Η φράση «ή θα μας τελειώσετε ή θα σας τελειώσουμε» συνοψίζει τις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του κόμματος που θα έρθει συντόμως να ζητήσει την ψήφο μας. Το επίπεδο της πολιτικής αντιπαραθέσεως ορίζεται από τον κ. Πολάκη. Και απύθμενη είναι η χυδαιότητα των όσων εκτοξεύονται από τους περί ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του πρωθυπουργού. Καθώς δεν έχω κοντή μνήμη ούτε διαζύγιο με τα βιβλία, δεν δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω αυτά τα τρία: Είναι τα Εξαπτέρυγα κάθε ολοκληρωτισμού. Του οποίου ο τελικός σκοπός είναι να ρίξεις κάτω τον αντίπαλο και να περάσεις σαν οδοστρωτήρας από πάνω του. Ως μέσον μεταχειρίζεται την υποβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης (πολακισμός). Ο κοινοβουλευτισμός πρέπει να καταντήσει ταβερνοκαβγάς, ώστε κανένας να μη θέλει πια να τον υπηρετήσει. Χρειάζεται ακόμη να γίνει και αποκεφαλισμός κάθε ηγετικής μορφής. Προς τούτο αρχίζεις πνίγοντάς τον στις βρισιές, ώστε όταν προχωρήσεις στη φυσική εξόντωσή του να μπορείς να την πουλήσεις ως την απαλλαγή της κοινωνίας από ένα κάθαρμα.
Η ευκολία με την οποίαν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με ένα ακροδεξιό κόμμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ελπίσουμε ότι θα αρνηθεί να ξανακάμει έναν δεύτερο γάμο, είτε προς τα δεξιά π.χ. με τον Βελόπουλο ή τα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής είτε προς τα αριστερά, με ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, Βαρουφάκη. Φυσικά μια τέτοια «σύζυγος» δεν θα τον εμποδίσει να κάμει αυτό για το οποίον οδύρεται από τη στιγμή που έχασε την κυβέρνηση, δηλαδή να «ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας», ήγουν να μας δέσει χειροπόδαρα.
Με αυτά τα δεδομένα, η επιλογή μου στις εκλογές απλοποιείται. Πρώτον και κύριον, δεν θέλω να «τελειώσω» κανέναν. Μα κανέναν! Ακόμη και τον κατά σειράν δολοφόνο, τον Κουφοντίνα, θέλω μοναχά να μένει στη φυλακή του, για να μη σκοτώσει κι άλλους. Ας κάνει εκεί ό,τι θέλει, ας πλέκει καλάθια, ας γράφει βιβλία, ας μάθει βιολί – εκτός φυσικά από το να προπαγανδίζει τη βία και να οργανώνει νέες εκτελέσεις.
Δεύτερον, αυτό το δίλημμα –σε τελειώνω ή με τελειώνεις– έχει καταργηθεί εδώ και κάμποσους αιώνες, όπως ξέρουμε όλοι όσοι δίναμε λίγη προσοχή στο γυμνάσιο ή παρακολουθήσαμε κάποτε την «Ορέστεια». Η θεά Αθηνά όρισε πως στο εξής ο Νόμος, και μόνον ο Νόμος, θα λύνει τις διαφορές των ανθρώπων. Γύρω από αυτήν την ιδέα είναι οργανωμένες οι κοινωνίες σ’ όλο τον δυτικό κόσμο και όχι μόνον.
Και τρίτον, η δηλωμένη επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να «ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας» μού δείχνει τι περιμένει τη Δικαιοσύνη αν του ξαναδώσω την ευκαιρία να κυβερνήσει.
Το σημερινό μας κράτος δεν είναι τέλειο, αλλά είναι πάντως πολύ, πολύ, πολύ καλύτερο από το δόλιο δίλημμα της αλληλοεξόντωσης.
Προτιμώ ένα κόμμα που αναγνωρίζει ευθαρσώς τα λάθη του και προσπαθεί πάλι.
Ούτε ξεχνώ τον αρειμάνιο τρόπο με τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ κλώτσησε πέρα το χέρι που του άπλωσε ο Μητσοτάκης όταν έγινε πρωθυπουργός.
Και λοιπόν, τι θα ψηφίσει εκείνος που δεν του αρέσει η Νέα Δημοκρατία διότι έκαμε τούτο, και άργησε σε κείνο, και παρέλειψε το άλλο… και επίσης… και επειδή…
Αυτά όλα είναι πιθανόν επισημάνσεις αδυναμιών, καλά για να τα συζητάμε καθώς αναζητούμε το βέλτιστο. Οταν όμως έρχεται η στιγμή να ρίξω την ψήφο μου –ή να απαντήσω στο ερώτημα «ποιον θα ψηφίσετε»–, τότε μου φαίνεται πως αυτά παραμερίζουν εμπρός στην αδήριτη ανάγκη να διοικηθεί το κράτος μας. Καλούμαι, δηλαδή, να δια-λέξω το «μη χείρον».
Και επειδή το χείρον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που να με κολλάει στον τοίχο με το «ή θα τα τελειώσω ή θα με τελειώσεις», το μη χείρον είναι προφανέστατα ο μόνος σοβαρός αντίπαλός του, η Νέα Δημοκρατία.
Που μάλιστα, για μένα τουλάχιστον, είναι ένα ανανεωμένο και εμπλουτισμένο με καινούργιο αίμα κόμμα· που δεν πρόφθασε να εκλεγεί και άρχισε να αντιμετωπίζει επιτυχώς απανωτές κρίσεις· που αναγνωρίζει ευθαρσώς τα λάθη της και προσπαθεί πάλι. Η Νέα Δημοκρατία του Δένδια, του Πιερρακάκη, του Γεραπετρίτη, του Χατζηδάκη, του Γεωργιάδη, του Χρυσοχοΐδη, του Νίκου Χαρδαλιά και πολλών άλλων, κοντολογίς της ομάδας που οργάνωσε γύρω του και συγχρονίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
