Ολομέλεια της Βουλής. Συζήτηση για την επέκταση του δικαιώματος πολιτικού γάμου και τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια. Γίνονται οι αναμενόμενες αναφορές στο Σύνταγμα. Στον δρόμο που διανύθηκε σ’ επίπεδο εθνικού δικαίου.
Από την κατάργηση της προίκας, τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, τη διευκόλυνση έκδοσης διαζυγίου, μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης, την κατάργηση των διακρίσεων στην αιμοδοσία και την ποινικοποίηση της θεραπείας διόρθωσης. Ακούγονται πράγματα για τη θρησκεία, την αγάπη, τη φιλία και το γυναικείο σώμα. Ηχεί περίεργο ν’ ακούγονται στη Βουλή λέξεις που αφορούν στην πίστη και στα οικογενειακά συναισθήματα.
Κάποιοι/ες βουλευτές διαλέγουν να μην απολογηθούν για την ψήφο τους, αλλά να δείξουν υπερηφάνεια. Σχεδόν όλοι πριν υπερψηφίσουν αναλαμβάνουν ρόλο καθησυχαστικό, διαμεσολαβητικό, συμφιλιωτικό προς διάφορες πλευρές της ελληνικής κοινωνίας. Αρκετοί φροντίζουν ν’ αναφερθούν στην πίστη των ανθρώπων και στο θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων, τα οποία καθόλου δεν θίγονται από τη θέσπιση του δικαιώματος. Για την ακρίβεια, είναι δύο παντελώς άσχετες παράμετροι που έχουν μπλεχτεί αδικαιολόγητα. Κάποιες (άλλοτε μειοψηφία στη Βουλή και τον πολιτικό τους χώρο) εκδηλώνουν μία μάλλον δικαιολογημένη υπερηφάνεια που από παλιά υποστήριζαν θέσεις που επέτρεψαν τη σημερινή μεταρρύθμιση.
Αυτό που είναι θέμα υπολογισμών για κάποιους, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ευτυχίας και δυστυχίας για άλλους
Ορισμένοι φροντίζουν να καθησυχάσουν τους μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρους τους. Πώς; Τους καλούν να δουν το εγγόνι τους, το παιδί τους, τη νεολαία που συναναστρέφονται στη δουλειά ή τον δρόμο. Ακούγεται πως η μεταρρύθμιση είναι μια οφειλή του πολιτικού συστήματος στα παιδιά, στη νέα γενιά, «η οποία ζει σε μία πραγματικότητα που δεν γίνεται πια να αγνοείται».
Οι ομοφυλόφιλοι δεν ζουν σ’ άλλους δρόμους, σ’ άλλες πλατείες, σ’ άλλη χώρα. Αλλά εδώ και τώρα, λένε τόσο οι της κυβέρνησης όσο και της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Αυτό που είναι θέμα υπολογισμών για κάποιους, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ευτυχίας και δυστυχίας για άλλους. Υπονοείται πως η πολιτική απαιτεί και λίγη φαντασία, μια υπέρβαση των ορίων και των χαρακτηριστικών του καθενός και της καθεμίας. Ορισμένοι λένε κι ευχαριστώ στα κάθε είδους διαφορετικά άτομα που πλουτίζουν τις ζωές μας. Ανάλογα με την πολιτική τους κατεύθυνση διαφοροποιούνται, από τα δεξιά προς τ’ αριστερά, μεταξύ των όρων «συμπερίληψη», «πολυχρωμία», «ανανέωση», αλλά το ίδιο λένε ουσιαστικά: η ζωή σε μια κοινωνία ελεύθερων και διαφορετικών ανθρώπων είναι συναρπαστική. Η καταπίεση είναι μιζέρια.
Από τους υπερασπιστές του νομοσχεδίου εκφράζεται η εξής κλασική θέση: τα δικαιώματα κατοχυρώνονται στα συντάγματα για λογαριασμό των μειοψηφιών και όχι των πλειοψηφιών. Δεν απειλείται ο έρωτας, ο λόγος, η άποψη της πλειοψηφίας που ομονοεί, αλλά της μειοψηφίας που αποκλίνει. Εκεί χρειάζεται ο νόμος (το Σύνταγμα αρχικά κι έπειτα ο κοινός νόμος), για να εξασφαλίσει την ισότητα. Τον νόμο τον χρειάζονται οι πιο ευάλωτοι, οι πιο εκτός, οι πιο διαφορετικοί της κάθε ιστορικής περιόδου. Οι άλλοι είναι ασφαλείς μες στην αριθμητική υπεροχή τους.
