Ενα από τα κυβερνητικά γραφεία που είναι κατά παράδοση βυθισμένο στην αμαρτία και δεν λυτρώνεται με τίποτα, παρά τους κατά καιρούς αγιασμούς από διακεκριμένους μητροπολίτες, αναλαμβάνει πλέον ο Θοδωρής Λιβάνιος ως επικεφαλής του ελληνικού «Λεβιάθαν», του ιερού κράτους και της σεπτής τοπικής αυτοδιοίκησης. Ποιος δεν γνωρίζει ότι στο γραφείο του υπουργού Εσωτερικών έχουν διαπραχθεί στυγερά θεσμικά εγκλήματα (π.χ. εκτρωματικοί εκλογικοί νόμοι), ποιος δεν ψυχανεμίζεται όταν εισέρχεται σε αυτό τον χώρο ότι στον λεπτόρρευστο αιθέρα κατοικοεδρεύουν περισσότερα μνησίκακα πολιτικά φαντάσματα ακόμη και από αυτά που βαριανασαίνουν στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου στη Βουλή;
Σε αυτό το κτίριο απέναντι από τον Εθνικό Κήπο, φιλόδοξοι τεχνοκράτες σκαρώνουν τις διοικητικές διαιρέσεις της χώρας, βγάζουν μεζούρες και υποδεκάμετρα και γράφουν τους «Καποδίστριες» και τους «Καλλικράτηδες» ακόμη και πάνω σε πακέτα τσιγάρων αν χρειαστεί. Εδώ καταφθάνουν οι ανά τη χώρα δήμαρχοι και περιφερειάρχες «για να συνεννοηθούν με τον υπουργό». Εδώ «τρέχει» το «λογισμικό» της δημόσιας διοίκησης για όλα τα υπουργεία, εδώ δοξάζεται η θρησκεία (και η ακινησία) του ΑΣΕΠ. Κι από εδώ, φυσικά, γίνονται οι εκλογές, στις οποίες ο νέος υπουργός είναι εξπέρ.
Από το 2010
Οι επικριτές του λένε ότι ο Θοδωρής Λιβάνιος είναι ίσως ο μόνος υπουργός Εσωτερικών που δεν είναι βουλευτής (τη εξαιρέσει των υπουργών στις υπηρεσιακές κυβερνήσεις), αλλά ταυτόχρονα παραδέχονται ότι μάλλον είναι ένας από τους καλύτερα προετοιμασμένους για το αξίωμα αυτό. Κινείται εντός, εκτός και επί τα αυτά του υπουργείου Εσωτερικών τα τελευταία 15 χρόνια και έχει περπατήσει σε ανύποπτο χρόνο σε όλα τα σκιερά γραφεία όπου ακόμη και σήμερα οι παλιοί μπλε φάκελοι με το κορδονάκι ξεχειλίζουν από τα ΦΕΚ και ο ένας πάνω στον άλλον φθάνουν μέχρι το ταβάνι δίπλα σε παρατημένες καφετιέρες. Θυμίζουμε ότι ο Λιβάνιος ξεκίνησε το 2010 ως ένας από τους βασικούς σχεδιαστές του «Καλλικράτη», δίπλα στον αείμνηστο γενικό γραμματέα του υπουργείου, τον Δημήτρη Στεφάνου, και στον τότε υπουργό Γιάννη Ραγκούση.
Η σχέση του Λιβάνιου με τον Ραγκούση θεμελιώθηκε στο τέλος του 2007. Ο άρτι αφιχθείς στην Αθήνα δήμαρχος Πάρου ανέλαβε διάφορα μερεμέτια στη Χαριλάου Τρικούπη και ανέπτυξε σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοεκτίμησης με τον τριαντάρη τότε Λιβάνιο, έναν ανερχόμενο πληροφορικάριο (πτυχιούχος Πληροφορικής του ΕΚΠΑ) που συζητιόταν στα πολιτικά στέκια για το ανελέητο χιούμορ του, το τρανταχτό γέλιο του, καθώς και για τις ικανότητές του στις δημοσκοπήσεις ως στέλεχος της εταιρείας Opinion. Κάποιοι θυμούνται ότι η Opinion ήταν η πρώτη εταιρεία που έπειτα από κοσκίνισμα ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων διέγνωσε ότι ο Παπανδρέου, παρά το κάζο του 2007, είχε όλες τις δυνατότητες να ρεφάρει και να σηκώσει κεφάλι απέναντι στον Καραμανλή, κάτι που δεν άργησε να συμβεί.
