Στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές, ακούμε μια καλοπροαίρετη κριτική από μια μερίδα πολιτών, η οποία ισχυρίζεται ότι στη δεύτερη τετραετία απουσιάζει η αναγκαία τόλμη από την κυβέρνηση για μεγάλες ρήξεις, παρά την ισχυρή εντολή του περασμένου Ιουνίου.
Ασφαλώς, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Εντούτοις, σας παραθέτω δέκα περιπτώσεις, μόνο της δεύτερης τετραετίας μας, που φρονώ πως οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα.
Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη μεταρρύθμιση για αξιοκρατικό τρόπο διορισμού διοικήσεων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αψήφησε φωνές –ακόμη και εσωκομματικές– και θέσπισε αδιάβλητες διαδικασίες και αυστηρά on-off κριτήρια. Ξεκινήσαμε από τα νοσοκομεία, συνεχίζουμε συνολικά στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.
Η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, θα γίνει πράξη. Τολμήσαμε, κόντρα σε παρωχημένες αντιλήψεις της αντιπολίτευσης. Πόσες δεκαετίες συζητούμε αν θα πρέπει να επιτρέψουμε την ίδρυσή τους; Επόμενο στάδιο είναι η αναθεώρηση του άρθρου 16. Και εκεί ελπίζουμε, έστω, να μη βρουν νέα προσχήματα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι στον χώρο των πανεπιστημίων –όπου η Αριστερά επενδύει διαχρονικά σε προβοκάτσιες– αυτή η κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να κάνει το αυτονόητο, την εφαρμογή του νόμου. Είδαμε και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε εκκενώσεις καταλήψεων, συλλήψεις παραβατικών και απόδοση κοινόχρηστων χώρων στους φοιτητές και στους καθηγητές.
Επιπλέον, αν και όλες οι πολιτικές δυνάμεις «κόπτονται» διαχρονικά για την αποχή στις εκλογές, εμείς ήμασταν αυτοί που θεσπίσαμε την επιστολική ψήφο. Η υποκριτική αντιπολίτευση, παρότι δεν τη στήριξε στη Βουλή, έσπευσε να κάνει ετεροχρονισμένα καμπάνια επάνω σε αυτή τη μεταρρύθμιση. Ας είναι.
Εξάλλου, όσοι έχουμε ασχοληθεί με τη δικηγορία, ειδικά με το ποινικό δίκαιο, μια ζωή σχολιάζαμε την «εικονικότητα» των ποινών επί πλημμελημάτων αλλά και την αναντιστοιχία επί κακουργημάτων, αφού απείχαν παρασάγγας από τον αληθινό χρόνο έκτισης. Αυτή η παραδοξότητα πλέον δεν ισχύει, μετά τις αλλαγές μας στον Ποινικό Κώδικα. Για τις υποθέσεις, βέβαια, που έχουν τελεστεί μετά την ψήφισή του.
Εχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε για να φτάσουμε τον μέσο όρο της Ε.Ε., σε όλα τα επίπεδα: σε μισθούς, υποδομές, παιδεία, υγεία. Αλλά, κυρίως, για να έχουμε λιγότερες παθογένειες.
Πριν από λίγες μέρες νομοθετήθηκε ο δικαστικός χάρτης, που έμενε για παραπάνω από έναν αιώνα στα χαρτιά, κυρίως λόγω αντιδράσεων τοπικού χαρακτήρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έβαλε πιο πάνω από το όποιο πολιτικό κόστος την ανάγκη ταχείας και ορθής απονομής της δικαιοσύνης. Και τώρα υπολογίζουμε να γλιτώνουμε μέχρι και 30% από τον χρόνο έκδοσης των δικαστικών αποφάσεων.
Αναλάβαμε πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση ενός χρόνιου βραχνά, της φοροδιαφυγής. Επιτέλους, συνδέσαμε τα POS με τις ταμειακές, θεσπίσαμε δικαιότερο σύστημα φορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών και συνεχίζουμε. Εχουμε δρόμο ακόμη, αλλά ήδη τα πρώτα δείγματα φαίνονται στις φορολογικές εισπράξεις, χωρίς καμία αύξηση φορολογικού συντελεστή, και στη μείωση του κενού ΦΠΑ.
Τα απογευματινά χειρουργεία, που επρόκειτο να θεσπιστούν από την εποχή Σημίτη ακόμη, έγιναν πράξη τώρα. Μαζί με τις αυξήσεις που δώσαμε στις απολαβές των γιατρών και τις αποζημιώσεις των εφημεριών, δίνουμε ελκυστικά κίνητρα για την κάλυψη των κενών θέσεων στα νοσοκομεία.
Αλλη χρονίζουσα πληγή είναι οι έλεγχοι στην αγορά. Πόσες φορές είχαμε δει και διαβάσει ρεπορτάζ για εικονικές εκπτώσεις και αισχροκέρδεια; Ως το 2020 η ΔΙΜΕΑ ήταν μια υπηρεσία-φάντασμα. Την ενισχύσαμε με προσωπικό και αρμοδιότητες και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έκανε 44.000 ελέγχους και επέβαλε πρόστιμα άνω των 19 εκατ. ευρώ. Πρόστιμα που εισπράττονται, χωρίς να εξετάζουμε ποιος είναι ο ελεγχόμενος και ο παραβάτης.
Για τη βία στα γήπεδα, θυμάμαι, όταν έκανα τις σχετικές ανακοινώσεις, τις λοιδορίες της αντιπολίτευσης αλλά και τη λογική καχυποψία των πολιτών. Κανείς δεν πίστευε ότι τα μέτρα που εξαγγείλαμε, δηλαδή οι κάμερες, η ταυτοποίηση εισόδου και οι αυτοματοποιημένες ποινές, θα εφαρμοστούν. Κι όμως έγιναν πραγματικότητα και μέσα στον χρόνο που είπαμε. Παράλληλα, η Δικαιοσύνη και οι Αρχές απέδειξαν ότι δεν φοβούνται να αντιμετωπίσουν το οργανωμένο έγκλημα, εντός και εκτός γηπέδων.
Ολα αυτά έγιναν σε λιγότερο από ένα χρόνο. Προφανώς, τα αυτονόητα που κάναμε πράξη δεν είναι αιτία πανηγυρισμού για εμάς. Γνωρίζουμε ότι σε ένα κράτος που, πολλάκις κυριάρχησε ο φόβος του πολιτικού κόστους, υπάρχουν ακόμη πολλές διαχρονικές εκκρεμότητες.
Στις 9 Ιουνίου έχουμε μπροστά μας ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Η αντιπολίτευση θα παίξει τα τελευταία της χαρτιά με μόνη αντιπρόταση «να πέσει η κυβέρνηση». Oσα ανέφερα έγιναν επειδή η χώρα είχε μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που δεν δίστασαν να συγκρουστούν με όσα μας κρατάνε πίσω. Εχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε για να φτάσουμε τον μέσο όρο της Ε.Ε., σε όλα τα επίπεδα: σε μισθούς, υποδομές, παιδεία, υγεία. Αλλά, κυρίως, για να έχουμε λιγότερες παθογένειες, χτίζοντας πάνω σε ισχυρά θεμέλια και όχι γκρεμίζοντας τις μείζονες εθνικές προσπάθειες.
*Ο κ. Παύλος Μαρινάκης είναι υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
