Η φίλη μου δεν έχει χάσει ποτέ εκλογές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανήκει, τυπικά, σε δύο επαγγελματικούς συλλόγους και ψηφίζει και στους δύο για την ανάδειξη Δ.Σ. Από φοιτήτρια το θεωρούσε σημαντικό προνόμιο το δικαίωμα του εκλέγειν και από τότε το ασκεί με ακραία συνέπεια.
Πολιτικοποιημένη και έξυπνη τόσο ώστε να μη φανατίζεται, σκέφτεται πριν ψηφίσει και έχει ισχυρή επιχειρηματολογία για να υποστηρίξει την επιλογή, όχι μόνο κόμματος, αλλά και υποψηφίων.
Δεν ψηφίζει πάντα το ίδιο κόμμα. Τρία υπάρχουν στο βιογραφικό της και ένα ακόμη μόνο μία φορά σε ευρωεκλογές. Ακόμη και όταν απογοητεύεται μετά, δεν έχει μετανιώσει ποτέ για τα πρόσωπα που στήριξε, ακριβώς γιατί δεν κατέληξε σε αυτά με πελατειακά κριτήρια ή παρασυρμένη από την αναγνωρισιμότητα και lifestyle πειρασμούς.
Η οικονομία παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρόθεσης ψήφου της, γιατί ως ελεύθερη επαγγελματίας επηρεάζεται πολύ από τη φορολογία και τον δυναμισμό της αγοράς. Δεν ζητάει ούτε περιμένει πολλά: σταθερότητα, προβλεψιμότητα, μια πιο ήσυχη καθημερινότητα για να τα βγάζει πέρα πιο εύκολα με τη δουλειά της και τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Α, και να μην ντρέπεται όταν λέει τι ψήφισε. Να μην πρέπει να απολογείται για θέματα δημοκρατικής ή ηθικής τάξης.
Είναι η πρώτη φορά που όχι απλώς δεν ξέρει τι θα ψηφίσει, αλλά δεν είναι καν σίγουρη ότι θα πάει στην κάλπη. Δεν είναι μόνο ότι δεν την εμπνέει κάποιο κόμμα, ούτε καν την πείθει στοιχειωδώς, αυτό της έχει ξανασυμβεί. Πιο πολύ είναι ότι δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη, όσο αφελές και αν ακούγεται.
Πέρασε πολύ δύσκολα τη δεκαετία των μνημονίων, πάνω που συνήλθε ταλαιπωρήθηκε με την πανδημία, έσκασε και ο πόλεμος, τώρα τα Τέμπη. Βαρέθηκε.
Δεν θέλει να είναι συνένοχη σε ό,τι ακολουθήσει. Αυτό σημαίνει ότι δεν πιστεύει σε κάποιο καλό σενάριο μετεκλογικά και δεν θέλει να γίνει συνεργός στο κακό. Σκέφτηκε κάποια στιγμή μήπως καταλήξει σε κάποιον από τους μικρούς και ανώδυνους, αλλά δεν την πείθει κανείς για την αθωότητα και τις καλές προθέσεις του.
Εχει πάψει να βλέπει πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση, όπως έκανε παλιά, και δεν είναι ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την απωθεί η προεκλογική σύγκρουση στα λασπόνερα και η δήθεν προγραμματική αντιπαράθεση των κλισέ και της συνθηματολογίας.
Μάλλον είναι κουρασμένη. Εξουθενωμένη από τις αλλεπάλληλες ματαιώσεις. Ηταν πάντα συμμετοχική και υπεύθυνη και δεν της βγήκε σε καλό, γιατί τίποτα δεν βγαίνει σε καλό στη χώρα.
Πέρασε πολύ δύσκολα τη δεκαετία των μνημονίων, πάνω που συνήλθε ταλαιπωρήθηκε με την πανδημία, έσκασε και ο πόλεμος, τώρα τα Τέμπη. Βαρέθηκε. Βγαίνει από το παιχνίδι. Καταγράφεται στην αδιευκρίνιστη ψήφο. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Γιατί, όπως διάβασε κάπου, οι ψήφοι που αποφασίζονται την τελευταία εβδομάδα, μέρα ή ώρα, είναι όλο και περισσότερες.
Η κόρη της, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, της είπε πως είναι ανάμεσα σε τρία κόμματα και θα διαλέξει στην τύχη: Θα τα γράψει σε χαρτάκια, θα τα ανακατέψει και θα τραβήξει ένα. Εχουν συνεννοηθεί να κάνει το ίδιο ταυτόχρονα και η κολλητή της και να έχουν ανοιχτή την κάμερα στο κινητό για να δεσμεύσει η μία την άλλη.
Θα πάει όμως να ψηφίσει, έτσι, για την εμπειρία. Εκτός και αν βρίσκεται στην Πάρο όπου θα έχει πιάσει δουλειά μια συμφοιτήτριά της και θα μπορεί να τη φιλοξενήσει για Σαββατοκύριακο. Μάιο την έχει καλέσει, γιατί μετά θα γίνεται χαμός. Τώρα, άμα σκάσουν εκλογές και τον Ιούλιο, θα έχει τελειώσει η εξεταστική και θα λείπει σίγουρα. Κανονισμένο ήδη.
