Από χθες Κυριακή, 23 Ιουνίου, o ηγέτης του κόμματος VMRO DPMNE, Χρίστιαν Μίτσκοσκι, μηχανικός στο επάγγελμα, έπαψε να είναι απλός πολίτης, καθώς ορκίστηκε πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν είναι, ωστόσο, βέβαιο ότι το έχει αντιληφθεί.
Η προσωπική επίθεση εναντίον του Γιώργου Γεραπετρίτη ότι «ο άνθρωπος (!) είτε δεν ξέρει τη συμφωνία (των Πρεσπών) είτε δεν την αντιλαμβάνεται» ήταν άκρως προσβλητική για τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ε.Ε., και δεν πέρασε απαρατήρητη από τη δυτική διπλωματία, ούτε από τις Βρυξέλλες.
Ισως αγνοεί ή, μάλλον, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στη διεθνή πολιτική και τέτοιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες στους κώδικες της διεθνούς διπλωματίας. Θα περίμενε κανείς να έχει συνέλθει από το μεθύσι της εκλογικής νίκης.
Δείχνει, δυστυχώς για τη χώρα του και τον ασταθή περίγυρο να διακατέχεται από το σύνδρομο του βαλκανικού μικρο-μεγαλισμού και, με το «καλημέρα», εξακοντίζει απειλές περί αμφισβήτησης των συμφωνιών της χώρας του με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τους Αλβανούς του Τετόβου, που σημαίνει ότι θα κάνει άνω-κάτω τα Βαλκάνια, εάν βεβαίως του επιτραπεί.
Οι σύμμαχοι γνωρίζουν ότι ο Μίτσκοσκι δεν αποτελεί περίπτωση ηγέτη εμπνεόμενου ιδιαίτερα από το ευρωπαϊκό όραμα, ούτε θεωρούν ότι έχει την ικανότητα να διαβάζει τις γεωπολιτικές μεταβολές και τους κίνδυνους που εγκυμονούν τα εθνικιστικά του οράματά του για την ειρήνη στα Βαλκάνια.
Ηρθε στην εξουσία όχι γιατί υπερψηφίστηκε από τους πολίτες ως ελκυστική η πρότασή του για τη διακυβέρνηση, αλλά επειδή κατέρρευσε –και μάλιστα με κρότο– λόγω ανικανότητας και διαφθοράς ο συνασπισμός των σοσιαλδημοκρατών του Ζάεφ.
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, του έδωσαν μια άτυπη «περίοδο χάριτος», ώστε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα, για να επανεκκινήσει η ευρωπαϊκή ενταξιακή διαδικασία, στην οποία αναγκαστικά θα βρει μπροστά του (και) τον Γεραπετρίτη, τον οποίο με περισσή αλαζονεία και ελαφρότητα δεν δίστασε να απαξιώσει.
Ο χρόνος, λοιπόν, μετράει από την Κυριακή αντίστροφα για τον Μίτσκοσκι, εάν πραγματικά θέλει να μη φράξει ο δρόμος για την Ε.Ε. και, με το σταδιακό άνοιγμα των κεφαλαίων, να εισρεύσει ευρωπαϊκό χρήμα, το οποίο η οικονομία και η κοινωνία της χώρας του περιμένουν σαν «το νερό στην έρημο».
