Υπό κανονικές συνθήκες, ήδη θα βρίσκονταν υπ’ ατμόν. Ηδη η κούραση θα είχε αρχίζει να σκάβει αυλάκια στο πρόσωπο, το σώμα θα είχε αρχίσει να πονάει από την ορθοστασία. Και φαντάσου ότι τα χειρότερα (ή μήπως τα καλύτερα;) θα ήταν μπροστά. Οι μέρες που διανύουμε θα ήταν απλώς η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη βραδιά. Για τη βραδιά της παραμονής και της μεγάλης προσμονής, του ρεβεγιόν, τη βραδιά στην οποία παίζονται όλα για όλα. Ομως, φέτος, οι επαγγελματίες που παραδοσιακά εργάζονται στις γιορτές, επιφορτισμένοι με το βαρύ «καθήκον» να μας κάνουν να περάσουμε καλά, βρίσκονται σπίτι. Για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια –κάποιοι χάνουν το μέτρημα– θα κάνουν ρεβεγιόν με τις οικογένειές τους.
Είναι οι τραγουδιστές και οι μουσικοί στα μαγαζιά που κλείναμε τραπέζι, οι μετρ, οι σερβιτόροι κι οι μάγειρες στα εστιατόρια και στα ξενοδοχεία που αλλάζαμε χρονιά, οι μπαρτέντερ στα μπαρ που ξημερώναμε. «Ολη μέρα δουλεύαμε αυτή την εποχή», λέει στην «Κ» ο Σπύρος Αντωνόπουλος, ο άνθρωπος που έκανε γνωστή την μπάρα του «9» στην Αθήνα και τα τελευταία χρόνια είναι υπεύθυνος για ένα από τα καλύτερα μπαρ της περιφέρειας, στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να γεμίσει τη μέρα, έχει βαλθεί να κάνει σχέδια για ανακαίνιση του μαγαζιού. «Αν έχεις συνηθίσει να τρέχεις όλη μέρα, να χαμογελάς, να σκέφτεσαι τη δουλειά, να διορθώνεις και να διορθώνεσαι, δεν μπορείς ξαφνικά να πατήσεις στοπ. Το να κάτσεις σπίτι και να ανάψεις το τζάκι είναι ΟΚ για μία εβδομάδα. Μετά…».
Είναι λογικό, πάνε πια 25 χρόνια που κάνει αυτή τη δουλειά, μια ολόκληρη ζωή. «Είχα συνηθίσει να δουλεύω στις γιορτές, δεν μου κακοφαινόταν. Ηταν μια γλυκιά συνήθεια». Αυτό που του λείπει περισσότερο είναι η επαφή με τον κόσμο, αλλά και οι μέρες χωρίς τελειωμό. «Εντεκα η ώρα το βράδυ, ήμασταν στην κορύφωση της δουλειάς μας. Σήμερα η μέρα έχει μικρύνει αφόρητα πολύ. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση, αλλά θα γινόταν κι αυτό. Δεν έχουμε μάθει να έχουμε εναλλαγές στον τρόπο ζωής μας, αλλά και στα επαγγέλματα που κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην», σημειώνει ο Σπύρος.
Ο Λάμπρος Μαυρίκης θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους Ελληνες σεφ, αν και με αρκετά χρόνια προϋπηρεσία ήδη στην «πλάτη». Ξεκινώντας από το 2006 σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας, συνέχισε σε κουζίνες trendy εστιατορίων της πόλης με εξειδίκευση στην ασιατική κουζίνα που τόσο έχουν αγαπήσει οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια. «Από το 2015 όλες τις καλοκαιρινές σεζόν είμαι στη Σάμο σε ασιατικό εστιατόριο, ενώ τους χειμώνες άλλοτε εργάζομαι σε μαγαζιά στη Γλυφάδα, άλλοτε βρίσκομαι στην επαρχία, πέρυσι ήμουν στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και φέτος είμαι… σπίτι μου».
Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να διακρίνεις το παράπονο στη φωνή του, δεν έχει συνηθίσει να περνάει τα Χριστούγεννα έξω από μια επαγγελματική κουζίνα. «Τις πρώτες μια-δυο χρονιές ίσως να σου περνάει από το μυαλό ότι δεν βρίσκεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους, αλλά από κάποια στιγμή και μετά το συνηθίζεις, είναι κάτι το οποίο είναι μέσα σου. Δεν το σκέφτεσαι, είσαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει: οι άλλοι θα διασκεδάσουν και εσύ θα είσαι εκεί για να εξυπηρετείς αυτό τον σκοπό. Οταν είσαι επαγγελματίας μάγειρας, αυτά είναι πράγματα που δεν σε ενοχλούν». Η φετινή παραμονή των Χριστουγέννων θα τον βρει σπίτι με τους δικούς του. «Εχω πει ότι θα μαγειρέψω εγώ, αλλά ακόμα δεν έχω βγάλει το μενού. Είμαι βέβαιος ότι εκείνη την ώρα θα μου λείπει η ένταση της επαγγελματικής κουζίνας».
