Αυτές οι ειδήσεις δεν πρέπει να ξεχαστούν. Στη Νίκαια, ένα φορτηγό πάτησε ένα κοριτσάκι 6 χρόνων. Στον Σκινέ Χανίων, ένα αμάξι έπεσε σε γκρεμό και ένας 26χρονος σκοτώθηκε. Στα Κοχύλια της Κεφαλονιάς, δύο παιδιά 20 και 16 χρόνων σκοτώθηκαν όταν η μηχανή τους έπεσε πάνω σε έναν ηλικιωμένο. Μένω σε αυτά τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων μόνον ημερών, αν και θα μπορούσα να συνεχίσω με ανάλογες ειδήσεις μέχρι να σωθούν οι γραμμές.
Μόνο στην Αττική, τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού, είχαμε 12 νεκρούς και 21 βαριά τραυματισμένους. Πέρυσι, παρά τους περιορισμούς της καραντίνας, είχαμε στους δρόμους 550 νεκρούς. Το 2019 επτακόσιους νεκρούς.
Κάθε χρονιά, δηλαδή, στην Ελλάδα χάνεται ένα κεφαλοχώρι. Και δίπλα του άλλα δύο μεγάλα χωριά γεμίζουν από αναπήρους. Ετσι να το φανταστείτε, και αυτή είναι η αναλογία. Κάθε ένας νεκρός, δύο ανάπηροι, οι περισσότεροι μόνιμα ανάπηροι.
«Μα έτσι δεν συμβαίνει σε όλο τον κόσμο;», μπορεί να πει ο κυνικός της παρέας. Οχι! Κατηγορηματικά όχι! Και αν δεν θέλετε να συγκριθούμε με τους ψυχρούς του Βορρά, που δεν βράζει το αίμα τους όπως το δικό μας, ας δούμε τι συμβαίνει με τους άλλους θερμούς του Νότου.
Εχουμε διπλάσιους νεκρούς αναλογικά με τον πληθυσμό μας από τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και κατά εν τρίτο περισσότερους από τους Πορτογάλους. Αλλά θα μου πεις, τι είναι 2 και 3 νεκροί την ημέρα όταν η COVID-19 μάς έχει εθίσει σε χιλιάδες απώλειες;
Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε ότι ο πιο παράλογος τρόπος για να πεθάνεις, είναι το τροχαίο. Και τον τίμησε και ο ίδιος. Σκοτώθηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο που έπεσε πάνω σε ένα δέντρο. Η εφημερίδα Corriere della Sera υποστήριξε πως το δυστύχημα ήταν οργανωμένο από την KGB ως τιμωρία στην κριτική που ασκούσε ο Καμύ στη Σοβιετική Ενωση…
Αλλά ας επιστρέψουμε στα δικά μας μυστήρια. Είμαστε η χώρα όπου η πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 18-44 είναι τα τροχαία ατυχήματα! Ούτε η καρδιά ούτε ο καρκίνος. Ατυχήματα και δυστυχήματα, που περνάνε συχνά στα ψιλά. Μήπως όμως και εδώ είναι λάθος οι λέξεις που χρησιμοποιούμε; Η ατυχία είναι ο εχθρός μας; Μήπως πρέπει να μιλάμε για εγκλήματα; Εγκλήματα από αμέλεια, αλλά εγκλήματα.
Ξέρετε πόσα νέα εικονοστάσια θα φυτευθούν στους δρόμους όλης της χώρας και αυτό το καλοκαίρι; Αγόρια που έφυγαν στη στροφή. Κορίτσια που ανέβηκαν για μια γρήγορη βόλτα. Παιδιά που ήπιαν ένα ποτηράκι παραπάνω. Ξενύχτηδες που βγήκαν στο απέναντι ρεύμα.
«Φταίνε οι δρόμοι», θα συμπληρώσει αυτός που ψάχνει πάντα τις ευθύνες στους άλλους και κυρίως στο απρόσωπο κράτος. Εχει μια δόση αλήθειας. Ο βόρειος άξονας της Κρήτης, επί παραδείγματι, κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε που σε όλο το νησί κυκλοφορούσαν 20.000 αυτοκίνητα, ενώ σήμερα κυκλοφορούν μισό εκατομμύριο και τα καλοκαίρια διπλάσια.
Οι μισοί νεκροί στην Κρήτη, όμως, όπως και σε όλη την Ελλάδα, θα ζούσαν εάν είχαν δεθεί με τη ζώνη τους ή εάν φορούσαν το κράνος τους. Και τα 2/3 των παιδιών θα γλίτωναν εάν ήταν σωστά δεμένα στα αυτοκίνητα.
