Κεντρικό θέμα στο φύλλο της «Καθημερινής» που κυκλοφόρησε στις 4 Ιανουαρίου 1922 ήταν η ανάληψη της πρωθυπουργίας στη Γαλλία από τον Ρεϊμόν Πουανκαρέ. Η εξέλιξη αυτή χαρακτηριζόταν ως «κοσμογονία» και, σε συνάφεια με τον τίτλο, σημειωνόταν: «Ο νέος Γάλλος Πρωθυπουργός θα καταλύση ουσιαστικώς την συμμαχίαν της Γαλλίας μετά της Αγγλίας και, δρων αυτοτελώς, θα θελήση βιαίως να επιβάλη πάσαν δυνατήν ακρότητα εις την Γερμανίαν. Η τοιαύτη τακτική θα είνε ανεκτή εκ μέρους των λοιπών συμμάχων, της Αγγλίας, της Ιταλίας, αι οποίαι ευρίσκουν ότι το ευρωπαϊκόν συμφέρον, και το ιδικών των ειδικώς, βλάπτεται εκ της επιβολής βαρέων μέτρων κατά της Γερμανίας; Δεν είνε γνωστόν. Πρόκειται πάντως περί ενάρξεως μιας κρίσεως, εκ των εξαιρετικώς σοβαρών». Σε λίγο θα αποδεικνυόταν ότι αυτή η διαπίστωση θα περιλάμβανε επίσης το Ανατολικό Ζήτημα και τις προοπτικές στη Μικρασία.
Η αγγλική πλευρά παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις αυτές. Εγραφε η εφημερίδα: «Αι σχετικαί αποφάσεις της αγγλικής Κυβερνήσεως δεν είνε δυνατόν βέβαια να προβλέπωνται από τούδε. Οι δυνάμενοι όμως να έχουν έγκυρον γνώμην κύκλοι φρονούν ότι η επί του παρόντος στάσις της Μεγάλης Βρεττανίας απέναντι της νέας Γαλλικής Κυβερνήσεως θα είνε η της αναμονής, με προδιάθεσιν ειλικρινούς απαντήσεως εις πάσαν εκ Παρισίων ένδειξιν περί επιθυμίας συνεχίσεως των διακοπεισών συνεννοήσεων».
Στις αγγλογαλλικές σχέσεις και στη διάλυση της διάσκεψης των Καννών –που συνοδευόταν από ένα σχέδιο σύναψης αγγλογαλλικής αμυντικής συμφωνίας– αναφέρονταν επίσης οι απόψεις του απεσταλμένου των «Τάιμς», που είχε παρευρεθεί στη διάσκεψη αυτή, καθώς και στη διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον. Οι απόψεις αυτές αναδημοσιεύονταν από την εφημερίδα: «Αποδίδει ο Αγγλος ανταποκριτής την διάλυσιν της Διασκέψως των Καννών εις την αυτήν εσφαλμένην Γαλλικήν αντίληψιν ήτις επικράτησεν κατά την διάσκεψιν της Βασιγκτώνος. Η σφαλερά αύτη αντίληψις, ήτις επεκράτησε εις το Γαλλικόν πνεύμα, είνε ότι η Αγγλία έχει μεγαλειτέραν ανάγκην της Γαλλίας ή η Γαλλία της Αγγλίας. Παράλληλος προς την σφαλεράν αυτήν γνώμην είνε η ιδέα ότι η Γαλλία είναι τόσον αυτάρκης οικονομικώς, ώστε δύναται να αντιμετωπίση πολιτικήν απομόνωσιν και πλήρη καταστροφήν οικονομικήν της λοιπής Ευρώπης».
