Στην αρχή επικρατεί σύγχυση. Τι γυρεύει όλος αυτός ο κόσμος στην πλατεία της Νέας Σμύρνης Τετάρτη απόγευμα; Τα εγκαίνια ενός νέου McDonalds παραπλεύρως του καφέ όπου αναμένεται να μιλήσει ο Στέφανος Κασσελάκης επιτείνουν το κομφούζιο. Περαστικοί θα μας ρωτήσουν ξανά και ξανά: «Τι γίνεται εδώ, περιμένουμε κάποιον;».
Τα πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν κάπως στη θέση τους όταν «αποβιβάζονται» τα πρώτα τηλεοπτικά συνεργεία, που στριμώχνονται σε ένα στενό πέρασμα πάνω στην πλατεία για να εξασφαλίσουν καλύτερη θέα στο σημείο που εικάζεται ότι θα μιλήσει ο Στέφανος· αν μιλήσει τελικά. Πάντως τα τραπεζοκαθίσματα είναι κατειλημμένα από νωρίς. Τον πανηγυρικό τόνο δίνουν περιποιημένες γυναίκες μεταξύ 55 και 70 ετών, που ανυπομονούν να δουν το ίνδαλμά τους. Από κοντά υπομονετικοί σύζυγοι και διάφοροι «μοναχικοί λύκοι» ακροβολισμένοι στις παρυφές της οχλοβοής. «Επιτέλους ένας πολιτικός που μας ακούει», θα μου εξομολογηθεί ο Ηλίας. Το βλέμμα του έχει κάτι το σκοτεινό, μοιάζει αποτραβηγμένος απ’ όλους και όλα.
«Ο Αλέξης δεν είχε τόσο άμεση επαφή με τον κόσμο», παρεμβαίνει ο κ. Μιχάλης, που έχει έρθει από τον Αγιο Δημήτριο για τον Στέφανο.
Σε κάθε περίπτωση, η αδημονία των παρευρισκομένων παραπέμπει σε άφιξη ροκ σταρ. Το είδωλό τους δεν πρόκειται να τους διαψεύσει. Θα καταφθάσει με σχεδόν μία ώρα καθυστέρηση κάνοντας το καθιερωμένο πέρασμά του από τις καφετέριες της πλατείας για να χαιρετήσει τον κόσμο που πίνει αμέριμνος τον καφέ του. Εκεί η υποδοχή είναι μάλλον χλιαρή, κάποια αμήχανα χαμόγελα, αλλά ποιος δίνει σημασία; Ηδη τον περιβάλλει μια κουστωδία θαυμαστών που συναγωνίζονται σε εκδηλώσεις λατρείας με έπαθλο (τι άλλο;) μια σέλφι: «είσαι ο πρόεδρός μας», «μην το βάζεις κάτω, Στέφανε!», «τι παιδί είσαι εσύ!». Ο Κασσελάκης παίζει εμφανώς στο γήπεδό του, το ίδιο γήπεδο που τον οδήγησε στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πριν από, περίπου, έναν χρόνο. Η διάδραση με τους οπαδούς του ακολουθεί ένα πανομοιότυπο, προβλέψιμο μοτίβο: οι οπαδοί τον αποθεώνουν με διάφορα λεκτικά σχήματα, εκτοξεύουν κατάρες για τους εσωκομματικούς αντιπάλους και αυτός συνήθως τους επιστρέφει τα κομπλιμέντα ζητώντας τους να σταθούν δίπλα του τις επόμενες κρίσιμες ημέρες. Παράδειγμα: «Μην τους αφήσεις να σου πάρουν το κόμμα!», τον προτρέπει μια θυμωμένη ψηφοφόρος. Κι ο Στέφανος, ήρεμος αλλά αποφασιστικός, θα την κοιτάξει βαθιά μέσα στα μάτια και θα της κάνει ένα μικρό μάθημα κασσελακικού πατριωτισμού: «Κανείς δεν θα πάρει το κόμμα από κανέναν αν εμείς δεν το επιτρέψουμε. Να έχετε καλή κρίση και να συμμετέχετε στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Να πιστεύετε στον εαυτό σας και να κάνετε το κόμμα δικό σας». Οταν ο διάλογος γίνεται μπροστά στις κάμερες η δραματοποίηση τσιμπάει ένα κλικ παραπάνω. Σαν να παρακολουθούμε θεατρικό μονόπρακτο, όλα τα φώτα έχουν πέσει σε μια γυναίκα που εκφράζει τον θυμό της και το παράπονό της για τον «πόλεμο» που γίνεται στον «πρόεδρό της». Πέφτει ξαφνικά μια περίεργη σιωπή, σαν όντως να βλέπουμε παράσταση· οι κάμερες γράφουν. «Να πάμε στην κάλπη βρέξει χιονίσει και μετά το κόμμα θα είναι της βάσης», την καθησυχάζει ο Στέφανος. Σύντομα το παράπονο θα δώσει τη θέση του σε ένα ακόμη βλέμμα λατρείας και απόλυτης αφοσίωσης.
