Πριν από περίπου 10 χρόνια κατεζητείτο για τη δολοφονική επίθεση εναντίον του φοιτητή Δ. Κουσουρή ο γνωστός και ως «Περίανδρος» Α. Ανδρουτσόπουλος, ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής. Καθώς κρίθηκε πως οι συνήθεις αστυνομικές δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς για να τον εντοπίσουν, συστάθηκε στην ΕΛΑΣ μια 6μελής ειδική ομάδα για τη σύλληψή του. Ατυχώς για τα μέλη της εν λόγω ομάδας, ουδέποτε κατάφεραν να προσεγγίσουν τον «Περίανδρο» – τελικώς εκείνος παρεδόθη πολύ καιρό μετά, και τώρα εκτίει ποινή 21 ετών. Το μόνο που πέτυχαν οι επίλεκτοι της ΕΛΑΣ ήταν να συντάξουν ένα έγγραφο για τα αίτια της αποτυχίας τους, το οποίο και απέστειλαν στον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη με την ένδειξη «Απόρρητο». Το πρώτο που έγραφαν, είναι πως «η Χρυσή Αυγή διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με αξιωματικούς της ΕΛΑΣ αλλά και με απλούς αστυνομικούς», και πως αυτές «οι διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με την Αστυνομία καθιστούν αδύνατη τη σύλληψη του Περίανδρου».
«Αγανακτισμένοι πολίτες»
Μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι από τότε έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια, και άρα πρόκειται για μια παλιά, ασήμαντη ιστορία. Αυτό, μέχρι να φθάσει στο τρίτο συμπέρασμα του απόρρητου εγγράφου. Οπου τα μέλη της ειδικής ομάδας λένε πως η συνεργασία έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που η Αστυνομία προμηθεύει τη Χρυσή Αυγή «με ασυρμάτους και γκλομπ στις μαζικές διαδηλώσεις, στις επετείους κυρίως της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και σε εκδηλώσεις του «αριστερίστικου και αναρχικού χώρου» για να εμφανίζονται τα μέλη της ως «αγανακτισμένοι» πολίτες και να προκαλούν επεισόδια». Η παραπάνω φράση ακούγεται ύποπτα οικεία σε οποιονδήποτε έχει δει έστω κι ένα δελτίο ειδήσεων την τελευταία εβδομάδα, κι ίσως γι’ αυτό η παλιά ιστορία μοιάζει ολοκαίνουργια. Ο Θ. Καραλής, στέλεχος της Συνασπισμού, ήταν παρών ενώ οι Χρυσαυγίτες φόρτωναν σε ένα φορτηγάκι στην πλατεία Κολοκοτρώνη καδρόνια, λοστάρια και σιδερολοστούς, και μπορεί να διαβεβαιώσει οποιονδήποτε πως τα κουβαλούσαν με συνοδεία μια διμοιρία ΜΑΤ. Η διαδηλώτρια Ηλέκτρα Κλείτσα επιμένει πως το τελευταίο πράγμα που πρόλαβε να δει προτού τη χτυπήσει ένας λοστός στο κεφάλι και την αναγκάσει να κάνει 12 ράμματα, ήταν το σύννεφο χημικών της φυσούνας που είχε στραφεί επάνω της. Κανονικά θα έπρεπε να την κρατά άνδρας των ΜΑΤ, στην περίπτωση της Ηλέκτρας όμως ήταν στα χέρια ενός μέλους της Χρυσής Αυγής – κι όπως ξέρουν καλύτερα απ’ όλους οι αστυνομικοί, για έναν απλό πολίτη, είναι αδύνατον να αγοράσει φυσούνα χημικών. Κι αν όλα αυτά είναι απλώς μαρτυρίες τραυματιών και διαδηλωτών, υπάρχουν οι φωτογραφίες στο site του Indyme-dia να δείχνουν τους άνδρες των ΜΑΤ με τις ασπίδες κατεβασμένες ενώ συζητούν με μέλη της Χρυσής Αυγής στην πλατεία Κολοκοτρώνη πριν από τα επεισόδια, και τα πλάνα των καναλιών να παρουσιάζουν πώς ακριβώς οι Χρυσαυγίτες εν είδη επίλεκτων έτρεχαν μπρος απ’ τα ΜΑΤ, χτυπούσαν τους διαδηλωτές, κι ύστερα ξαναχάνονταν μέσα στις γραμμές των αστυνομικών. Οσο για τα ΜΑΤ… αυτή τη φορά η είδηση δεν ήταν οι σιδερογροθιές των μελών τους όπως παλαιότερα στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, ούτε τα «ύποπτα» σηματάκια στο πίσω μέρος του κράνους τους που δηλώνουν πίστη στο στέμμα. Η είδηση ήταν η παράδοξη ανοχή τους – μια ολόκληρη διμοιρία δεν έκανε ούτε μία σύλληψη, παρότι οι χρυσαυγίτες χτυπούσαν αριστεριστές, κι ύστερα τρύπωναν μεσ’ τα ΜΑΤ ανενόχλητοι. Κι αν ξέρουμε πως οι άνθρωποι αυτοί είχαν μαζί τους ακόμη και μαχαίρια 22 πόντων – μικρά σπαθιά δηλαδή – είναι γιατί ένας απ’ τους τραυματίες έχει μια πληγή που ξεκινά απ’ την κοιλιά του, διατρέχει το στομάχι του, και καταλήγει στην πλάτη. Αλλά πάλι, όπως λέει ένας απ’ τους άνδρες των ΜΑΤ στην ερώτηση πως αποφασίζουν την ώρα που ανάβουν τα επεισόδια τι ακριβώς θα κάνουν, «εμείς διαταγές ακολουθούμε. Ο,τι μας πουν κάνουμε. Δεν αποφασίζουμε. Μόνο εκτελούμε».
