Τι έγινε τελικά στη Μονή Πετράκη στο γεύμα με τους 16 Ιεράρχες;
Και ποιος αποφάσισε τη δοξολογία και τη λιτανεία στον Άγιο Δημήτριο, στη γονατισμένη ήδη από τον κορονοϊό Θεσσαλονίκη;
Και γιατί η επίσημη Εκκλησία δεν αντιδρά στις συνεχείς προκλήσεις Μητροπολιτών και παπάδων, που αρνούνται ουσιαστικά την πανδημία;
Και, τέλος, γιατί κάποιοι πολιτικοί, αλλά και κάποιοι επιστήμονες, συμπεριφέρονται ως παλαιοημερολογίτες υποσκάπτοντας τελικά την προσπάθεια μιας κοινωνίας να νικήσει την πανδημία; Και όλοι εμείς γιατί δεν αντιδρούμε σ’ αυτό το σαμποτάζ;
Γιατί είναι σαμποτάζ την εποχή της καραντίνας να βγαίνουν βουλευτές, υπουργοί, γιατροί-μέλη των επιτροπών για την αντιμετώπιση του κορονοϊού- και να λένε ότι είναι δικαίωμα της Εκκλησίας να αποφασίζει τους υγειονομικούς κανόνες. Υπερβάλλω; Να σας θυμίσω μόνο την ανεκδιήγητη δήλωση ότι το πώς θα τηρούνται τα μέτρα προστασίας κατά την Θεία Κοινωνία είναι αρμοδιότητα του… Πατριαρχείου.
Γιατί είναι θέμα του Πατριαρχείου τα μέτρα προστασίας στον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών ή στον ναό της Ευαγγελιστρίας στην Καρδίτσα;
Εκεί ίσως ήταν και το εναρκτήριο λάθος. Στο κουταλάκι ή αλλιώς στη λαβίδα της Θείας Κοινωνίας.
Τον Μάρτιο όταν ξεκίνησε το μαρτύριο της καραντίνας και της απομόνωσης, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος πήρε μια απόφαση σπουδαίας πρακτικής αλλά και συμβολικής σημασίας.
Η Θεία Κοινωνία μπορεί να γίνεται με μεταλλικά κουτάλια μιας χρήσης αντί της μιας λαβίδας. Βέβαια, για να καταλάβουμε τα όρια της επιρροής ακόμη και μιας σοφής -και οπωσδήποτε σωτήριας για πολλούς ηλικιωμένους- απόφασης, από τις οκτώ μητροπόλεις της Αμερικής μόνο μία δέχθηκε η προσφορά της Θείας Κοινωνίας να γίνεται με χωριστά κουταλάκια.
Το μήνυμα του Ελπιδοφόρου ήταν όμως σαφές: Αν μεταλαμβάνεις από το ίδιο κουτάλι, τότε γιατί να μην πάρεις και το αντίδωρο που σου προσφέρει ο διπλανός σου; Κι αν μοιραστείς και το αντίδωρο γιατί να μην κάτσεις και στο ίδιο τραπέζι μαζί του; Κι αν κάτσεις στο ίδιο τραπέζι και έχεις φάει από το ίδιο κουτάλι και το ίδιο χέρι, τότε ποιος ο λόγος να μην τα μοιραστείς όλα με όλους; Και στο τέλος-τέλος ποιος ο λόγος να φοράς μάσκα;
Αυτές τις συνεπαγωγές, που είναι λογικό να γίνονται στα μυαλά των πιστών, θέλησε να διαλύσει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, στηρίζοντας στην πράξη την «κοινωνική αποστασιοποίηση».
Και τον Ιούνιο το Πατριαρχείο, πιεζόμενο από σχετικές ερωτήσεις, αφού επανέλαβε το διπλωματικό ότι θα μείνει «φύλαξ και φρουρός ανύστακτος των παραδοθέντων υπό των Αγίων Πατέρων», δέχθηκε ότι ο τρόπος της Θείας Ευχαριστίας μπορεί να αλλάξει μόνο «αν υπάρχει από τον νόμο του κράτους κάποια απαγόρευση σχετικά με τη θεία λατρεία, λόγω της πανδημίας».
Όμως… «Εμείς εδώ στην Ορθόδοξη, Χριστιανική Ελλάδα μας, όπως το λέω και το τονίζω, είπαμε ευθύς εξαρχής ότι το θέμα (σ.σ: της Θείας κοινωνίας) υφίσταται ως υφίσταται», απάντησε ηρωικά ο εκπρόσωπος της ελληνικής Εκκλησίας. Ενώ κάποιοι ιερωμένοι το τερμάτισαν, ισχυριζόμενοι στα κηρύγματά τους, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ακόμη και αν αρρωστήσεις, μεταλαμβάνοντας ο Παράδεισος σε περιμένει.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι γιατί το παράθυρο που άνοιξε το Πατριαρχείο δεν το αξιοποίησε το ελληνικό κράτος; Γιατί οι υπουργοί κρύφτηκαν πίσω από δικαιολογίες του τύπου «είναι προσωπικό θέμα του κάθε πιστού αν θα κοινωνήσει»; Γιατί οι επιστήμονες σιώπησαν στην επικίνδυνη θεωρία «όταν υπάρχει βαθιά πίστη δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε την Θεία Ευχαριστία»;
Αν όμως είναι προσωπικό σου θέμα να χρησιμοποιείς το ίδιο κουτάλι με 5-10 άλλους ανθρώπους, γιατί δεν είναι προσωπικό σου θέμα και οι αγκαλιές και τα φιλιά και τελικά η μάσκα;
Αποτέλεσμα; Ένας στους τέσσερις πολίτες πιστεύει σήμερα ότι ο κορονοϊός δεν μεταδίδεται με τη Θεία Κοινωνία. Και από αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως Δεξιοί, το 40% (!) συντάσσεται με την άποψη ότι δεν κολλάει ο κορονοϊός με τη Θεία Κοινωνία.
Έχουμε ζήσει βέβαια και χειρότερα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η «Τίμια ζώνη της Παναγίας» βγήκε από το Άγιον Όρος και μεταφέρθηκε στην Αθήνα για να την προσκυνήσουν στα σπίτια τους οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας. Όσοι την προσκυνούν τεκνοποιούν, ήταν η φημολογία της εποχής και επειδή η ζήτηση ήταν τελικά πολύ μεγαλύτερη, ετοιμάστηκαν και πουλήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίγραφα της «ζώνης» για τους υπόλοιπους, πλην των μεγάλων πολιτικών οικογενειών, που ήθελαν να τεκνοποιήσουν.
Όμως σήμερα οι μεταφυσικές φαντασιώσεις δεν απειλούν απλώς την λογική μας, σήμερα απειλούν τις ζωές μας. Και οι σκεπτικιστές της πανδημίας είτε φορούν ράσα είτε φορούν αμπέχονο, πρέπει να αντιμετωπισθούν ως κίνδυνος για την κοινωνία. Θα τολμούσα να πω ότι διαχρονικά είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από τους άξεστους ψεκασμένους αρνητές της πανδημίας που καταντούν γελοίοι με τις υπερβολές τους – άρα και μη πιστευτοί.
«Μαγκιές τέλος» λοιπόν για να επαναλάβω την προσταγή («Μαγκιές δεν επιτρέπονται») του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου. Ας το καταλάβουν και αυτοί που «κρυμμένοι τώρα στα λαγούμια τους, ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν τα εγκληματικά τους κηρύγματα, που τελικά σκότωσαν συνανθρώπους τους» (και αυτή η φράση του Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου είναι).