Και δίπλα από τους νεκρούς και τους αναπήρους, οι γονείς αλλά και οι συγγενείς των θυμάτων, που θάβονται μαζί τους. Αυτοί που κλείνονται στα σπίτια τους και ρίχνουν όλο το φταίξιμο πάνω τους. Γιατί του πήρα μηχανή; Γιατί του έδωσα το αμάξι; Γιατί την άφησα να πιει; Γιατί δεν ξενύχτησα μαζί του; Γιατί την άφησα να βγει μόνη της στον δρόμο;
Στις αιτίες τα τελευταία χρόνια προστέθηκε και το κινητό. Στο ένα χέρι το τιμόνι και στο άλλο τα λάικ και τα sms. Πράξεις που οδηγούν σε μια σειρά ηλίθιων τροχαίων με θύματα συνήθως πεζούς, ποδηλάτες και μοτοσικλετιστές. Πλέον, το 70% των θανάτων από τροχαία σε αστικές περιοχές αφορά αυτούς, πεζούς – μοτοσικλετιστές – ποδηλάτες.
Τους τελευταίους μήνες, η έκρηξη του ντελίβερι δημιουργεί το αδιαχώρητο στις ορθοπαιδικές κλινικές. Ανεκπαίδευτοι οδηγοί –οι περισσότεροι από ασιατικές χώρες χωρίς καμία οδηγική εμπειρία– τρέχουν να προλάβουν τις παραγγελίες. Λιτό το κράνος, εάν υπάρχει, και με αέρα οδηγού αγώνα… Μια λύση θα ήταν να συνδέαμε τις άδειες οδήγησης μοτοσικλέτας με κάποιες υποχρεωτικές παρουσίες στα επείγοντα του ΚΑΤ. Να δεις πρώτα τα ανοιγμένα κεφάλια, τα ακρωτηριασμένα μέλη, τους γύψους και τις βίδες, και μετά να ξεχύνεσαι στους δρόμους. Και σας το λέω εγώ φανατικός δικυκλιστής, χειμώνα-καλοκαίρι, επί σαράντα χρόνια. Την πρώτη βέσπα έμαθα να την οδηγώ στην «κατηφόρα» της Ιεράς Οδού από την Πειραιώς προς το Αιγάλεω. Αλλά τότε δεν υπήρχε και άλλος δρόμος. Ηταν η εποχή που το δίπλωμα αυτοκινήτου το έπαιρνες με έναν ντενεκέ λάδι και το δίπλωμα μηχανής με ένα κουτί γλυκά. Τέλη της δεκαετίας του ’70, αυτή ήταν η κουλτούρα μας τότε.
Οι Ελληνες οδηγοί είναι οξύθυμοι, έγραψε προσφάτως ένα διεθνές τουριστικό περιοδικό. Ελλειψη υπομονής, επιθετικότητα, ιδιαίτερα προς τις γυναίκες οδηγούς και τα μικρότερα οχήματα.
Και αν η νευρικότητα ή η αφηρημάδα είναι δύσκολο να καταγραφεί στις έρευνες, εκείνο που κραυγάζει είναι ότι ένας στους δύο που σκοτώνει ή σκοτώνεται στους δρόμους είναι πιωμένος. Διότι στην Ελλάδα η οδήγηση είναι κομμάτι της μεθυσμένης νυχτερινής διασκέδασης.
Τι μπορεί να γίνει; Δεν θα πω τίποτε πρωτότυπο. Αυστηροί έλεγχοι για το ποτό, τις ζώνες και τα κράνη –στην επαρχία κανείς δεν φοράει κράνος– και κυκλοφοριακή αγωγή. Από τον Σεπτέμβριο η οδική ασφάλεια θα είναι, επιτέλους, υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία. Αυτό που ο Ιαβέρης ονομάζει «εκπαίδευση της συνείδησής τους», ώστε να καταλάβουν πως η ζωή τους κινδυνεύει να χαθεί χωρίς προειδοποίηση μέσα σε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου!
Και για το τώρα, για το σήμερα, Σάββατο 10 του μήνα, ας δώσουμε σημασία τους μαραθωνοδρόμους που πρωί πρωί θα τρέχουν από το Καλλιμάρμαρο για τον τύμβο Μαραθώνα. Θα είναι η λαμπαδηδρομία «ΙΑΣΩΝ 23» προς τιμήν του Ιάσονα Λαλαούνη, ο οποίος σκοτώθηκε τον Μάρτιο στο Σύνταγμα. Και η οικογένειά του δώρισε τα όργανά του και τους ιστούς του για να σωθούν επτά άλλοι άνθρωποι. Μια λαμπαδηδρομία για τη ζωή δηλαδή, γιατί το αρνητικό ρεκόρ μας δεν είναι μόνον οι περισσότεροι θάνατοι των νέων στους δρόμους, αλλά και οι λιγότερες δωρεές οργάνων στην Ευρώπη.
Οι πρωτιές που μας προσβάλλουν.
Ακούστε στη συνέχεια το ηχητικό
