Μετά από δεκαετίες συζητήσεων, αδικαιολόγητων αντιπαραθέσεων και μακράς ακινησίας, τον Δεκέμβριο του 2019 η ελληνική Βουλή ψήφισε νόμο που δίνει το δικαίωμα στους απόδημους Ελληνες να ψηφίζουν.
Δεν συμφώνησαν όλοι σε όλα. Υπήρξαν διαφορετικές προσεγγίσεις, αρκετά προσκόμματα, σειρά επιχειρημάτων υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, για το ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να τηρούνται, πόσο κοντά στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι αυτοί που θα αποκτήσουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, κλπ.
Για να ικανοποιηθούν οι διαφορετικές πλευρές και να λάβει η σχετική πρωτοβουλία διακομματική διάσταση, έγιναν δεκτοί περιορισμοί που για κάποιους είναι «άδικοι και υποτιμητικοί» τώρα, αλλά ίσως δεν ήταν πριν. Σε κάθε περίπτωση, είχαν συμπεριληφθεί στον σχετικό νόμο που ψηφίσθηκε στα τέλη του 2019 – για την εγγραφή των ομογενών στους εκλογικούς καταλόγους.
Πέρα από τις δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών και τομεαρχών και τις αντεγκλήσεις μεταξύ των παρατάξεων, όχι μόνο της κυβέρνησης με την αντιπολίτευσης, αλλά και μεταξύ διαφορετικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, η ουσία είναι πως έχει επιτέλους ψηφισθεί νόμος ο οποίος παρέχει το δικαίωμα στους απόδημους να ψηφίζουν.
Είναι τέλειος; Προφανώς όχι. Μπορεί να βελτιωθεί; Φυσικά. Θα συμφωνούσαν όλοι σε μια καλύτερη εκδοχή του; Αμφίβολο.
Υπό αυτό το πρίσμα, ας εφαρμοσθεί επιτέλους ο νόμος που ψηφίσθηκε και ας λειτουργήσει ως ένα πρώτο βήμα σε μια διαδικασία εμβάθυνσης των δεσμών του κέντρου με την ομογένεια στο πλαίσιο της οποίας η τελευταία αποκτά φωνή εντός του ελληνικού κοινοβουλίου. Είτε ως έχει είτε με την αφαίρεση της προϋπόθεσης της διετούς συνεχούς παραμονής στην Ελλάδα.
Αν αυτό είναι το μείζον ζήτημα, μια συμβιβαστική εναλλακτική θα μπορούσε να είναι να ισχύσει ο όρος της παραμονής στην Ελλάδα, αλλά χωρίς αυτή να είναι απαραίτητα συνεχής, αλλά να υπολογίζονται και τα χρονικά διαστήματα που πολλοί έρχονται στη γενέτειρα για διακοπές και όχι μόνο.
Πέρα από τα μικροκομματικά στο εσωτερικό, η προσδοκία είναι πως η έστω και αριθμητικά μικρή παρουσία των Ελλήνων του εξωτερικού στα έδρανα, θα αποδειχθεί χρήσιμη εφόσον οι τελευταίοι συμπεριφερθούν περισσότερο εθνικά και λιγότερο κομματικά από ό,τι οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους.
Σε κάθε περίπτωση, η διαχρονική σχέση των δυο κομματιών του Ελληνισμού, αυτού που διαμένει στην Ελλάδα και αυτού που βρίσκεται εκτός αυτής, πρέπει να προστατευθεί μένοντας όσο πιο μακριά γίνεται από τις κομματικές αντιπαραθέσεις.
Με δεδομένο ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα θα αλλάζουν, αλλά η στενή και εθνικά επωφελής συνεργασία της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης με την Ομογένεια θα συνεχίζεται, η ψήφος των αποδήμων θα έπρεπε να είναι το πιο συναινετικό και υπερκομματικό νομοσχέδιο. Ακόμη και σε αυτό καταφέραμε να συγκρουόμαστε.
