Δεκαοκτώ χρόνια πέρασαν από τότε που αποσύρθηκα από την εγχώρια πολιτική σκηνή, όμως η πολιτική μου διαδρομή και η θητεία μου σε διάφορα και κρίσιμα υπουργεία επιβάλλουν το αυτονόητο: να παρακολουθώ όσο πιο συχνά γίνεται και να σχολιάζω, επαινώντας ή στηλιτεύοντας, τα πολιτικά και κυρίως τα κοινοβουλευτικά δρώμενα.
Στο πλαίσιο αυτής μου της κριτικής θα αναφερθώ σήμερα σε ένα φαινόμενο που πίστευα πως αποτελούσε παρελθόν από τα κοινοβουλευτικά χρονικά και αναφέρομαι στις εκπρόθεσμες και άσχετες τροπολογίες, αυτές που στο παρελθόν έχω ονομάσει «εντροπολογίες». Αφορμή στον σχολιασμό μου αποτέλεσε η ψήφιση στη Βουλή, περί τα τέλη Ιουνίου, ενός νομοσχεδίου αρμοδιότητος του υπουργείου Οικονομικών. Παρακολουθώντας τη συζήτηση στην Ολομέλεια, άκουσα με έκπληξη βουλευτή της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως να κατηγορεί την κυβέρνηση για την κατάθεση τριών υπουργικών τροπολογιών, αρμοδιότητας μεν του συγκεκριμένου υπουργείου, μετά τη λήξη όμως της συζήτησης στην αρμόδια επιτροπή και την παραμονή μόλις της εισαγωγής του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια. Ομολογώ ότι σε πρώτο άκουσμα δεν πίστεψα τις κατηγορίες ή μάλλον δεν ήθελα να τις πιστέψω. Αλλωστε η «ιερή αγανάκτηση» και η «καταγγελία» από βουλευτή της αντιπολιτεύσεως και μάλιστα της αξιωματικής, μόνο γνήσια δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί, αφού επί ημερών τους γίνονταν τέρατα και σημεία. Ερευνώντας όμως τα πρακτικά της Βουλής διαπίστωσα ότι η επεξεργασία του νομοσχεδίου στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής διήρκεσε τέσσερις συνεδριάσεις και μόλις έληξε ορίστηκε η συζήτησή του στην Ολομέλεια την επόμενη ημέρα το πρωί. Κατά τη διάρκεια της νύκτας όμως, και συγκεκριμένα στις 20.00, στις 22.00 και στις 23.00 ώρες, κατετέθησαν τρεις τροπολογίες με συνολικά είκοσι εννέα άρθρα και εκατόν ογδόντα σελίδες.
Και αναρωτιέμαι: Ποιο ήταν το ιδιαίτερα επείγον περιεχόμενο των τριών αυτών τροπολογιών που δεν ήταν σε γνώση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών όταν είχε κατατεθεί το κύριο νομοσχέδιο και προέκυψε ξαφνικά εκ των υστέρων και δεν μπορούσε να περιμένει την ενσωμάτωσή τους στο επόμενο νομοσχέδιο του αρμόδιου υπουργείου; Και να δεχθώ την «πρεμούρα» του υπουργείου Οικονομικών να κλείσει το δυνατόν ταχύτερο εκκρεμή θέματα, όμως οι υπηρεσίες της Βουλής και της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης δεν θα έπρεπε να συστήσουν ένα κάποιο μέτρο σύνεσης στον αρμόδιο υπουργό;
Δεν θέλω να υποπέσω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι με την κατάθεση κάποιων ρυθμίσεων ως τροπολογιών αποφεύγεται τόσο ο σχολιασμός τους κατά τη διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης, στην οποία υποβάλλονται όλα τα νομοσχέδια, όχι όμως οι τροπολογίες, όσο και ο σχολιασμός τους από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής. Και με την ευκαιρία, μήπως θα πρέπει να παύσει πια η κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» στο Κοινοβούλιο, ώστε να αρχίσουν και πάλι να ισχύουν οι προβλεπόμενες από τον Κανονισμό προθεσμίες για την εισαγωγή των νομοσχεδίων στην Ολομέλεια από τις επιτροπές και να μην επαφίεται γενικότερα η εύρυθμη λειτουργία της στις αποφάσεις της Ολομέλειας των Προέδρων;
Η μέχρι τώρα αρθρογραφία μου για το θέμα των τροπολογιών αφορούσε κυρίως τις άσχετες με το συζητούμενο νομοσχέδιο τροπολογίες. Θέλω να πιστεύω ότι η πρακτική αυτή έχει πλέον, αν όχι μηδενιστεί, τουλάχιστον περιοριστεί δραστικά. Ομως ακόμη και η τακτική καταθέσεως και ψηφίσεως τροπολογιών με την προαναφερόμενη διαδικασία, θα πρέπει να σταματήσει άμεσα. Γιατί η ρήση για τη γυναίκα του Καίσαρα είναι πάντοτε και παντού επίκαιρη.
* Ο κ. Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης είναι πρώην υπουργός.