«Ποια παραμονή, εδώ έχουμε να δουλέψουμε από τα τέλη του Φλεβάρη!», λέει στην «Κ» ο γνωστός μουσικός, συνθέτης και ενορχηστρωτής Ακης Κατσουπάκης. «Μέσα στο καλοκαίρι που άνοιξαν οι δουλειές, δουλέψαμε πολύ λίγο, σε κάποιες συναυλίες κυρίως μεγάλων ονομάτων, με λιγότερο κοινό και με λιγότερα χρήματα προφανώς, και τώρα δεν δουλεύουμε καθόλου». Εχει κρατήσει τόσο πολύ η «αποχή» από τη δράση κι έχει τόσο θεριέψει η στέρηση του πάλκου, που το οικονομικό σκέλος έχει γίνει πλέον σχεδόν δευτερεύον (τρόπος του λέγειν, καθώς υπάρχουν επαγγελματίες του κλάδου που αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα επιβίωσης). Οπως λέει ο κ. Κατσουπάκης, το τελευταίο διάστημα πολλοί μουσικοί κάνουν διάφορα φιλανθρωπικά happenings, εμφανίζονται σε συναυλίες σε live streaming, οτιδήποτε προκειμένου «να παίζουμε μουσική». Θέλουν απλώς να μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπούν.
Βιώνοντας το «αφύσικο»
Οι φετινές γιορτές θα είναι δια-φορετικές για τον μουσικό που εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζει πίσω από το πιάνο μεγάλα ονόματα του ελληνικού ρεπερτορίου.
«Παραδοσιακά κάνουμε Χριστούγεννα στη σκηνή. Είναι πολλά χρόνια που συμβαίνει αυτό, είναι μες στον χαρακτήρα της δουλειάς μας. Εμείς χαιρόμαστε να βλέπουμε τον κόσμο που έρχεται να διασκεδάζει, είναι για εμάς φυσιολογικό, το ζητούμενο. Το αφύσικο είναι το αντίθετο, να μην μπορεί ο κόσμος να διασκεδάσει και εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε αυτό».
Αν κάτι του έλειπε όταν ήταν πάνω στη σκηνή τέτοιες μέρες, πάντως, δεν ήταν να βρίσκεται ο ίδιος πελάτης σε νυχτερινό κέντρο ή μουσική σκηνή. Ηταν να είναι σπίτι, με φίλους. Για πρώτη φορά φέτος λοιπόν ο Ακης θα κάνει Χριστούγεννα σπίτι (σ.σ.: είναι παντρεμένος με την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Ανδριάνα Μπάμπαλη). «Θα είμαστε με τις οικογένειές μας, αλλά δεν χαιρόμαστε ούτε καν αυτό, ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, αφού ούτε οι οικογένειές μας μπορούν να ανταμώσουν. Εγώ είμαι από τη Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορώ να πάω να δω τους δικούς μου».
Κάτι θετικό για κλείσιμο; «Το ευχάριστο είναι ότι επειδή είμαστε σπίτι, γράφουμε καινούργια κομμάτια, κάνουμε καινούργιες ηχογραφήσεις. Η ψυχολογία είναι αντίθετη, αλλά το παλεύουμε».
«Αντί να μελαγχολώ, μπορεί να κοιμηθώ»
«Τι θα ήθελα; Θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι σε ένα μπαρ, ένα μπαρ που να είναι ανοιχτό, κανονικά ανοιχτό, όχι με πέντε άτομα μέσα». Οταν αυτά τα λέει ο Δημήτρης Κιάκος, ιδιοκτήτης και μπαρτέντερ ενός από τα πιο επιδραστικά μπαρ του κέντρου της Αθήνας, του «Gin Joint», και μέλος της παρέας πίσω από το διάσημο «Λοκάλι» στου Ψυρρή, δεν μπορείς να μην αναπολήσεις λίγο τις γλυκές γιορτινές βραδιές στο στολισμένο κέντρο. Αραγε θα ξαναρθούν; Και πότε; «Αν με ρώταγες πάντως τον Σεπτέμβριο, θα σου έλεγα πόσο δύσκολα θα είναι αυτά τα Χριστούγεννα, τώρα… έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι θα κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει ποτέ. Εγώ έχω 20 χρόνια να κάνω γιορτές στο σπίτι. Η αλήθεια είναι όμως ότι προτιμώ να είμαι έξω και να εξυπηρετώ τον κόσμο, ειδικά τέτοιες μέρες που έχουν μια μαγεία. Οι γιορτές έχουν μεγάλη πίεση, ο κόσμος δεν βρίσκει τραπέζι, υπάρχει ένταση, νεύρα, αλλά παρ’ όλα αυτά θέλαμε να το ζήσουμε. Τι θα κάνω Πρωτοχρονιά; Από το να κάτσω και να μελαγχολώ, μπορεί και να κοιμηθώ».