Φυσικά, «ομιλία» δεν πρόκειται να γίνει. Πού είμαστε; Στο 1997; Ολα αυτά είναι εντελώς παλιός ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά… Ο πρόεδρος γυρνάει από τραπέζι σε τραπέζι, παίρνει στην αγκαλιά του βρέφη, σκυλάκια, μικρά παιδιά, φωτογραφίζεται μαζί τους, συνομιλεί ενθουσιωδώς μέσω βιντεοκλήσης με αγνώστους· «η αδελφή μου, η Ντίνα, είναι στο Ηράκλειο Κρήτης και με παρακάλεσε να την καλέσω για να της πείτε μια “καλησπέρα”, θα μου κάνετε αυτή τη χάρη;». «Γεια σου βρε Ντίνα, την επόμενη φορά σε θέλω εδώ μαζί μας!», φωνάζει χαμογελαστός ο Στέφανος στη σχεδόν ημιλιπόθυμη από τη χαρά της άγνωστη γυναίκα. Βέβαια, λόγω της εμφυλιοπολεμικής συγκυρίας στο κόμμα και ενόψει της δραματικής συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, το πλήθος βράζει. Στα πηγαδάκια οι πιο δημοφιλείς στόχοι είναι η Ολγα Γεροβασίλη («η αχάριστη), ο Σωκράτης Φάμελλος («ο προδότης»), αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας. «Εγώ τον Αλέξη τον έχω ξεγράψει!», μου λέει θυμωμένα μια κυρία οργανωμένη στον ΣΥΡΙΖΑ από τα χρόνια του Αλέκου Αλαβάνου. Οι πιο οργισμένοι δεν επιτρέπουν καν σύγκριση ανάμεσα στους δύο προέδρους: «Ο Αλέξης δεν είχε τόσο άμεση επαφή με τον κόσμο», παρεμβαίνει ο κ. Μιχάλης, που έχει έρθει από τον Αγιο Δημήτριο για τον Στέφανο. «Ο Αλέξης πήγαινε στις συγκεντρώσεις και τον χειροκροτούσαμε και τον είχαμε σαν θεό. Αλλά ήταν κλεισμένος στο γραφείο του με τη φρουρά του, τους αποστάτες της Νέας Αριστεράς», συμπληρώνει. Ακούγοντας τη συζήτηση όλο και περισσότεροι θέλουν να συμμετέχουν, να πουν κάτι. Ρωτάω δύο κυρίες που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κατάφεραν να βγάλουν σέλφι με το είδωλό τους. Τι τους συγκινεί τόσο πολύ σε αυτόν τον πολιτικό; «Παιδί μου, είναι αγνός, καθαρός, το βλέμμα του εκπέμπει αλήθεια!», σχεδόν με μαλώνουν.
Οταν κάποια στιγμή ο Κασσελάκης αποχωρεί (η ώρα κοντεύει 10), η ατμόσφαιρα θυμίζει συναυλία που έχει μόλις τελειώσει. Ο κόσμος, ακόμη ζαλισμένος από την εμπειρία, προσπαθεί να συνέλθει. Από κάπου στο βάθος ακούγεται μια ευτυχισμένη φωνή: «Καλά, έχω βγάλει μια φωτογραφία με τον πρόεδρο που θα τη βάλω προφίλ στο Facebook και θα γίνει χαμός!».