Εκεί χρειάζεται ο νόμος, για να εξασφαλίσει την ισότητα. Τον νόμο τον χρειάζονται οι πιο ευάλωτοι, οι πιο εκτός, οι πιο διαφορετικοί της κάθε ιστορικής περιόδου
Απασχολεί το ζήτημα του μπούλινγκ. Η ακροδεξιά πτέρυγα της Βουλής φροντίζει να διακόψει την αναμετάδοση ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου, για ν’ ανησυχήσει για τα παιδιά που τα φαντασιώνεται όπως τη βολεύει. Μαντεύει από τώρα πως τα παιδιά των ομοφύλων θα υποστούν κακομεταχείριση. Προβλέπει το σοκ των ίδιων των παιδιών όταν αυτά καταλάβουν ότι στερούνται ενός μπαμπά ή μιας μαμάς. Η πρόβλεψη ηχεί άκρως επιπόλαιη, αφού ήδη υπάρχουν παιδιά που έχουν έναν γονέα λόγω ατυχήματος, ασθενείας ή χωρισμού και μια χαρά τα πάνε στη ζωή τους. Μάλιστα οι ίδιοι αμφισβητούν την επιστημονική κατάρτιση των ειδικών που ενημέρωσαν τη Βουλή για μια πολύ παλιά αλήθεια: το παιδί δεν χρειάζεται οπωσδήποτε έναν μπαμπά και μια μαμά, αλλά στοργή, αγάπη, στέγη. Με τη γνωστή μεθοδολογία της διασποράς ψευδών ειδήσεων υποστηρίζουν πως «με μια απλή αναζήτηση βρίσκει κανείς έρευνες που λένε…» και τα λοιπά.
Σε πιο εποικοδομητικό πλαίσιο, η προοδευτική πλευρά της αντιπολίτευσης και η κυβέρνηση τονίζουν ότι χρειάζεται δουλειά, ώστε κανείς να μη γίνεται αντικείμενο κακομεταχείρισης στο σχολείο και να μην εξωθείται στην απόκρυψη της ταυτότητάς του ή στη βίαιη προσπάθεια αλλαγής της. Να μη γίνει, δηλαδή, η αμηχανία των άλλων, ο φόβος, το άγχος για τη σεξουαλικότητα και το φύλο λόγος αυτοαπέχθειας και εφηβικού στρες. Εδαφος επίδειξης υπεροχής από κάποια παιδιά σε βάρος άλλων.
Στην αριστερή πλευρά της αντιπολίτευσης εκδηλώνονται ιστορικής σημασίας διαφοροποιήσεις. Ενώ όλα τα κόμματα τονίζουν, ως όφειλαν, τις δυσκολίες στη ζωή των Ελλήνων, όλα πλην του κομμουνιστικού, φροντίζουν να μην αναβάλλουν τη θέσπιση της ισότητας για κάποιο μακρινό μέλλον όταν θα έχουν λυθεί συνολικά τα ζητήματα της υλικής βάσης της ευτυχίας. Εγκαταλείπουν το ενδεχόμενο μιας περιττής καθόλου πειστικής μικρότητας που λογίζεται για μεγαλείο.
Μάλιστα, κάποιες/κάποιοι δεν σπαταλούν δευτερόλεπτο από τον κατανεμημένο χρόνο για κομματικά και άλλα μίζερα ζητήματα χαμηλής πολιτικής και υψηλής έντασης, που μάλλον ελάχιστους πολίτες αφορούν πραγματικά. Αξιοποιούν την ευκαιρία ώστε να ακουστούν και από τα έδρανα της Βουλής τα ονόματα πολιτών που αγωνίστηκαν για την ισότητα (ορισμένοι δεν ζουν πια). Ή βρίσκουν ευκαιρία να εκδηλώσουν τη χαρά τους, ν’ αναφερθούν στους γκέι φίλους τους, τους οποίους αναμενόμενα έχουν όλοι οι πολιτικοί χώροι.
