Λίγο μετά τη γνωστοποίηση των θέσεών της για τις αγγλογαλλικές σχέσεις, η ορκισθείσα προ ημερών κυβέρνηση Πουανκαρέ ανακοίνωσε τις θέσεις της και για το Ανατολικό Ζήτημα. Η «Καθημερινή» της 22ας Ιανουαρίου 1922 τις σχολίαζε στο άρθρο της σύνταξης, υπό τον τίτλο «Η αδικία»: «Η Γαλλία διετύπωσεν επί τέλους τας προτάσεις της διά το Ανατολικόν: Προτείνει ν’ αφαιρεθούν από την Ελλάδα πάντα όσα εξεχωρήθησαν εις αυτήν μετά το πέρας του πολέμου: Σμύρνη, Ανατολική Θράκη, Δυτική Θράκη. Και να επανέλθη η Ελλάς εις τα σύνορα, οπόθεν της παρέλαβον οι Σύμμαχοι διά να συμβάλη εις τον αγώνα των και ν’ αποκατασταθή εθνικώς. […] Κατά ποίαν ηθικήν και κατά ποίον δίκαιον η Ελλάς καλείται να δόση τα κέρδη της εις τον χθεσινόν κοινόν εχθρόν, και να μείνη αυτή με τας στερήσεις και τας πληγάς, των οποίων άλλας έλαβε κατά τον κοινόν αγώνα και άλλας κατά τον αναληφθέντα εις εκτέλεσιν των κοινών αποφάσεων;».
Τι εξέλιξη θα είχαν οι προτάσεις αυτές; Επ’ αυτού η εφημερίδα δημοσίευε δύο προβλέψεις: «Ο “Μικρός Παρισινός” φρονεί ότι η γαλλοαγγλική διχογνωμία, ιδίως δε τα ζητήματα της Σμύρνης και της Κιλικίας, τα οποία θεωρούνται ως δυσεπίλυτα, θα καταστή δυνατόν να καταλήξουν εις συμβιβασμόν, εξασφαλίζοντα εις την Σμύρνην διοικητικήν αυτονομίαν. […] Εν πάση περιπτώσει, η γαλλοαγγλική προσέγγισις δεν είνε δυνατόν να ναυαγήση επί απλού ζητήματος οργανώσεως της Σμύρνης».
Η άλλη αποτυπωνόταν στο τηλεγράφημα από το Λονδίνο: «Το επί του Ανατολικού προβλήματος Γαλλικόν υπόμνημα, όπερ επεδόθη υπό του Σαιντ Ωλαίρ εις το Βρεττανικόν υπουργείον των Εξωτερικών, κοινολογηθέν ενταύθα προκάλεσεν βαθυτάτην κατάπληξιν». Συναφείς και οι προβληματισμοί ημιεπίσημων ιταλικών κύκλων. «Πιστεύεται», σημείωνε το ραδιοτηλεγράφημα από τη Ρώμη, «ότι η αγγλική προς την Γαλλίαν πρότασις περί λήψεως προληπτικών στρατιωτικών και ναυτικών μέτρων προς επιβολήν των ληφθησομένων διά το Ανατολικόν αποφάσεων επί των δύο εμπολέμων περιπλέκει μάλλον την κατάστασιν. Διότι είνε αρκετά γνωστόν πλέον ότι η Γαλλία, δεσμευομένη υπό της γαλλοκεμαλικής συμφωνίας, ούτε δύναται ούτε και θέλει να επιβάλη εις την Αγκυραν, και μάλιστα διά πιεστικών μέσων, την αποφασισθησομένην λύσιν, δυσαρεστούσα ούτω τους κεμαλικούς».
