Μπορεί όλα τα φώτα στην προχθεσινή συγκέντρωση στην Αθήνα να έπεσαν στον άνδρα που διέσχισε γυμνός την οδό Γεωργίου Α΄, αλλά για πολλοστή φορά η πλατεία Συντάγματος δεν βγήκε αλώβητη από τα μικρής έκτασης επεισόδια. Αγνωστοι επιχείρησαν να σπάσουν το γυάλινο στέγαστρο του μικρού αρχαιολογικού χώρου που διαμορφώθηκε μετά την ανασκαφή του μετρό, ρίχνοντας με μανία από ψηλά μεταλλικές σχάρες (!). Φθηνά τη γλίτωσε και το μαρμάρινο ανθοδοχείο που βρίσκεται στις σκάλες με κατεύθυνση την οδό Αμαλίας.
Αυτή είναι η μία εικόνα της πλατείας Συντάγματος που δείχνει να παγιώνεται από το καλοκαίρι των Αγανακτισμένων και των επεισοδίων του Ιουνίου του 2011. Εικόνα υποβάθμισης και συμβιβασμού με τις χειρότερες πλευρές μας. Τα πρόχειρα καθιστικά και τα μισοκατεστραμμένα πλευρικά σιντριβάνια που ακόμα χάσκουν είναι τα θλιβερά πειστήρια της μεγάλης απόστασης που διένυσε (δυστυχώς προς τα πίσω) η «επίσημη» πλατεία της πρωτεύουσας μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Αλλά ζούμε στην Αθήνα, για καλό και για κακό. Γιατί σε πόσες άλλες πόλεις του κόσμου συμβαίνει την ίδια στιγμή που μια πλατεία παρακμάζει, η ευρύτερη περιοχή της να γίνεται το «σκηνικό» μιας απρόσμενης άνθησης και μάλιστα με εμπορικά χαρακτηριστικά; Οι μικροί, στενοί δρόμοι από το Σύνταγμα μέχρι την οδό Αιόλου εξελίσσονται στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη πιάτσα κοινωνικής ζωής και ψυχαγωγίας του Κέντρου με νέα στέκια να έρχονται διαρκώς να προστίθενται δίπλα σε όσα (λιγοστά) ξέραμε μέχρι χθες. Ολες τις ημέρες της εβδομάδας και ακόμα περισσότερο τα Σαββατοκύριακα αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν μετά το κλείσιμο των καταστημάτων μια έρημη, απονεκρωμένη ζώνη έχει αναδυθεί σε μικρή ατμομηχανή της ιδιωτικής οικονομίας.
Στην πραγματικότητα δείχνει να «φουντώνει» η ανάπτυξη χώρων εστίασης και βραδινής ψυχαγωγίας, όπως εδραιώθηκε τα τελευταία χρόνια με βασικούς πυλώνες τις πλατείες Καρύτση και Αγίας Ειρήνης. Προσοχή, δεν είναι μια ανάπτυξη τύπου Γκάζι. Τα περισσότερα μαγαζιά απευθύνονται σε μια λιγότερο μαζική και πιο εναλλακτική πελατεία, «ψαγμένους» ή «υποψιασμένους» φοιτητές και κυρίως τριαντάρηδες. Στα πολλά μπαρ της πλατείας Καρύτση ήρθε να προστεθεί ένα ακόμα, το «comme il faux», ενώ στη γωνία της Κολοκοτρώνη με την Ανθιμου Γαζή άνοιξε μέσα στο καλοκαίρι η πρώτη μεγάλη μπιραρία στο Σύνταγμα, το «Barley Cargo». Προετοιμασίες και στο ωραίο κτίριο του (πρώην) υφασματάδικου του Συμεωνίδη, πάνω στην πλατεία. «Χαμός» γίνεται με διαδοχικά εγκαίνια νέων χώρων στα πεζοδρομημένα στενάκια που καταλήγουν στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Το σχετικά καινούργιο «drunk Sinatra» στην οδό Θησέως έχει εξελιχθεί σε μικρό «τόπο λατρείας» για τη νεολαία, ό,τι ήταν το «Pop» της οδού Καλαμιώτου πριν από λίγα χρόνια. Στην οδό Αθηναΐδος και γωνία με Καλαμιώτου το «Faust» καθιερώθηκε από τους τελευταίους μήνες της περασμένης σεζόν ως ένας από τους λιγότερο αναμενόμενους χώρους του Κέντρου. Στην ίδια την πλατεία Αγίας Ειρήνης όλοι αναμένουν την έναρξη των εργασιών για τη μεταμόρφωση ενός σημαντικού αθηναϊκού ερειπίου (του ξενοδοχείου «Εμπορικόν») σε ξενοδοχείο-μπουτίκ πέντε αστέρων. Στο μέτωπο των εστιατορίων μεγάλο σουξέ έχει ο «Μελίλωτος» στην οδό Καλαμιώτου. Στον ίδιο δρόμο το «Aperitif» επεκτάθηκε και διπλασίασε το μέγεθος του. Στην οδό Αιόλου, έξω από το καλοφτιαφμένο μπιστρό «Mama Roux» σχηματίζονται ουρές για ένα ελεύθερο τραπέζι. Ποιος να μας το ‘λεγε πριν από λίγα χρόνια!
Πέφτουν οι τιμές
Τι συμβαίνει όμως; Γιατί σε μια εποχή που το Κέντρο φθίνει, η καρδιά της Αθήνας γίνεται ξαφνικά «της μόδας»; Ενας πολύ βασικός παράγοντας είναι η εμπορική καθίζηση της περιοχής. Παλαιοί μισθωτές αποχωρούν, καταστήματα κλείνουν. Απελευθερώνονται τετραγωνικά και στις σημερινές συνθήκες μόνο η εστίαση και η βραδινή διασκέδαση φαίνεται ότι παρουσιάζει εμπορικό ενδιαφέρον. Στους συγκεκριμένους δρόμους μιλάμε για μικρές ιδιοκτησίες που μπορούν να ενοικιαστούν εύκολα. Και νοικιάζονται γιατί και οι τιμές έχουν πέσει. Ισως αυτήν την περίεργη εποχή στο ευρύτερο Σύνταγμα αφουγκραζόμαστε τους παλμούς μιας Αθήνας που αλλάζει μπροστά στα μάτια μας.
