Μετά την επίσημη έναρξη της προεκλογικής του εκστρατείας για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, ο Ρον ντε Σάντις, κυβερνήτης της Φλόριντα, ρωτήθηκε για την κλιματική αλλαγή. «Ανέκαθεν απέρριπτα την πολιτικοποίηση του καιρού», είπε υποβαθμίζοντας το ζήτημα.
Ακριβώς αυτό όμως οφείλουμε να κάνουμε, να πολιτικοποιήσουμε το κλίμα. Στην πράξη η περιβαλλοντική πολιτική πιθανότατα δεν θα είναι κεντρικό ζήτημα στην εκστρατεία του 2024, που θα περιστραφεί κυρίως γύρω από την οικονομία και κοινωνικά ζητήματα. Παρ’ όλα αυτά ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία επιταχύνονται οι καταστροφές που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή και ο περιβαλλοντικός εξτρεμισμός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος –που είναι το πλέον εχθρικό κόμμα στο ζήτημα σε σχέση με κάθε άλλον μεγάλο σχηματισμό στον προηγμένο κόσμο– θα έπρεπε να αποτελεί το βασικότερο αντικείμενο μιας λογικής πολιτικής αντιπαράθεσης σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα.
Εχουμε διανύσει το μισό 2023 και ήδη έχουμε δει μετεωρολογικά φαινόμενα που θα ήταν σοκαριστικά πριν από λίγο καιρό. Διεθνώς ο περασμένος μήνας ήταν ο θερμότερος Ιούνιος που έχει καταγραφεί. Πρωτόγνωροι καύσωνες πλήττουν τη μία περιοχή μετά την άλλη. Ομως τα ακραία γεγονότα υπήρχαν πάντα. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι η κλιματική αλλαγή προκάλεσε οποιαδήποτε καταστροφή; Οχι ακριβώς. Αλλά τα μετεωρολογικά μοντέλα αφήνουν να εννοηθεί ότι τέτοιου είδους ακραία γεγονότα γίνονται πιθανότερα όσο θερμαίνεται ο πλανήτης. Για παράδειγμα, κάποτε βιώναμε καύσωνα μια φορά κάθε δυο-τρεις δεκαετίες, τώρα έχει γίνει σχεδόν ετήσιο φαινόμενο. Πρόσφατες μελέτες συγκρίνουν τις πιθανότητες ενός ακραίου φαινομένου με δεδομένη την κλιματική αλλαγή με εκείνες εμφάνισης του ίδιου φαινομένου, ερήμην της κλιματικής αλλαγής.
Εχουμε διανύσει το μισό 2023 και ήδη έχουμε δει μετεωρολογικά φαινόμενα που θα ήταν σοκαριστικά πριν από λίγο καιρό.
Παρεμπιπτόντως, πρέπει να τονίσω ότι αυτή η μεθοδολογία αποκτά πρόσθετη αξιοπιστία από το γεγονός ότι δεν λέει πάντα την ίδια ιστορία κι ότι ενίοτε η κλιματική αλλαγή δεν είναι ο υπεύθυνος. Για παράδειγμα, οι πρώτες αναλύσεις αφήνουν να εννοηθεί ότι η κλιματική αλλαγή έπαιξε περιορισμένο ρόλο στις πλημμύρες που έπληξαν πρόσφατα τη βορειοανατολική Ιταλία. Aυτή ωστόσο ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, αφού η σχετική ανάλυση αποδεικνύει ότι η κλιματική αλλαγή κατέστησε τις καταστροφές των τελευταίων ετών πολύ πιθανότερες. Κι αυτή είναι σχεδόν αναμφισβήτητα η πρώτη φάση της κρίσης, μια μικρή πρόγευση των πολλών καταστροφών που έπονται.
Το οποίο με οδηγεί πίσω στην «πολιτικοποίηση του καιρού». Η ανησυχία για την κλιματική αλλαγή δεν θα έπρεπε να είναι ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης. Σε αυτήν τη χώρα, όμως, αυτό συμβαίνει. Μέχρι πέρυσι μόνο 22% των Αμερικανών που θεωρούσαν εαυτούς δεξιούς έβλεπαν την κλιματική αλλαγή ως σημαντική απειλή. Το χάσμα μεταξύ Αριστεράς – Δεξιάς ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι σε άλλες χώρες. Και μόνο στην Αμερική βλέπει κανείς τους Ρεπουμπλικανούς του Τέξας να υπονομεύουν ενεργά τον ανθηρό τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη δική τους πολιτεία.
Το αξιοσημείωτο γύρω από την άρνηση της κλιματικής αλλαγής είναι πως τα επιχειρήματα δεν άλλαξαν με τα χρόνια: η κλιματική αλλαγή δεν συμβαίνει. Εντάξει, συμβαίνει, αλλά δεν είναι και τόσο κακό πράγμα. Εξάλλου οποιαδήποτε ενέργεια για την αντιμετώπισή της θα αποτελούσε οικονομική καταστροφή. Κανένα από αυτά τα επιχειρήματα δεν εγκαταλείπεται, όσες αποδείξεις κι αν παρουσιαστούν. Την επόμενη φορά που θα υπάρξει κύμα ψύχους στην Αμερική, οι συνήθεις ύποπτοι θα μας διαβεβαιώσουν πάλι ότι η κλιματική αλλαγή είναι φάρσα.
Αυτό σημαίνει πως αν οι Ρεπουμπλικανοί εξασφαλίσουν τον έλεγχο του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου του χρόνου, θα πάρουν πίσω όλες τις επιδοτήσεις στην πράσινη ενέργεια που θεσπίστηκαν από την κυβέρνηση Μπάιντεν και οι οποίες οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα οδηγήσουν σε σημαντική μείωση των εκπομπών. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τότε ο καιρός θα είναι πολιτικό ζήτημα. Και οι Αμερικανοί πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα για τα οποία θα ψηφίσουν τον επόμενο Νοέμβριο.
