Ο Φάουστ ήταν ένας Γερμανός αλχημιστής των αρχών του 16ου αιώνα, αλλά ο μύθος του, που έβαλε στο χαρτί ένα αλάνι του ελισαβετιανού Λονδίνου, ο θεατρικός συγγραφέας Κρίστοφερ Μάρλοου –και ακόμη πιο βαριά και δραματικά, ο μεγάλος Γκαίτε– προσδιορίζει έκτοτε κάθε πειρασμό οποιουδήποτε εξ ημών για μια «συμφωνία με τον διάβολο». Ο ευφυής Φάουστ θέλει να αποκτήσει δυνάμεις ανώτερες, θέλει την εύνοια του διαβόλου και για αντάλλαγμα του προσφέρει την ψυχή του, κάτι που ελάχιστα συνειδητοποιεί μέχρι να έρθει η ώρα να τηρηθεί η συμφωνία. Κάπως έτσι, αλλά μάλλον ως κακόγουστη οπερέτα, μπορεί να προσαρμοστεί ο Φάουστ στα καθ’ ημάς, με τον Στίγκα των Σπαρτιατών να συνειδητοποιεί ότι η «συμφωνία με τον Κασιδιάρη», που εξασφάλισε στους μέχρι πρότινος ανύπαρκτους Σπαρτιάτες την είσοδο στη Βουλή, επιβάλλει τώρα την υποταγή του στον έγκλειστο ακροδεξιό εγκληματία και την έκθεσή του σε «πρακτικές Greek Mafia».
Μόνο που ο μύθος του Φάουστ αποτελεί ταυτόχρονα μια γενικότερη προειδοποίηση για τις προσπάθειες της Ν.Δ. να περιορίσει τη διασπορά των υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων σε τρία κόμματα που βρίσκονται δεξιότερά της – Σπαρτιάτες, Νίκη και Ελληνική Λύση. Μπορεί η Ν.Δ. να πετύχει τη συρρίκνωση του ακροδεξιού χώρου χωρίς να πουλήσει στον διάβολο την αγνή φιλελεύθερη ψυχή της (και χωρίς να αρχίζει να «μπάζει» από το Κέντρο);
Στο Μέγαρο Μαξίμου, έχουν εκπονήσει έναν πρόχειρο στρατηγικό σχεδιασμό για την ενίσχυση της δεξιάς όχθης του κόμματος έτσι ώστε να κρατήσει γερά ενόψει δοκιμασιών στο υπουργείο Εξωτερικών (ελληνοτουρκικά) και στο υπουργείο Οικογένειας (γάμοι ομόφυλων ζευγαριών), αλλά και να συμβάλει στην επιστροφή στο «γαλάζιο» μαντρί κάποιων από τους απολωλότες αμνούς των τελευταίων εκλογών. Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται μια επιχείρηση «αποψίλωσης» των Σπαρτιατών, αφού οι καταγγελίες του Φάουστ-Στίγκα συνοδεύτηκαν από ακαριαία κινητοποίηση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου.
Παρά το γεγονός ότι οι Σπαρτιάτες βουλευτές για να αποφύγουν να παγιδευτούν σε επώδυνες ανακρίσεις κατάπιαν τον μέλανα ζωμό και έδειξαν ότι δήθεν μόνιασαν με τον αρχηγό τους (που ήδη πέρασε το κατώφλι του Αρείου Πάγου), η υπόθεση ενίσχυσε τις ενδείξεις (και για πολλούς τις βεβαιότητες) ότι το κόμμα έχει άτυπο αρχηγό (και όχι απλώς «οπαδό») έναν καταδικασμένο και φυλακισμένο για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση (Κασιδιάρης). Aρα μπορεί να κηρυχθεί παράνομο. Μια ειδική νομοθετική ρύθμιση που θα διευκολύνει έναν τέτοιο χειρισμό εξετάζεται, αν και υπάρχουν εισηγήσεις να καθυστερήσει έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους Σπαρτιάτες να καταστραφούν μόνοι τους. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση μάλλον θα κρατήσει για λίγο την αναπνοή της με την προσδοκία ο όφις να καταβροχθίσει μόνος του την ουρά του.
Στο Μέγαρο Μαξίμου, αποκλείουν κάθε συνομιλία με τις ηγεσίες των ακραίων δεξιών κομμάτων και προς το παρόν δεν ανησυχούν για το θέμα των ταυτοτήτων, το οποίο θεωρούν ότι συγκινεί μόνον ελάχιστους ψεκασμένους. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο γραμμές. Η μία γραμμή, η οποία φέρεται να έχει ως κύριο υποστηρικτή τον υπουργό Επικρατείας Aκη Σκέρτσο, θα μπορούσε να συνοψιστεί στην άποψη ότι η τριγωνοποίηση θα δώσει λύση και στο πρόβλημα της συγκράτησης (και του επαναπατρισμού) εντός της Ν.Δ. ικανού ποσοστού των σκεπτόμενων υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων. Η «τριγωνοποίηση», όπως τη δίδαξαν ο Κλίντον και ο Μπλερ, σημαίνει νικηφόρος συνδυασμός προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών.
