταν αντιμέτωπη σήμερα με έναν εθνικόφρονα παροξυσμό.
Ακούστε εδώ το podcast
