Τις τελευταίες μέρες εγείρεται και πάλι το ερώτημα για την πανεπιστημιακή αστυνομία και την ενδεχόμενη αναστολή εφαρμογής του σχετικού νόμου που ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο υπό τον φόβο αντιδράσεων. Η κυβέρνηση το διέψευσε αλλά μέχρι την εφαρμογή υπάρχει μακρύς δρόμος. Αν το μέτρο δεν εφαρμοστεί το φθινόπωρο, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, διότι θα βαραίνουν στον ορίζοντα οι επικείμενες εκλογές.
Ποιοι θα αντιδράσουν λοιπόν; Αυτοί που έχουν ήδη αντιδράσει χωρίς να έχει εγκατασταθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία, και οι οποίοι θα αντιδράσουν ξανά, ακόμη κι αν δεν αναλάβουν υπηρεσία τα αστυνομικά σώματα. Θα αντιδράσουν γιατί το θέμα τους δεν είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία ειδικά. Το θέμα τους είναι οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντιπολιτευτικά. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει, ακόμη κι αν εφευρεθεί. Φέτος έγιναν επανειλημμένες καταλήψεις με τα ιδρύματα κλειστά. Δεν θα γίνουν μόλις ανοίξουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Μα να μην τους δώσουμε την αφορμή, θα πει κάποιος καλοπροαίρετος. Δεν χρειάζονται αυτή την αφορμή. Θα βρουν άλλη. Ολοι αυτοί είναι ελάχιστοι μπροστά στους περίπου 500.000 της ακαδημαϊκής κοινότητας που θα ωφεληθούν, όπως και όλη η κοινωνία από πανεπιστήμια όπου μπορείς να κυκλοφορείς και να σπουδάζεις χωρίς εμπόδια.
Μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα με άλλα μέσα που παρέχει το νομικό πλαίσιο; Οχι. Τα επεισόδια στο ΟΠΑ και στο ΕΜΠ έγιναν με το ισχύον νομικό πλαίσιο και δεν αποφεύχθηκαν. Στο ΑΠΘ η αστυνομία χρειάστηκε να επέμβει δύο φορές σε διάστημα ημερών για να τερματίσει την κατάληψη και την ανακατάληψη του κτιρίου διοίκησης, ενώ τα προβλήματα συνεχίστηκαν στη Σχολή Θετικών Επιστημών και στο Αστεροσκοπείο. Θα επεμβαίνει η κανονική αστυνομία στα πανεπιστήμια συνέχεια; Μήπως έχουμε την αυταπάτη ότι θα γινόταν περισσότερο ανεκτή σε σχέση με την πανεπιστημιακή από τους παγίως αντιδρώντες;
Η αναστολή του νόμου, ή μια παρελκυστική τακτική ακύρωσής του στην πράξη, μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η ψήφισή του δεν ήταν παρά ανταπόκριση στην αγανάκτηση του κόσμου εκείνη την εποχή (ένα δημοφιλές μέτρο) και όχι η ψύχραιμη αξιολόγηση του προβλήματος που μπορεί να απαιτεί και επώδυνες πολιτικά λύσεις. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση είχε την ευρεία υποστήριξη της κοινωνίας, την οποία θα χάσει όταν δεν θα έχει τα μέσα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έρχονται.
Η αποκατάσταση και καλλιέργεια ακαδημαϊκού περιβάλλοντος στα ελληνικά ΑΕΙ είναι μείζων μεταρρύθμιση. Αποτελεί προϋπόθεση και για τις άλλες που εκκρεμούν. Χρειάζεται ασφαλώς να σταθμίζεται η σωστή στιγμή για να επιχειρηθούν. Σε αυτό τον υπολογισμό υπεισέρχεται και η εκτίμηση για την υποστήριξη που θα έχουν. Οταν, όμως, υποχωρείς στους αντιπάλους των μεταρρυθμίσεων, θα βρεθείς σύντομα στη θέση να ψάχνεις τους υποστηρικτές τους.
* Η κ. Βάσω Κιντή είναι καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ.
