«Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής».
Δεν ξέρω πώς εσείς διαλέγετε βιβλία, αλλά εγώ έχω μόνο έναν τρόπο. Ο,τι και να έχω ακούσει, πρέπει να το ανοίξω, να το μυρίσω –όλα την ίδια μυρωδιά έχουν, άρα ίσως είναι μια περιττή κίνηση– και να προσπαθήσω να βρω μια φράση, μια παράγραφο, που θα με συναρπάσει. Γι’ αυτό και επιλέγω βιβλιοπωλεία που μου δίνουν αυτή τη δυνατότητα – της λαθρανάγνωσης δηλαδή. Τα βιβλία τα στοιβάζω στην άκρη του γραφείου –μπορεί να μαζευτούν και 20 και 30– και λίγο πριν φύγω για διακοπές επιλέγω 5-6 από αυτά. Με τρομάζει η ιδέα ότι δεν θα έχω εναλλακτική λύση αν κάποια στιγμή βαρεθώ ή τέλος πάντων νιώσω μονοδιάστατος.
Το αρχικό απόσπασμα λοιπόν είναι από το βιβλίο της Ντέλια Οουενς «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες».
Και συνεχίζουμε με άλλο βιβλίο: «Κάτω από τις ιδεολογίες, πίσω από τα κηρύγματα και τους όρκους πίστης σε αγώνες εθνικούς, ταξικούς, θρησκευτικούς, το ξέρουμε καλά αυτό πια, πέρα από τη σαγήνη των εμπνευσμένων ηγετών, των αγκιτατόρων, των προπαγανδιστών, των καθοδηγητών και των απανταχού γκουρού κάθε είδους και εποχής, σιγοβράζει ένας βόθρος από σκατά». Αυτό είναι από το βιβλίο του Ηλία Μαγκίνη «Είμαι όσα έχω ξεχάσει». Για άγνωστο λόγο δεν το πήρα πέρυσι μαζί μου. Μια προσωπική αφήγηση του συγγραφέα που σε ρουφάει κυριολεκτικά. Ενα βιβλίο σπαρακτικό και συγχρόνως λυτρωτικό. Μιλάει για τον Εμφύλιο χωρίς κανένα φανατισμό, αλλά κυρίως για τις σχέσεις πατεράδων και γιων.
«Εις το όνομα του πατρός», με τον Ντάνιελ Ντέι Λούις. Τη θυμάστε βέβαια την ταινία. Την είδα, την ξαναείδα – ζήσαμε μια εποχή που ενώ ο ΙΡΑ είχε καταθέσει τα όπλα, εμείς παλεύαμε να μοιράσουμε το δίκιο ανάμεσα στους Ιρλανδούς και στους Βρετανούς. Το βιβλίο «Μην πεις λέξη – Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία»» του Πάτρικ Ράντεν Κιφ είναι για την άγρια εκείνη διαμάχη. Τους διπλούς πράκτορες στο ένοπλο κίνημα, τις προδοσίες και τις προσωπικές ίντριγκες. Διαβάζεται απνευστί, όπως βλέπεις ένα θρίλερ. Και να μη σε ενδιαφέρει το θέμα, που δεν γίνεται, ο Κιφ ξεδιπλώνει με τέτοιο τρόπο την έρευνά του που σε ρουφάει. Θαυμάζεις και από επαγγελματικό ανταγωνισμό ζηλεύεις τη δυνατότητά του να ακροβατεί σε τόσο βάθος χωρίς να χάνει την ισορροπία του.
«Το δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει. Θα είναι σαν να ρίχναμε την Ευρώπη στα λιοντάρια. Επομένως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επηρεάσουμε την απόφαση του Προέδρου. Χρειάζεται να δείξουμε πόσο τεράστια οικονομική και κοινωνική τραγωδία θα είναι». Μην ταράζεστε. Δεν θα επιστρέψω, αυγουστιάτικα, στην κουβέντα για το Grexit που αγγίξαμε το 2015. Το απόσπασμα είναι από «Το οχυρό» του Καντέν Λαφαί, λογογράφου του Μακρόν και στελέχους της ομάδας που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2017. Ο Καντέν, αφού έζησε μερικούς μήνες στο Μέγαρο Ελιζέ, έφυγε, και έγραψε ένα μυθιστόρημα για έναν πρόεδρο που σπρώχνει τη Γαλλία στο Frexit. Δεν ξέρω αν τον ενέπνευσε η ελληνική περιπέτεια, υπάρχουν σελίδες όμως που θα σας θυμίσουν τον δικό μας εφιάλτη. Ισως βέβαια είναι και «οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας» –που λέει ο Νιόνιος– που είναι παντού ίδιες.
«Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να αντιμετωπίζω τον περίγυρό μου αφ’ υψηλού. Επρεπε να δημιουργηθεί απόσταση, να γίνω απρόσιτος. Ειδάλλως τα μάτια των άλλων δεν θα έβλεπαν ποτέ πού με είχαν τοποθετήσει». Κορυφαία πολιτικάντικη συμβουλή: Γίνε απρόσιτος για να νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι ψηλά. Αλήθεια, οι πολιτικάντηδες υπήρχαν πάντα; Και στα αρχαία χρόνια; Ηταν πολιτικάντης ο Περικλής; Ο Κλεισθένης; Ο ξακουστός σήμερα Κλεισθένης ήταν ξακουστός και στα χρόνια του ή εμείς τον πήραμε και τον κάναμε σημαντικό; Οι απορίες μου λύθηκαν διαβάζοντας το βιβλίο του Θοδωρή Παπακώστα «Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;». Ο Θοδωρής είναι αρχαιολόγος –κανονικός, με μυστρί στο αυτοκίνητο, μην τον φωνάξουν για ανασκαφή και δεν είναι έτοιμος– αλλά βαριέται τις κλασικές προσεγγίσεις. Αγαπάει την αρχαιότητα αλλά δεν είναι αρχαιολάγνος. Το βιβλίο του λοιπόν είναι μια εύκολη και ακομπλεξάριστη ιστορία όλης της ελληνικής αρχαιότητας. Για να τη γουστάρουμε. Να πάψει να μας τρομάζει ή να μας ξενερώνει. Και γιατί είναι καιρός να καταρρίψουμε μύθους για τον έρωτα, το σεξ, την πολιτική, την τέχνη, τα πάντα.
Αυτό που κάνει δηλαδή συνεχώς και η Σώτη Τριανταφύλλου στη σημερινή ζωή. Τη μια γράφει για τους φανατικούς ισλαμιστές που απειλούν τη χαρά της Ευρώπης, την άλλη για το κίνημα της πολιτικής ορθότητας και την ταυτοτική εκτροπή, και κάθε τόσο σου πετάει και ένα βιβλίο. Και σε πηγαίνει από τον έναν κόσμο στον άλλο. Και όλα καλά μελετημένα. Πώς τα ξέρει όλα αυτά; Πώς μπορεί και χτυπάει ταυτόχρονα σε τόσο διαφορετικά πεδία; Το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου «Σικελικό ειδύλλιο» δεν είναι ακριβώς ειδύλλιο, αλλά εκτυλίσσεται στη Σικελία της δεκαετίας του ’50. Εγκλήματα τιμής, μαφία κι ένα ιδιόμορφο ζευγάρι ηρώων, ένας αστυνομικός και μια δεκαεννιάχρονη που αφηγούνται εναλλάξ την ιστορία και την αλληλοσυμπληρώνουν. Ενα απολαυστικό βιβλίο στον τρόπο της γραφής του, στη μαστορική του, στην εξυπνάδα του, στο χιούμορ του.
Α! Στην τσάντα μου χωρούν πάντα και δυο τσαλακωμένα τεύχη του Μπλεκ! Το κόμικ με τον κυνηγό που πολεμάει για την αμερικανική ανεξαρτησία, δέρνοντας, αλλά όχι σκοτώνοντας, Βρετανούς αποικιοκράτες. Κι αν διακρίνετε κάποιο υποτιμητικό βλέμμα στη θέα του Μπλεκ, εξηγήστε τους ότι μετά το Brexit η σύγκρουση με την υπεροψία των Βρετανών είναι ξανά επίκαιρη. Και τέλος πάντων ας μάθουν ότι ο Στέλιος Ανεμοδουράς είναι αυτός που εξέδωσε τον Μπλεκ στην Ελλάδα το 1969. Ναι, ο Ανεμοδουράς, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας του Μικρού Ηρωα. Και δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε ομοιότητες του καθηγητή Μυστήριο, του ευτραφούς, λαίμαργου και πνευματώδους παντογνώστη, συμπολεμιστή του Μπλεκ, με τον δικό μας Σπίθα.
Ακούστε εδώ