Σύμφωνα με τον Aκη Σκέρτσο, η στρατηγική της «τριγωνοποίησης» θα δώσει λύση –και– στο πρόβλημα της συγκράτησης εντός της Ν.Δ. ικανού ποσοστού σκεπτόμενων υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, αν ο παραδοσιακός συντηρητικός δεξιός πείθεται ότι εφαρμόζεται μια πολιτική για την αυστηρή, αλλά δίκαιη φύλαξη των συνόρων, για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, για την επιβολή της νομιμότητας χωρίς εξαιρέσεις, για την αυστηροποίηση ποινών και την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης και, φυσικά, για τη δυναμική οικονομική ανάπτυξη, τότε θα ανεχτεί π.χ. τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Κατά συνέπεια, όταν η Ν.Δ. εξασφαλίζει νόμο, τάξη, ασφάλεια και ανάπτυξη για όλους γιατί να την εγκαταλείψεις επειδή προσφέρει γάμο (και υιοθεσίες) σε όλους; Γιατί να μη συμβάλλεις έτσι ώστε να αισθάνονται πιο άνετα μέσα στο «γαλάζιο» μοτέλ κεντρώοι και φιλελεύθεροι οδοιπόροι;
Η άλλη γραμμή, η οποία υποστηρίζεται κυρίως από τον υπουργό Επικρατείας Μάκη Βορίδη, αναγνωρίζει τα οφέλη της τριγωνοποίησης, αλλά προειδοποιεί πως υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο η στρατηγική αυτή παύει να λειτουργεί. Oπως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει πολύ δεξιά σχεδόν σε κανένα πεδίο πολιτικής, γιατί αν πάει θα χάσει το Κέντρο, έτσι δεν μπορεί να πάει πολύ φιλελεύθερα, πολύ προοδευτικά ή πολύ αριστερά, γιατί έτσι διακινδυνεύει να χάσει τη Δεξιά. Οι υποστηρικτές της γραμμής αυτής, στους οποίους συγκαταλέγονται πολλοί βουλευτές, λένε πως για όσο η κυβέρνηση δεν θίγει τις ευαισθησίες των συντηρητικών ψηφοφόρων σε θέματα μετανάστευσης, σχέσεων με την Εκκλησία, διαχείρισης εθνικών θεμάτων και εθνικής κυριαρχίας, τότε δεν θα υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στη σχέση της Ν.Δ. με τον χώρο αυτό.
Σε ό,τι αφορά τον γάμο ομοφύλων (ο οποίος σχεδιάζεται να περιλαμβάνει και την τεκνοθεσία) εκφράζονται φόβοι πως προκαλεί ισχυρές αντιστάσεις σε υπολογίσιμο ποσοστό συντηρητικών ψηφοφόρων και γι’ αυτό τον λόγο η πλειονότητα των βουλευτών της Ν.Δ. μπορεί να επιλέξει την καταψήφισή του ή την αποχή. Οι οπαδοί της γραμμής αυτής αναγνωρίζουν τη σημασία μιας δημόσιας συζήτησης για ένα θέμα που έχει απασχολήσει τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και σέβονται το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί για τη θεσμοθέτησή του. Εκφράζουν, όμως, σοβαρές επιφυλάξεις ότι μπορεί να «περάσει» στην Ελλάδα χωρίς σοβαρές πολιτικές παρενέργειες.
Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, τον στόχο της διατήρησης της αντιπροσώπευσης των συντηρητικών ψηφοφόρων από τη Ν.Δ., ο Μάκης Βορίδης φέρεται να έχει αναπτύξει σε συνομιλητές του μια συγκεκριμένη θεωρία. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, αν δεχτούμε ότι η Αριστερά έχει καταρρεύσει πολιτικά και ιδεολογικά (όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και από το γεγονός ότι ένας «περαστικός» όπως ο Στέφανος Κασσελάκης διεκδικεί με αξιώσεις την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), τότε η δυσαρέσκεια που κάθε διακυβέρνηση αναπόφευκτα «παράγει» μπορεί τελικά να εκφραστεί από κόμματα της Δεξιάς. Και αν στις πρόσφατες εκλογές τρία ακραία δεξιά κόμματα αμφιβόλου σοβαρότητος συγκέντρωσαν κάτι παραπάνω από 12%, τότε στο εγγύς μέλλον, εάν η Ν.Δ. δεν προσέξει, μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για μεγαλύτερες διαρροές.
Με άλλα λόγια, για να διατηρήσει την ηγεμονία της η Ν.Δ. πρέπει να αντισταθεί στο παράδειγμα του Φάουστ και να μην πουλήσει την κεντροδεξιά ψυχή της ούτε στους ακροδεξιούς διαβόλους, αλλά ούτε και στους φιλελεύθερους. Οφείλει να παραμείνει άσπιλη. Μπορεί, όμως, η συντηρητική ακινησία να ταυτιστεί με την τριγωνοποίηση, μπορεί η παρθενία να γεννήσει το μέλλον; Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ο Κρίστοφερ Μάρλοου, που έγραψε τον δρα Φάουστους, ήταν ομοφυλόφιλος κρυφίως και μάλλον δολοφονήθηκε σε έναν από τους «περιπάτους» του στο Λονδίνο. Στην Αγγλία του σήμερα, μάλλον θα ήταν παντρεμένος. Στην Ελλάδα, θα έπρεπε να περιμένει έως τη Δευτέρα Παρουσία.
