Ο κόσμος γύρω μας έχει γίνει πολύ επικίνδυνος. Οι διεθνείς συνθήκες έχουν γίνει πολύ ρευστές και δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε το μέγεθος της οικονομικής κρίσης ούτε οι κοινωνικές αναταράξεις, ούτε οι πιθανότητες ή η έκταση μιας πολεμικής σύγκρουσης. Μέσα σε τέτοια πύκνωση αβεβαιοτήτων, το διακύβευμα των προσεχών εκλογών είναι υπαρξιακό για την πατρίδα μας.
Θα αναφέρω τρεις μόνον αλλά καίριους τομείς: Τη διπλωματία. Τη συμμετοχή της χώρας στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Την καταπολέμηση του βαθέος κράτους. Σε οποιαδήποτε από τις τρεις αποτύχουμε, το τίμημα θα είναι είτε να χάσουμε την Κύπρο τελειωτικά μαζί και με τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, είτε να μείνουμε τόσο καθυστερημένοι στην τεχνολογία ώστε να μπούμε τελειωτικά στο περιθώριο του κόσμου που αναδύεται.
Η διπλωματία μας, με επικεφαλής της τον κ. Δένδια, άλλαξε γρήγορα και ριζικά την κατάσταση που παρέλαβε – δημιούργησε περιφερειακές συμμαχίες με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τμήματα του αραβικού κόσμου, κατέκτησε ισχυρή παρουσία στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αναβάθμισε τη συμμαχία με τις ΗΠΑ και για πρώτη φορά στην Ιστορία μας ενορχήστρωσε συνεργασία με ένα ισχυροποιημένο ελληνικό λόμπι στην Ουάσιγκτον και με τον γερουσιαστή Μενέντεζ, μεγάλο υποστηρικτή της απόψεως ότι τα ελληνικά συμφέροντα ενισχύουν τα αμερικανικά έναντι μιας αλλοπρόσαλλης πλέον Τουρκίας. Η διπλωματία είναι εν πολλοίς θέμα προσωπικοτήτων και χημείας μεταξύ ατόμων. Δεν νοείται Δένδιας χωρίς τον Μητσοτάκη. Μαζί οι δυο τους αποτελούν κάποια εξασφάλιση πως οι συμμαχίες μας θα αντέξουν και ότι οι δυο τους, με τους συνεργάτες που επιλέγουν και με την πείρα τεσσάρων χρόνων, θα βρουν καλές λύσεις για τα νέα απρόοπτα που μας περιμένουν.
Συμμετοχή μας στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Στις 3 προηγούμενες (τέλος 18ου, τέλος 19ου, τέλος 20ού αιώνα) είμαστε ουραγοί. Στην τέταρτη, των αλγορίθμων, της ρομποτικής, της τεχνητής νοημοσύνης, μπαίναμε διστακτικά από το 2000. Αποκτούσαμε ένας ένας κινητό τηλέφωνο, υπολογιστή, Διαδίκτυο· έγιναν και μερικές, μικρές κινήσεις από τη μεριά του κράτους. Αποτόμως όμως, μετά την πρώτη φάση του κορωνοϊού, φανερώθηκε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε προσχεδιάσει ένα άλμα για τη χώρα μας. Η τέλεια οργάνωση του μαζικού εμβολιασμού εναντίον του κορωνοϊού μάς άφησε έκθαμβους, αποτέλεσε πρότυπο για ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, και έκαμε το όνομα Πιερρακάκης πασίγνωστο, μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Ακολούθησαν ραγδαία όλες οι άλλες υπηρεσίες που προσφέρει πλέον το κράτος στους πολίτες του ηλεκτρονικά, ανέξοδα και γρήγορα. Η ψηφιοποίηση προχωρεί γοργά. Στο τέλος η όψη της χώρας και η ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία της θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά απομένουν να γίνουν πολλά, πολλά ακόμη. Ο κ. Πιερρακάκης υπήρχε και πριν από την υπουργοποίησή του. Αλλά ο κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που τον διέκρινε και στήριξε τις εισηγήσεις του. Μπορείτε –αν αυτό σας βολεύει– να φαντασιωθείτε τον κ. Πιερρακάκη να συνεργάζεται με τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό, αλλά εμένα σαν πιο πιθανό μου φαίνεται να φεύγει σε άλλο κράτος, όπου Πολάκηδες δεν υπάρχουν.
Το βαθύ κράτος είναι ένας στρεβλός συνδικαλισμός, διαπλεκόμενος με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Ανδρώθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνος, αυτοί που του εναντιώθηκαν ήταν ελάχιστοι και έως προσφάτως ανεπιτυχώς, προφανώς δε υπερασπίζεται λυσσωδώς τα κεκτημένα του. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέτυχε έως τώρα να το εξοντώσει. Η αντίσταση στην εφαρμογή της αξιολόγησης· η ανοχή της βίας στα πανεπιστήμια· οι ατελεύτητες και για ψύλλου πήδημα «διαδηλώσεις» με τις αναίτιες καταστροφές· η έχθρα προς τα έξυπνα μηχανήματα (η αντίσταση στο διαδικτυακό μάθημα που δεν θα μπορούσε να γίνει δίχως το κομπιούτερ, τα πανάκριβα μηχανήματα που θα εξασφάλιζαν τα τρένα αλλά τα άφησαν να σαπίζουν και να λεηλατούνται κ.ο.κ.). Στη μάχη αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη μικρές μόνον νίκες έχει κερδίσει. Αλλά ακόμη κι αυτές οι λίγες, όπως το 112 και το gov.gr, παρεμβαίνουν και ολοένα περιορίζουν την εξουσία του βαθέος κράτους απάνω στους πολίτες. Αυτονόητο είναι λοιπόν πως σε πρώτη ευκαιρία κάποιο από τα πλοκάμια αυτού, του βαθέος κράτους, θα φροντίσει να αποδιοργανωθούν και να απαξιωθούν. Αλλά, από το gov.gr. που έχει έως τώρα στηθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμφέρον να κρατήσει ό,τι τον βοηθάει «να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας». Αυτό είναι που μας έχει εξαγγείλει ως στόχο της «δεύτερης φοράς Αριστερά». Ας μην το ξεχνούμε.
Αυτό λοιπόν που διακυβεύεται στις ερχόμενες εκλογές είναι το αν θα ενισχυθεί το βαθύ κράτος ή θα χάσει και άλλα πλοκάμια. Αν θα προχωρήσει η ψηφιοποίηση του κράτους ώστε να συμμετάσχουμε στην τέταρτη αυτή επανάσταση, την ψηφιακή, ή θα μπούμε τελειωτικά στο περιθώριο. Και στην εξωτερική πολιτική, αν θα διατηρήσουμε όσα κερδίσαμε και θα συνεχίσουμε να τα διαχειριζόμαστε με επιτυχία ή θα κάμουμε πειράματα.
* Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
