Εσχάτως, πολύς λόγος γίνεται για τη συνταγματικότητα της επιβληθείσης υποχρεώσεως προς εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού, τόσον από τους αντιεμβολιαστές, όσον και από εκείνους που, «πολιτικά», τους αγάπησαν. Είναι δεδομένο ότι η κυβερνητική δραστηριότητα, η οποία εκδηλώνεται, συνήθως, με τους νόμους και τις ερειδόμενες πάνω σε αυτούς υπουργικές αποφάσεις, που εκδίδει για ένα συγκεκριμένο θέμα, πρέπει, αναγκαίως, να είναι σύμφωνη με τους ορισμούς του Συντάγματος. Με τον ίδιο τρόπο, η κυβέρνηση θέσπισε την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού.
Είναι, λοιπόν, σύμφωνη με το Σύνταγμα; Ας το ερευνήσουμε: Το Σύνταγμα ορίζει ότι: Στο άρθρο 21 παρ. 3: «Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος…», στο άρθρο 25 παρ. 4 «Το κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης», στο ίδιο άρθρο και στην παρ. 3 «Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται». Από τον συνδυασμό των διατάξεων αυτών, προκύπτει σαφώς ότι η ενέργεια της κυβερνήσεως να καταστήσει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό για τον κορωνοϊό για ένα ευαίσθητο τμήμα του λαού είναι απολύτως συνταγματική, διότι: α) έχει την ευθύνη να μεριμνήσει για την υγεία των πολιτών, αφού οι ενδεδειγμένοι προς τούτο ειδικοί επιστήμονες (ιατροί), σε όλες τις χώρες του κόσμου, και στην Ελλάδα, έκριναν ότι επιβάλλεται ο εμβολιασμός προς αναχαίτιση της πανδημίας. Επομένως, κάθε αντίθετη άποψη είναι επιστημονικώς εσφαλμένη και αποκρουστέα. Αποκρουστέες είναι και όλες οι θεωρίες που διατυπώθηκαν με επίκληση σκοτεινών δυνάμεων, γήινων ή θεϊκών, ή εξωγήινων, ως και όσες επικαλούνται το δικαίωμα επί του ιδίου σώματος, αφού αφενός μεν προέχει η υγεία των πολλών, η οποία κινδυνεύει από την άρνηση των ολίγων και αφετέρου, διότι είναι αντισυνταγματικές αφού ασκούνται καταχρηστικά, β) οι ολίγοι αρνητές έχουν την υποχρέωση της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση επιβάλλει τον εμβολιασμό όλων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας και επομένως η κυβέρνηση δικαιούται να αξιώσει από τους πολίτες αυτούς την εκπλήρωση αυτού του χρέους τους.
Οι ολίγοι αρνητές έχουν την υποχρέωση της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση επιβάλλει τον εμβολιασμό όλων.
Υποστηρίχθηκε ότι στην αντιμετώπιση της πανδημίας από το κράτος τίθενται απαράβατα όρια, μεταξύ των οποίων είναι: α) Η δοκιμή των εμβολίων και η ύπαρξη πολιτών για τα οποία ο εμβολιασμός ενέχει κινδύνους για την υγεία τους. Και όσον αφορά τη δοκιμή των εμβολίων, αρκεί η διαβεβαίωση των ειδικών επιστημόνων ότι τα εμβόλια που ήδη κυκλοφορούν, είναι απολύτως ικανά να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό και είναι ακίνδυνα για τους ανθρώπους. Αν γινόταν δοκιμή, όπως εννοείται, τότε δεν θα υπήρχαν και πολλοί ζωντανοί για να εμβολιασθούν με τα «δοκιμασμένα» εμβόλια. Ως προς δε τον κίνδυνο της υγείας τους, αν υπάρχει, προβλέπεται απαλλαγή. β) Η απόλυση του εργαζομένου αν δεν εμβολιασθεί ως και η απαγόρευση μετακινήσεώς του με τα μέσα μεταφοράς είναι αντισυνταγματικές, διότι στη μεν πρώτη περίπτωση κινδυνεύει η διατροφή της οικογένειάς του, στη δε δεύτερη η μετάβαση στην εργασία του. Δηλαδή, δύναται ο ανεμβολίαστος να κυκλοφορεί προσλαμβάνοντας και αναμεταδίδοντας τον ιό στους συναδέλφους και τους συνεπιβάτες του, επειδή έχει την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να εμβολιασθεί, χωρίς καν να τη στηρίζει σε επιστημονικά δεδομένα. Οσον αφορά τη διακινδύνευση της διατροφής της οικογένειάς του και της μεταβάσεώς του στην εργασία του, ταύτα οφείλονται, αποκλειστικά, στην εγωιστική και εσφαλμένη άρνησή του να εμβολιασθεί.
Πώς είναι δυνατόν το κράτος να προστατεύσει τους πολίτες του, όταν αρκεί η εγωιστική ή εσφαλμένη ή τρελή (περί τσιπακίων, υπολειμμάτων εμβρύων και παρερμηνείας θρησκευτικών θεμάτων) αντίληψη του αρνητή για να καταλύσει το Σύνταγμα και να θανατώσει συνανθρώπους του; Η Αυστρία ποινικοποίησε την άρνηση εμβολιασμού. Φρόνιμο (και συνταγματικό) είναι να τη μιμηθούμε.
* Ο κ. Λουκάς Λυμπερόπουλος είναι επίτιμος αρεοπαγίτης, Δ.Ν.