Ο άνδρας με τον οποίο μιλάω δε θέλει να πει το όνομά του, μάλλον επειδή δεν έχει καμιά πρόθεση να πάρει επάνω του τα λάθη της αστυνομίας. «Εμένα πια δε με νοιάζει να ακούω το «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι»», λέει. Για 63 ευρώ το μήνα – γιατί τόσο είναι το έξτρα επίδομα των ΜΑΤ – κινδυνεύει να του σπάσουν τα δόντια, «όπως σ’ έναν φίλο μου παλαιότερα», ή να τον κάψουν ζωντανό – «σαν τους αστυνομικούς που τους έκαιγαν οι αναρχικοί κι αλάλαζαν από χαρά». «Εγώ όταν με κοπανάει κάποιος με καδρόνι, θα απαντήσω. Αυτό είναι όλο. Ούτε Χρυσή Αυγή ξέρω, ούτε τίποτα. Εγώ διαταγές ακολουθώ», λέει.
Λάθος διαταγή;
Θα μπορούσε να πρόκειται για μια λάθος διαταγή, ή να ισχύει αυτό που είπε στα κανάλια ένα μέλος της Χρυσής Αυγής, πως δηλαδή «οι αστυνομικοί ένιωθαν άσχημα που προστάτευσαν τη συγκέντρωσή μας, γι’ αυτό φαίνονται στα πλάνα αμήχανοι, και δεν μας πειράζουν». Μόνο που δεν είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνεται η εν λόγω «αμηχανία» των ΜΑΤ. Το Νοέμβριο του 2002, στην πορεία του Πολυτεχνείου ένας φοιτητής μαχαιρώθηκε, ενώ οι αστυνομικοί ήταν 10 μέτρα παραπέρα. Πρόπερσι τον Απρίλιο στο Πάντειο οι αστυνομικοί παρακολούθησαν απαθώς το μαχαίρωμα δύο φοιτητών και τον ξυλοδαρμό μιας φοιτήτριας. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, και πάλι στην επέτειο του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές ωρύονταν πως οι ακροδεξιοί έβγαιναν απ’ τις τάξεις των ΜΑΤ – μόνο που δεν υπήρχαν πλάνα να το αποδείξουν. Κι όταν πριν από 5 περίπου χρόνια ο Αλέξανδρος, φοιτητής τότε, μαχαιρώθηκε στη σχολή του από μέλη της Χρυσής Αυγής και πήγε στο τμήμα να το καταγγείλει, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε καν μήνυση. «Ο διευθυντής της ασφάλειας είπε να μη φέρω καν μάρτυρες», λέει. «Γιατί δεν μπορώ να κατηγορήσω έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο με τη μήνυσή μου». Που θα πει πως κανείς απ’ όσους μαχαίρωσαν μέχρι τώρα οι Χρυσαυγίτες δεν μπορεί να κάνει μήνυση. Και αυτό προφανώς, ισχύει και για την επόμενη φορά που τα ΜΑΤ θα παρακολουθούν «αμήχανα» ένα ακόμη μέλος της Χρυσής Αυγής ενώ μαχαιρώνει έναν ακόμη διαδηλωτή.
