Για τις μεγάλες μορφές των μικρών κομμάτων οι εκλογικές αναμετρήσεις ήταν πάντα το θέατρο των ονείρων. Ολοι τους ζουν με την ελπίδα πως κάποτε θα βρεθούν στη θέση του Βασίλη Λεβέντη, όταν 22 χρόνια πριν τον ψήφισαν 114.000 ψηφοφόροι. Ολοι τους έχουν ονειρευτεί να ζήσουν τη δόξα του γυμνού οικολόγου Δημοσθένη Βεργή, που αμόλησε ένα κοπάδι πρόβατα στο Κολωνάκι και τον έδειξαν όλα τα δελτία. Και όταν λέμε «όλοι», εννοούμε βέβαια και τον ίδιο τον Β. Λεβέντη και τον Δ. Βεργή. Χωρίς «Κανάλι 67» ο ένας, χωρίς Τζούλια Αλεξανδράτου ο άλλος, κατεβαίνουν και οι δυο τους στις κάλπες, να σώσουν το ολιγόπιστο έθνος μας απ’ την κρίση. Μόνο που αυτή τη φορά, ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος.
Κατεβαίνει, βλέπετε, και ο άνθρωπος που το όνομα του κόμματός του θα αρκούσε για να γεμίσει τις 500 λέξεις αυτού του ρεπορτάζ, ο Μιλτιάδης Τζαλαζίδης απ’ τα Γρεβενά, με το «Χαρίζω οικόπεδα, χαρίζω χρέη, σώζω ζωές κ.λπ.». Στα 84 του χρόνια πλέον, ο κ. Τζαλαζίδης διανύει το πράσινο μίλι του προς την κάλπη για 10η φορά, ελπίζοντας πως επιτέλους οι συνθήκες ωρίμασαν για να κυβερνήσει, «κι ας μου κάνουν όλοι πόλεμο», όπως λέει. Στο παρελθόν έχει δώσει τον αγώνα του στο πλευρό της ΔΗΑΝΑ, έχει λαμπρύνει τον συνδυασμό του ΔΗΚΚΙ, έχει δώσει τα φώτα του ακόμα και στην «Ενωση Κεντρώων» του πατριάρχη των μικροκομματαρχών, Βασίλη Λεβέντη. Αλλο που οι προδοτικοί ψηφοφόροι ποτέ δεν τον τίμησαν κι ας βγήκε εκείνος με τη μαγκούρα του στα κανάλια να παρουσιάσει το προσωπικό του σχέδιο σωτηρίας. Ακόμη κι έτσι, πάντως, ο κ. Τζαλαζίδης ποτέ δεν κατάφερε, σε εικαστικό επίπεδο τουλάχιστον, να συναγωνιστεί τον μάστορα του εκλογικού κιτς, Δ. Βεργή. Ο οποίος για να κατέβει στις κάλπες αυτή τη φορά ντύθηκε (αυτό από μόνο του θα ήταν είδηση) Αγιος Γεώργιος! Στην αφίσα του, τον βλέπουμε να καμακώνει το καταραμένο φίδι, που είναι ολόιδιο με τον Π. Τόμσεν…
Αλλά πάλι, δεν υπάρχει μικροκομματάρχης και μνημονιακός. Το μόνο που αλλάζει είναι ο επαναστατικός βαθμός. Για τους ανανήψαντες πασόκους, ας πούμε, υπάρχουν υπέροχες επιλογές, βγαλμένες κατευθείαν απ’ το χρονοντούλαπο του σοσιαλισμού. Οι πρασινοφρουροί τού χθες μπορούν τώρα να διαλέξουν αν θα τους σώσει ο Στέφανος Τζουμάκας με το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» ή ο Θόδωρος Κατσανέβας με τη «Δραχμή» – και λογικά σε κάθε ψήφο που θα μπαίνει στην κάλπη θα αντιστοιχεί ένα χαχανητό του Ανδρέα Παπανδρέου από εκεί ψηλά. Ο οποίος θα πρέπει να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εκλογές, παρέα με τον Ιωάννη Καποδίστρια, αφού στο σμάρι των μικροκομματαρχών περιλαμβάνεται και η «Κοινωνία», την οποία ο αρχηγός και ιδρυτής της, Μ. Ηλιάδης, λανσάρει ως «Κόμμα συνεχιστών του Καποδίστρια»…
Κι αν κάποιοι επιστρατεύουν την πνευματική συγγένεια με παλαιούς ηγέτες για να μαζέψουν ψήφους, υπάρχουν κι άλλες μέθοδοι: το κόμμα «Λευκό», ας πούμε, παραδοσιακά τσιμπολογά τις ψήφους των απρόσεκτων γιαγιάδων που δεν βρίσκουν το λευκό ψηφοδέλτιο. Ενώ το κόμμα «Ελπίδα Πολιτείας» απευθύνεται σε πιο κατασταλλαγμένο κοινό. Ο ιδρυτής του είναι ο «Δρ Δημήτριος Αντωνίου PhD (Hon) FRCS, PhilA (Oxf)». Μην ψάχνετε με τι ισούται το x, δεν είναι μαθηματική εξίσωση αυτό που μόλις διαβάσατε. Είναι οι τίτλοι του δόκτορος, όμως, μάλλον δεν τους έλαβε για τον τρόπο που χειρίζεται την ελληνική γλώσσα. Στο Ιντερνετ, βλέπετε, ο δρ προβλέπει πως «την 25η Μαΐου ο λαός θα μας εκπυρσοκροτήσει»! Με την κανονική έννοια της λέξης, ίσως να μην έχει πέσει και πολύ έξω.