Παρ’ όλα αυτά, ήταν ο Δημήτρης Στεφάνου εκείνος που κάλεσε κοντά του τον Λιβάνιο στο υπουργείο ως σύμβουλό του μετά τις νικηφόρες για τον Παπανδρέου εκλογές του 2009. Οι καταναλωτές μουρουνέλαιου, που βοηθά όσο τίποτα τη μνήμη για τα προϊστορικά γεγονότα, θυμούνται ότι ο Ραγκούσης ήταν εκείνος που κέρδισε για λογαριασμό του Γιώργου και τη δύσκολη παρτίδα των δημοτικών εκλογών του 2010. Πρόκειται για τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν πέντε μήνες μετά την υποτιθέμενη «προδοσία» της λαϊκής κυριαρχίας λόγω της ψήφισης του πρώτου μνημονίου. Συγκεκριμένα ο Ραγκούσης μπορεί αργότερα να «συρίζισε», αλλά τότε έβγαλε δύο λαγούς από το καπέλο, τον Γιώργο Καμίνη στην Αθήνα και τον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, και έπεισε τον Παπανδρέου να τους υποστηρίξει – με αποτέλεσμα εκείνο το δύσκολο φθινόπωρο το ΠΑΣΟΚ να πάρει και τις δύο μπουκιές μέσα από το στόμα τής (ακόμη αντιμνημονιακής) Ν.Δ.
Για να βοηθήσει τον Καμίνη, που ξαφνικά του έπεσε στο κεφάλι το μεγαλείο της πλατείας Κοτζιά (το λέμε με τη σαιξπηρική έννοια), ο Ραγκούσης τού έστειλε τον Λιβάνιο, ο οποίος ανέλαβε γενικός γραμματέας του Δήμου Αθηναίων. Ολοι νομίζουν ότι το αξίωμα αυτό έχει τρελό αραλίκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ατελείωτο χαμαλίκι. Συλλυπούμαστε εκείνους που το αναλαμβάνουν, αφού σύντομα διαπιστώνουν ότι ο γενικός γραμματέας είναι αυτός που επωμίζεται όλα τα βάρη χωρίς να φαίνεται σχεδόν ποτέ, ενώ πληρώνεται με μισθό που φτάνει μόνο για πασατέμπο. Και υπήρχε όντως αρκετή δουλειά, με δεδομένο ότι εκείνη την εποχή λεφτά δεν υπήρχαν, με αποτέλεσμα οι συλλογικότητες να καίνε την Αθήνα κάθε δεύτερη μέρα και ταυτόχρονα να αλωνίζει η παλαβή Ακροδεξιά.
Ακλόνητος στην πρώτη γραμμή των μνημονιακών φουσάτων, ο Λιβάνιος έμεινε στην Κοτζιά έως το καλοκαίρι του 2014, δεν συνέχισε δηλαδή στη δεύτερη τετραετία Καμίνη. Οι καλοθελητές λένε ότι από ένα σημείο και μετά δεν τα πήγαινε καλά με τον Καμίνη, αλλά ο ίδιος το διαψεύδει και διαβεβαιώνει ότι διατηρεί άριστες σχέσεις με τον πρώην δήμαρχο. Στο μεταξύ, ήδη από το 2013 ο Αντώνης Σαμαράς, έπειτα από διάφορα πάρε-δώσε με την τρόικα, έχει «σπάσει» το υπουργείο Εσωτερικών σε δύο υπουργεία. Διατήρησε στο πρώτο την ιστορική ταμπέλα (Εσωτερικών) και το περιόρισε στα θέματα Αυτοδιοίκησης (και στα γραφεία της πλατείας Κλαυθμώνος), ενώ ταυτόχρονα έστησε το «νέο» υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στο γνωστό κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας –μεσοτοιχία με το Μουσείο Μπενάκη–, το οποίο ανέθεσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Με τον Πιερρακάκη συνεργάστηκαν στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, όπου έκοβαν και έραβαν ιδίως σε ό,τι αφορούσε ζητήματα πολιτικού στοχασμού. Οταν συναντιούνται σε ένα γραφείο, τρίζουν τα τζάμια από τα γέλια.
