«Γόνος του Ρήγα ο κύρης μου, γεννήθηκε στις Φέρες στο Σούλι η μάνα μου είδε το φως, στου Αλί Πασά τις μέρες».
Η Ελένη Αρβελέρ γράφει στην Καθημερινή της Κυριακής την «Ιστορία του Αγώνα».
Μέσα από το αφιερωματικό αυτό ποίημα, η γνωστή βυζαντινολόγος και ιστορικός, ανατρέχει στα χρόνια της υποδούλωσης, κάνοντας μνεία στους ήρωες και σε όλα όσα αποτέλεσαν τη σπίθα της επανάστασης.
Με την έκκληση, να «μην ξεχνάμε όμως τα χαλεπά και θλιβερά», οι στίχοι της υπενθυμίζουν τις θλιβερές -μα συνάμα ένδοξες στιγμές της περιόδου εκείνης, τον Ζάλογγο, τα Ψαρρά, τη Χίο.
Υπενθυμίζει «τις έριδες, τους διχασμούς, τα εμφύλια μίση» και τον ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων, φτάνοντας στον σημερινό «απολογισμό».
«Έτσι από τότε στα σχολειό μαθαίνουν τα παιδιά τη Λευτεριά να τραγουδάνε σαν άλλη Παναγιά».
