του Σταύρου Θεοδωράκη
Θα προσπαθήσω να γράψω γι’ αυτόν και τους ομοίους του, χωρίς να γράψω το όνομά του και όλοι θα καταλάβουν για ποιον γράφω και κυρίως γιατί γράφω.
Η είδηση που τον έφερε ξανά στο φως ήταν εξωφρενική – σχεδόν ψεύτικη. Και επειδή η επόμενη μέρα ήταν πρωταπριλιά πίστεψα στην αρχή ότι ήταν προθέρμανση για το καλύτερο ψέμα. Του είχαν -λέει- συνοδευτική αστυνόμευση με 4 αστυνομικούς, ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο, και 24ωρη φύλαξη της οικίας του με 4 επιπλέον αστυνομικούς! Και αστυνομική επιτήρηση στο γραφείο του! Το μόνο που είχε ζητήσει και δεν του είχαν δώσει ήταν «μια θωρακισμένη BMW σαν και αυτή του Βενιζέλου». Αλλά το πάρκινγκ του Αρχηγείου στην Κατεχάκη δεν είναι και το σαλόνι αυτοκινήτου της Γενεύης και έτσι η επιθυμία του δεν εκπληρώθηκε.
Η αρχική διάψευση από την αστυνομία ότι όλα αυτά δεν συνέβησαν -ενώ συνέβησαν!- δημιουργεί ερωτηματικά για τα αντανακλαστικά αξιωματικών που η πολιτεία εμπιστεύεται. Αλλά δυστυχώς η ιστορία δεν σταματά εδώ.
Απέσπασε, λέει, παρανόμως εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από τις έκτακτες ενισχύσεις του υπουργείου Εργασίας. Έμπαινε με μπράβους σε γραφεία υπουργών και τους απειλούσε. Και στην Βουλή θα γινόταν κοινοβουλευτικός συντάκτης με βάση την ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ, ενώ δεν έχει ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ… Και όλα αυτά αποκαλύπτονται τώρα. Ληξιπρόθεσμα θα έλεγα.
«Έλεος πια με αυτούς τους Λάκηδες», έγραψε ένας άγνωστός μου στα social media και ως άλλος Μαξ Βέμπερ υποστήριξε ότι «για όλους αυτούς τους τύπους που σουλατσάρουν, διαφθείρουν, κλέβουν και κανείς δεν τους σταματά, φταίνε οι πολιτικοί που τους βοηθούν, οι τραπεζίτες που τους ενισχύουν και οι δημοσιογράφοι που τους καλύπτουν». Εμείς οι πολίτες ήμασταν αθώοι. Αυτό το τελευταίο δεν το έγραψε αλλά αυτό εννοούσε.
Να αρχίσω από τα εύκολα.
Αρχικά πως προέκυψαν οι «Λάκηδες»; Αν εννοεί τον Γαβαλά ως εκπρόσωπο της ελαφριάς και διεφθαρμένης σόου μπιζ, κάνει μεγάλο λάθος. Ο Γαβαλάς έκανε τα λάθη του και τα πλήρωσε. Φαλίρισε και μπήκε και στην φυλακή. Και μπορεί να δηλώνει ότι «υπάρχει το άρρεν, το θήλυ, το gay και το άλλο», και αυτός είναι το «άλλο», όμως όσοι τον έχουν συναναστραφεί, εγώ λίγο, ξέρουν ότι έχει πολλά από τα περιζήτητα αντρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά (για να μιλήσω και λίγο στερεοτυπικά).
Άλλο το «άλλο» λοιπόν και άλλο το «τίποτα».
Ας ξεκαθαρίσουμε για ποιους μιλάμε.
Άλλο οι μάγκες, άλλο οι λιμοκοντόροι. Άλλο τα χέλια, άλλο οι βδέλλες. Άλλο τα αγριόχορτα, άλλο τα παράσιτα. Άλλο τα λιοντάρια, άλλο οι ύαινες. Άλλο οι αετοί, άλλο τα όρνια. Άλλο οι καρχαρίες άλλο τα αγγούρια της θάλασσας.
Εννοώ ότι σε όλα τα βασίλεια υπάρχουν αυτά που θαυμάζουμε, αυτά που φοβόμαστε και αυτά που απεχθανόμαστε.