Από την πλευρά της κυβέρνησης τονίζεται η πρακτική, νομική πλευρά του ζητήματος. Η ίδρυση σχέσης συγγένειας μεταξύ των δύο γονέων και του τέκνου θα έχει συνέπειες στο κληρονομικό δίκαιο, στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη, στα δικαιώματα διατροφής, στη δυνατότητα του γονέα να πληροφορείται πώς πάει το παιδί του στο σχολείο ή να το επισκέπτεται όταν νοσεί. Θα επιτρέψει την πραγμάτωση μιας ιδέας που βαθαίνει την Ενωση «γονιός σε μια χώρα, γονιός σε κάθε χώρα» – ακούστηκε και από το στόμα της υπουργού Εσωτερικών– ενώ θα σταματήσουν τα άκρως περιττά έξοδα σε δικηγόρους για όλα τα παραπάνω θέματα.
Κατά συνέπεια θα αποδυναμωθούν και μεγάλες διακρίσεις εντός κοινότητας. Τι εννοώ; Οταν πρέπει να παλέψεις για τη ζωή σου και το παιδί σου, η κοινωνική σου κατάσταση, η οικογένειά σου, το θάρρος σου κι ο χαρακτήρας σου δυστυχώς παίζουν ρόλο. Δεν είναι ίδιοι όλοι οι ομοφυλόφιλοι. Ανάλογα με το εισόδημα, τη μόρφωση και τις αντοχές διαφέρουν και ως προς την ικανότητά τους να διεκδικούν. Αυτά κάπως θ’ απαλυνθούν από αύριο.
Ακόμη και ένας ομοφυλόφιλος να υπήρχε, το αστικό δίκαιο όφειλε να τον περιλαμβάνει. Οφειλε να του αναγνωρίζει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οφειλε να τον βλέπει ως υποκείμενο δικαίου ισότιμο με όλα τ’ άλλα. Η καθυστέρηση αυτή έχει κάτι ντροπιαστικό για την ελληνική έννομη τάξη. Ομως σήμερα είναι μέρα χαράς. Πόσο συχνά έχει κανείς την ευκαιρία να δει τον αστικό κώδικα να μεταρρυθμίζεται προς το δικαιότερο, για να ενσωματώσει απόψεις που προ δεκαετίας θεωρούνταν ορθές νομικά, αλλά κάπως προωθημένες κοινωνικά; Είναι μία ιστορική στιγμή.
Αδύνατο να μη σκεφτεί κανείς σήμερα όλους αυτούς που έζησαν απολογούμενοι. Αυτούς που φοβούνταν «μην το μάθουν στη δουλειά» και «τι θα πει ο κόσμος»
Ο νομικός μας πολιτισμός αναβαθμίζεται από σήμερα. Μερικές χιλιάδες άνθρωποι ωφελούνται, ενώ κανείς δεν θίγεται στην πραγματικότητα. Χιλιάδες άνθρωποι θα μπορούν να ζήσουν έναν λιγότερο απαιτητικό δημόσιο και ιδιωτικό βίο. Θα επικαλούνται δικαιώματά τους απέναντι σε κρατικούς λειτουργούς και ιδιώτες χωρίς να χρειάζεται να κάνουν επανάσταση, δικαστικό αγώνα, εκτενή συζήτηση, μάχη ή έξοδα δικηγόρου.
Αλλωστε αυτό σημαίνει δικαίωμα, μια εξουσία που την έχεις, επειδή σου την αναγνωρίζει ο νόμος, όχι επειδή σου τη δίνουν ως δώρο οι άλλοι ή επειδή δικαιολογήθηκες και απολογήθηκες αποτελεσματικά. Αδύνατο να μη σκεφτεί κανείς σήμερα όλους αυτούς που έζησαν απολογούμενοι. Αυτούς που φοβούνταν «μην το μάθουν στη δουλειά» και «τι θα πει ο κόσμος». Που αποξενώθηκαν από τους συναδέλφους και τους οικείους τους, γιατί τρέμανε ν’ ανοιχτούν. Ζωές ματαίωσης και αποκλεισμού, με κρύψιμο κι εξάντληση, με περιττές αγωνίες στους ώμους όλων των εμπλεκομένων, με χαλασμένες σχέσεις, πληγωμένους ανθρώπους, άσκοπες έγνοιες. Από σήμερα ο κόσμος μας είναι λιγάκι δικαιότερος και σίγουρα πολύ πιο ελαφρύς.