Δίπλα στον Μητσοτάκη
Μετά την πρόωρη εκδημία του ∆ημήτρη Στεφάνου το καλοκαίρι του 2014, ο Λιβάνιος τοποθετείται γενικός γραμματέας στο ∆ιοικητικής Μεταρρύθμισης. Εκείνη την εποχή στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας είχε εγκατασταθεί μόνιμα μια κλούβα της Αστυνομίας λόγω των μόνιμων δρώμενων που είχαν στηθεί κατά των σχεδίων απολύσεων (ή περιορισμού του αριθμού) μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων. Λέγεται πως η τοποθέτηση του Λιβάνιου έγινε έπειτα από αίτημα του Μητσοτάκη στο Μαξίμου, αφού υπουργός και γραμματέας ήδη γνωρίζονταν και μάλιστα είχαν συναντηθεί δυο-τρεις φορές μέσω του Στεφάνου.
Πάντως, εκείνο το τελευταίο τετράμηνο της διακυβέρνησης Σαμαρά, προτού έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, Μητσοτάκης και Λιβάνιος έδεσαν. Μιλάμε λοιπόν πλέον για μια γεμάτη δεκαετία μέσα στην οποία η πολιτική σχέση αυτή έχει δοκιμαστεί. Επιστέγασμα, η ψήφος αποδήμων, που ο Λιβάνιος ως υφυπουργός Εσωτερικών οργάνωσε και έφερε εις πέρας, μια επιτυχία που τόσο εντυπωσίασε τον πρωθυπουργό ώστε την ανέφερε παντού προεκλογικά ως μοναδικό παράδειγμα εκσυγχρονισμού της χώρας. Σίγουρα στην ψήφο αποδήμων χρωστάει ο Λιβάνιος την υπουργοποίησή του, όπως και στην άριστη οργάνωση των εκλογών (τα αποτελέσματα βγαίνουν στο πι και φι ήδη από το 2023), αλλά και στις ψύχραιμες τοποθετήσεις του για διάφορα θέματα, όπως ήταν η έφεση της Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου στην απρόσκοπτη επικοινωνία με τους ψηφοφόρους.
Ο Λιβάνιος γεννήθηκε στην Ελευσίνα και ήταν δέκα ετών όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ κέρδισε το Πανευρωπαϊκό το 1987. Ηταν ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που για χρόνια έτρεχαν κάτω από τις μπασκέτες. Λατρεύει το μπάσκετ μέχρι σήμερα – και όχι μόνο από τον καναπέ. «Κάνω ότι ακόμη παίζω μπάσκετ», λέει. «Συμμετέχω στην ομάδα των υπαλλήλων της Βουλής». Πήγε σε δημόσια σχολεία (στο 8ο Δημοτικό, στο 4ο Γυμνάσιο και στο 2ο Λύκειο της Ελευσίνας). Πήρε πτυχίο στην Πληροφορική από το ΕΚΠΑ και μάστερ από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Προτού μπλέξει με την πολιτική συνεργάστηκε με εταιρείες λογισμικού. Οσοι τον γνωρίζουν διακρίνουν την αγάπη του για αριθμούς και αλγορίθμους, το γρήγορο μυαλό, το πειραγμένο χιούμορ και, περιέργως, μια έμφυτη συστολή. Δεν αρνείται ότι στον ελεύθερο χρόνο του φτιάχνει στο άψε-σβήσε χιουμοριστικά memes, εικόνες-μιμίδια με πρωταγωνιστές φίλους του, με πρώτο τον υπουργό Παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη. Πιερρακάκης και Λιβάνιος συνεργάστηκαν στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη, όπου εκτός από τη δουλειά στα ψηφιακά (ο Λιβάνιος θήτευσε ως υφυπουργός), έκοβαν και έραβαν ιδίως σε ό,τι αφορούσε ζητήματα πολιτικού στοχασμού. Οταν συναντιούνται σε ένα γραφείο, τρίζουν τα τζάμια από τα γέλια.
