Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες γιατρών που νόσησαν κατά το δεύτερο σφοδρό κύμα της πανδημίας – τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο. Την αγωνία του ασθενούς, την πάλη του διασωληνωμένου και τα προβλήματα υγείας που αφήνει «προίκα» ο κορωνοϊός μοιράστηκαν πέντε γιατροί, μέλη του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, σε χθεσινή διαδικτυακή εκδήλωση στο πλαίσιο της καμπάνιας #εμβολιαΖΩ. Η συμπρωτεύουσα την εποχή εκείνη βίωνε «συνθήκες πολέμου», πολλοί υγειονομικοί επιμολύνθηκαν, κάποιοι κατέληξαν – λίγες μόνον εβδομάδες πριν από την έλευση του εμβολίου στη χώρα μας.
«Η νόσος ξεκίνησε με την τυπική εικόνα, απομονώθηκα αμέσως στο σπίτι και την επόμενη μέρα έκανα τεστ, το οποίο ήταν στην αρχή αρνητικό», περιγράφει ο καθηγητής Καρδιολογίας του ΑΠΘ Βασίλης Βασιλικός αναφερόμενος στο περίφημο παραπλανητικό «παράθυρο» των πέντε-έξι ημερών. «Δεν έχει σχέση με την ποιότητα των διαγνωστικών τεστ, είναι ένα από τα επικίνδυνα κομμάτια της νόσου, που ενώ έχεις τη συμπτωματολογία δεν μπορείς να την αποδείξεις, αν και μπορεί να είσαι μια… κινητή βόμβα», εξηγεί ο ίδιος.
«Δεν θυμάμαι»
«Στην Εντατική ήμασταν όλοι μαζί, να σας θυμίσω ήταν σε κατάσταση επιστράτευσης γιατί δεν υπήρχαν κλίνες και βάλαμε κάποια κρεβάτια στα χειρουργεία, κι αναρωτήθηκα πώς θα αντέξω εκεί μέσα· αλλά από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα, δεν θυμάμαι να μου λένε ότι θα με διασωληνώσουν», προσθέτει ο καθηγητής Καρδιολογίας, που νοσηλεύθηκε συνολικά πέντε μήνες – δύο διασωληνωμένος στη ΜΕΘ, άλλες πέντε εβδομάδες στην Εντατική, τρεις σε θάλαμο για να ανακτήσει βασικές λειτουργίες. «Είχα την αίσθηση ότι επικοινωνούσα γραπτώς καλά, μου έδειξε η σύζυγός μου τις σημειώσεις μου και τα γράμματά μου δεν ήταν ούτε νηπιαγωγείου, τα οποία κι έχω κρατήσει…».
«Δεν γνωρίζω πώς κόλλησα. Στο ιατρείο κρατούσα όλα τα μέτρα προφύλαξης. […] Μετά την πρώτη εβδομάδα διαπιστώνω ότι άρχισε να πέφτει ο κορεσμός. Ημουν βέβαια και καπνιστής, δεν είχα ποτέ υψηλούς κορεσμούς», αφηγείται ο Θεμιστοκλής Τουφεκτσής, αγγειοχειρουργός. Οταν πέφτουν κάτω από το 90 (με όριο το 93), διακομίζεται στο νοσοκομείο. «Η επιδείνωσή μου στην κλινική ήταν ραγδαία. Με το ζόρι κατάφερνα να μιλήσω για τρία-τέσσερα λεπτά την ημέρα. Εχω, δε, ομιχλώδεις αναμνήσεις πριν από τη διασωλήνωση». Επί δύο μήνες δεν βλέπει ανθρώπινη φυσιογνωμία, παρά μόνο στολές, γυαλιά, νιώθει σαν να παίζει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Χάνει πάνω από είκοσι κιλά. Μέχρι και σήμερα έχει αρθραλγίες, μυαλγίες, τον πιάνει δύσπνοια χωρίς κανένα λόγο, κάποιες περιοχές στον πνεύμονά του έχουν καταστραφεί.
«Στην αρχή το αντιμετώπισα σχετικά καλά, σκεπτόμενος ότι θα αποκτούσα ανοσία. Τα χρειάστηκα όταν εξαντλήθηκαν όλα τα θεραπευτικά πρωτόκολλα –πήρα και ρεμδεσιβίρη– και άρχισαν να μιλάνε για διασωλήνωση στον ασθενή δίπλα μου», μεταφέρει τη δική του εμπειρία ο ΩΡΛ και αντιπρόεδρος του ΙΣΘ, Νικόλαος Μπάτζιος. «Επίσης, αν και γιατρός, έπιασα τον εαυτό μου να… κλέβω στην οξυμετρία: έπαιρνα μεγάλες ανάσες για περισσότερο οξυγόνο, ώστε να μην καταγραφεί χαμηλός κορεσμός και χρειαστώ διασωλήνωση».
«Διαψεύστηκα»
Την ίδια χρονική περίοδο, ο παθολόγος Βασίλης Ανδρεάδης κολλάει από την εκπαιδευτικό σύζυγό του. «Παγιδεύτηκα, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, στη γενική αντίληψη που επικράτησε στο πρώτο κύμα ότι απειλούνται κυρίως οι ηλικιωμένοι, γρήγορα όμως διαψεύστηκα και βρέθηκα στο νοσοκομείο». Ως γιατρός πέρασε πολύ δύσκολα, «διότι καταλάβαινα άμεσα την κατάσταση και την εξέλιξη της υγείας μου, εξ ου και μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα με τη βοήθεια νοσηλεύτριας και τα έστειλα στο σπίτι μου, γιατί περίμενα να πεθάνω». Η παιδίατρος Ελένη Ιασωνίδου μιλάει για τη long COVID, από την οποία πάσχει μέχρι σήμερα. «Στην πρώτη καραντίνα έβγαζα αυστηρό πρόγραμμα αεροβικής μιας ώρας και σήμερα δυσκολεύομαι να περπατήσω ή να ανέβω μια σκάλα ή μια ανηφόρα».
