Πριν τα αποτελέσματα: Στενάχωρες εκλογές, βουβές, αμήχανες. Πρώτη φορά μου συνέβη να μην ξέρω ποιος θέλω να κερδίσει ή να χάσει, το ίδιο είναι. Εκλογές στηριγμένες κυρίως στον φόβο: να βγει αυτός για να μη βγει ο άλλος και χειροτερέψει κι άλλο η φάση (ό,τι κι αν σημαίνει η φάση για τον καθένα). Ελπίδα ούτε για πλάκα δεν αναφέρεται. Ολοι κυβέρνησαν, τους ξέρουμε, δεν σκίζουν μνημόνια, δεν φέρνουν τον εκσυγχρονισμό, όσο για τον σοσιαλισμό ας μην το συζητάμε. Αδεια όλα τα κομματικά σταντς – το βραδάκι άραζαν αραιά και πού για ούζα κάτι 60άρηδες νοσταλγοί του ροκ εντ ρολ (στον Βαρουφάκη εντόπισα και κάτι εφηβάκια που ακόμα δεν τη μυρίζονται τη μούφα). Οι μεγαλύτεροι κάτι θυμόμαστε μόλις βλέπουμε τις κομματικές σημαίες να ανεμίζουν, αραιά και πού πια. Οι νέοι όχι. Μέσα τους έχουν πράμα ζορισμένο και βουβό. Απέξω λένε χαζογελώντας αμήχανα: «εκλογές; Α, όχι καλέ, δεν ασχολούμαι μ’ αυτά, βαριέμαι», fuck the system. Tο Σύστημα όμως τα καταφέρνει περίφημα μπρο γιατί δεν βαριέται ποτέ. Να σέβεσαι!
Μετά τα αποτελέσματα: Τι σας έλεγα; Ο κόσμος προκειμένου να μη γίνει μπέρδεμα ψήφισε αυτό που είχε, αφού ελπίδα αλλού δεν βρήκε. Οπως έλεγε και μια φίλη μου που έβρισκε λίγο τον καλό της: «Βέβαια πού να χωρίζεις τώρα… Να βρίσκω σπίτι, να κάνω μετακομίσεις… Σάμπως και ο επόμενος θα είναι καλύτερος;».
*Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.