Δεν είναι σαφές αν ο Λιβάνιος έκανε χιούμορ στη Βουλή τον Οκτώβριο του 2021 όταν είπε ορθά κοφτά στους βουλευτές ότι το τσιπάρισμα (με τα προσωπικά δεδομένα υγείας) θα γίνει πρώτα για τα ζώα και μετά για τους ανθρώπους. Αυτή η δήλωση μπορεί να οφείλεται στα διαβάσματα των κυβερνοπάνκ μυθιστορημάτων του Ουίλιαμ Γκίμπσον («Νευρομάντης» και άλλα). Την προηγούμενη τετραετία πέρασε για ένα χρόνο και από το Μέγαρο Μαξίμου, δίπλα στον Γιώργο Γεραπετρίτη. Οπως σχεδόν κάθε πληροφορικάριος, δεν φημίζεται για τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του. Δεν μπορούσε π.χ. να αισθανθεί αισθητική πληρότητα παρατηρώντας τα έργα τέχνης που εγκαταστάθηκαν στο ισόγειο του Μεγάρου Μαξίμου. Γενικά δεν ανήκει σε εκείνους που πέφτουν ξεροί μπροστά σε έναν Τζάκσον Πόλοκ, αλλά αντίθετα θα ξεστομίσει ότι ο διάσημος ζωγράφος απλώς πλατσούριζε μέσα στα χρώματα.
Εισηγήσεις κατ’ ιδίαν
Το φόρτε του εκδηλώνεται όταν η κουβέντα πάει στα πολιτικά, ψηφιακά και εκλογικά, όπως π.χ. στον εκλογικό νόμο (για τον οποίο έγιναν πολλές συζητήσεις μέχρι να αλλάξει). Μπορούσε να γράψει στο λεπτό 2-3 εναλλακτικά σενάρια που θα διάβαζε μόνο ο πρωθυπουργός. Ολα αυτά τα χρόνια, από το 2016 που ανέλαβε τη διεύθυνση των ψηφιακών μέσων της Νέας Δημοκρατίας, ο Μητσοτάκης τον εμπιστεύεται για πολλά και διάφορα, πέρα από τις αρμοδιότητες που του απονέμει κατά καιρούς. Μπορεί ένας υπουργός να ετοιμάζει μια άλφα πρόταση, αλλά την ίδια ώρα να έχει ζητηθεί μυστικά από τον Λιβάνιο να ετοιμάσει και μια δική του εισήγηση για το ίδιο θέμα. Ολα αυτά τον έχουν καταστήσει σταδιακά έναν αθόρυβο εξ απορρήτων του προέδρου που γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ όσα οι άλλοι νομίζουν ότι γνωρίζει – ίσως περισσότερα απ’ όσα ακόμη και ο ίδιος θα ήθελε να γνωρίζει.
Σήμερα, από τη νέα του θέση, θα μάθει ακόμη περισσότερα για την ειδωλολατρία που απλώνεται εντός του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αν και η Νο 1 προτεραιότητά του είναι ο εκσυγχρονισμός του ΑΣΕΠ, έτσι ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες χωρίς να πληγεί το αδιάβλητο. Προφανώς δεν είναι γέννημα-θρέμμα της Νέας Δημοκρατίας –και δεν είναι απίθανο διάφοροι να ξινίζουν ιδιωτικώς που το «παιδί» του Ραγκούση και του Καμίνη έγινε πρωτοκλασάτος υπουργός της Δεξιάς–, αλλά οι φίλοι του λένε ότι η αφοσίωσή του στον Μητσοτάκη, η εργατικότητα και το ήθος του τον κατατάσσουν στο νέο αίμα με το οποίο ο πρωθυπουργός χτίζει μια «νέα» Νέα Δημοκρατία. Τελικά, το ερώτημα είναι ένα: Αρκεί ένας Λιβάνιος για να ξυπνήσει τον Λεβιάθαν; Η απάντηση θα δοθεί επί του πεδίου.
