Αίσθηση φαίνεται να προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα στην ακαδημαϊκή κοινότητα μια απόφαση για αποκλειστική εξ αποστάσεως διδασκαλία η οποία σύμφωνα με δημοσιεύματα φαίνεται να άνηκε στη Νομική Αθηνών. Αν η απόφαση αυτή ερχόταν στη δημοσιότητα ένα χρόνο νωρίτερα, θα ήταν παραπάνω από αποδεκτή. Αλλά όχι σήμερα. Όχι όταν η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν πλέον τη λύση σε σχεδόν κάθε πρόκληση που έχει επιφέρει η πανδημία.
Η αλήθεια είναι πως με 400 και 500 φοιτητές μέσα σε ένα οποιοδήποτε αμφιθέατρο δύσκολα τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, ενώ στο πρώτο κρούσμα που θα εμφανιστεί ανάμεσά μας, η εκάστοτε σχολή θα πρέπει να γυρίσει πάλι σε τηλεκπαίδευση. Την ίδια ώρα ο δημόσιος διάλογος μεταξύ εκπροσώπων και φορέων της ακαδημαϊκής κοινότητας φαίνεται να μην καταλήγει πουθενά.
Σε αυτό το σημείο παραβλέπω τελείως την προβληματική πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων στα πανεπιστήμια από το υπουργείο, με σκοπό υποτίθεται τον έλεγχο των πιστοποιητικών εμβολιασμού και tests των φοιτητών. Αναρωτιέμαι, ποια θα είναι η γνώμη των όλο και περισσότερο εξαγριωμένων αρνητών για τον έλεγχο των πιστοποιητικών εμβολιασμού στο πανεπιστήμιο, των ΕΑΑΚ αλλά και των λοιπών βίαιων αναρχικών ομάδων του πανεπιστημίου.
Ακόμα και η φαινομενικά καλή πρόταση που θέλει τα πανεπιστήμια να τους παραχωρούνται επιπλέον χώροι διδασκαλίας φαίνεται να είναι μην είναι πρακτική λύση. Και αυτό, γιατί αφενός οι περισσότεροι καθηγητές δεν θα δεχθούν να διδάξουν περισσότερες ώρες για περισσότερα τμήματα φοιτητών, αφετέρου γιατί οι διάσπαρτες στην πόλη τοποθεσίες αυτών των χώρων θα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τον προγραμματισμό των διαλέξεων στις αίθουσες αλλά και τον διαμοιρασμό των φοιτητών σε αυτές.
Για να αποφύγουμε τα παραπάνω αδιέξοδα, θα ήταν καλή ιδέα να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Northwestern University το οποίο φαίνεται να έχει ανακοινώσει το σύστημα της «Υβριδικής Εκπαίδευσης». Κατά το σύστημα αυτό ένας ορισμένος αριθμός φοιτητών θα παρακολουθεί δια ζώσης το μάθημα ενώ κάποιοι άλλοι θα μπορούν να επιλέγουν προαιρετικά την τηλεκπαίδευση του ίδιου μαθήματος την ίδια ακριβώς ώρα που θα διδάσκεται στην αίθουσα, με τη χρήση ενός πολύ φθηνού εξοπλισμού κάμερας και μικροφώνου.
Έτσι, θα εξυπηρετούνται οι φοιτητές που θα επιθυμούν διά ζώσης παρακολούθηση αλλά και αυτοί που για λόγους προστασίας της υγείας του θα επιλέγουν τηλεκπαίδευση, μειώνοντας αισθητά τον συνωστισμό. Το κάθε τμήμα θα μπορεί να ορίσει το μέγιστο αριθμό παρευρισκόμενων στις αίθουσές του και οι φοιτητές να κινηθούμε αναλόγως.
Η πανδημία δημιουργεί και στα πανεπιστήμια μια σύνθετη συνθήκη στην οποία καθηγητές, φοιτητές και πολιτεία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε, κινδυνεύουμε οι φοιτητές να μείνουμε εκτός αιθουσών για ακόμα ένα εξάμηνο.
Τι περιμένουμε λοιπόν;
* Ο Βασίλης Αποστολόπουλος, είναι επικεφαλής της “Πανελλήνιας Ανεξάρτητης Κίνησης Σπουδαστών – ΠάΝΚΣ”.