Το τίποτα βέβαια υπήρχε πάντα στην κοινωνία. Όμως φωτίστηκε, στολίστηκε και βγήκε στο πλατό με την έκρηξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Απέκτησε κοινό, όχι αναγκαστικά από τα άλλα τίποτα αλλά και από πολλούς άλλους που τους αρέσει να χαζεύουν το τίποτα. Και στην συνέχεια με το διαδίκτυο και τα social media, πολλαπλασιάστηκε πολύ γρήγορα. Δίπλα δηλαδή από ένα τίποτα ξεφύτρωσε και ένα άλλο τίποτα και ούτω καθεξής.
Προφανώς το τίποτα δεν παρεπιδημεί μόνο στην ελαφριά -ας την πούμε έτσι- δημοσιογραφία, είναι και στις τέχνες, και στην πολιτική, και στα έντυπα, και στις επιχειρήσεις… Όμως κατά κανόνα τα επιμέρους οικοσυστήματα αυτορυθμίζονται καθώς γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν με πολλά τίποτα ταυτοχρόνως. Ενώ στον χώρο του δημοσιογραφικού θεάματος τα τίποτα πολλαπλασιάστηκαν σε ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Ξεκίνησαν ως ξενιστές και τείνουν να γίνουν κυρίαρχοι.
Όπως ο λαγοκέφαλος απειλεί να εκτοπίσει την κουτσομούρα – κάπως έτσι.
Και εδώ βέβαια προκύπτει το άλλο ερώτημα. «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Το σύστημα αναπαράγει το τίποτα ή το τίποτα το σύστημα; Στη βιολογία αυτό μάλλον έχει απαντηθεί. Η κότα έκανε το αυγό. Εδώ όμως φοβούμαι ότι πάμε στην αντιστροφή του κανόνα. Και το τίποτα παράγει το δικό του σύστημα. Με απάτες, ψέματα, φιγούρες, λαϊκισμούς, απειλές, τρας γκλαμουριές… Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που η επανάσταση(!) ήταν μόδα, η πιο κίτρινη εφημερίδα της χώρας έγραφε «ξεσηκωθείτε ενάντια στην παγκόσμια χούντα»! Και ταυτόχρονα μας ενημέρωσε για τον χωρισμό του μοντέλου με τον προικισμένο βολεϊμπολίστα που τον έπιασε στα πράσα με την μάνα της. Έβλεπες τα περίπτερα και γέλαγες. Σαν και αυτούς που έστρωσαν το καλοκαίρι πετσέτες με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην Ψαρρού (για να τιμήσουν τον δολοφονημένο Φλόιντ). Όλα, είναι φάρσα.
Ίσως να φταίει και το «κανονικό» που υποχωρεί εύκολα στις πιέσεις του τίποτα. Και όταν λέω κανονικό εννοώ όλα αυτά που το συνθέτουν. Την λογική, την γνώση, την καλοσύνη, την ευφυία και τελικά την ισορροπία. Και όταν ηττάται το κανονικό ένα τίποτα ξεπηδάει στην θέση του. Ένα τίποτα που παραβιάζει τους κανόνες, κερδίζει και δίνει το σύνθημα σε άλλα αδιαμόρφωτα τίποτα, να αρπάξουν και αυτά ό,τι θέλουν –ακόμη και φρουρά!- και να επικρατήσουν.
Όμως και στον πληθυντικό το τίποτα, τίποτα παραμένει.
Και το ερώτημα σήμερα είναι τι θα πουν όλοι αυτοί – οι κρατικοί λειτουργοί – που επέτρεψαν όλες αυτές τις νίκες του τίποτα. Έχω μια ελπίδα. Να αποδειχθεί ότι αυτοί που του πρόσφεραν όσα του πρόσφεραν, ήταν συνεργοί του. Να το συνέδραμαν δηλαδή επειδή θα κέρδιζαν.
Αν είναι απλώς εξαπατημένοι, αν το έκαναν επειδή δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το τίποτα από όλα τα άλλα είδη, αν δηλαδή δεν καταλαβαίνουν, τότε δεν έχουμε σωσμό.
Όλα τα podcast του Σταύρου Θεοδωράκη μπορείτε να τα ακούσετε στο pod.gr
