Το νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα κληθεί να υπηρετήσει μια σειρά από ρόλους πέρα από τον προφανή. Ο προφανής, ωστόσο, λόγος –αυτός της δημιουργίας ενός επανασχεδιασμένου μουσείου με σύγχρονες υποδομές και διεθνή ακτινοβολία– είναι από μόνος του ικανός να ενθαρρύνει ευεργετικές κινήσεις και να γεννήσει εξίσου ευεργετικές επιδράσεις στην ευρύτερη περιοχή και γενικότερα στη συνολική εικόνα, λειτουργία και ταυτότητα της Αθήνας.
Οι έως τώρα ελλιπείς υποδομές του μουσείου, σε συνδυασμό με την παρακμή του άξονα της Πατησίων, σταδιακά μετά το 1980, συνέτειναν σε αυτό το κλίμα απαξίωσης, που πλέον δεν μπορεί να είναι αποδεκτό παρά μόνο ως υπόμνηση μιας ηττοπαθούς στάσης. Το διαχρονικό κλίμα απαξίωσης μπορεί να είναι άδικο αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία και τα εκθέματα του μουσείου, αλλά αντανακλά την αλήθεια μιας κατάστασης που παραμένει διαχρονικά αρνητική ως περιβάλλον και περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Η ευαγγελιζόμενη αναγέννηση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, την οποία είχε περιλάβει ο πρωθυπουργός στις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης, συνδέεται, σύμφωνα με το ΥΠΠΟΑ, με την προοπτική βελτίωσης της ευρύτερης περιοχής. Το μουσείο θα συνδεθεί με το ιστορικό πρώην ξενοδοχείο «Ακροπόλ Παλάς», το οποίο ατυχέστατα ο γραφειοκρατικός και ανέμπνευστος μηχανισμός μετονόμασε στο κακόηχο «Ακροπόλ Ακρός» (Acropole Across). Η αμηχανία βεβαίως που προκαλούσε η επί σειρά αδυναμία εξεύρεσης ενός ρόλου για το πολυώροφο αυτό κτίριο του αθηναϊκού Μεσοπολέμου έχει πολλά να μας πει για τις δυσκολίες που γεννά τα τελευταία, πολλά, χρόνια η ίδια η περιοχή. Ας δεχθούμε όμως ότι θα υπάρξει μια γόνιμη, οργανική σχέση με το μουσείο, αν και δεν έχει απαντηθεί ποτέ πώς ένα κτίριο πέντε ορόφων που σχεδιάστηκε για ξενοδοχείο πριν από σχεδόν 100 χρόνια θα έχει τον ασαφή ρόλο ενός «Κέντρου Πολιτισμού και Δημιουργίας».
Το μουσείο θα κινηθεί, αν όλα πάνε καλά, προς την κατεύθυνση προς την οποία οφείλει να κινηθεί λόγω της ιστορίας του, δηλαδή στην κορυφή των μουσείων διεθνώς. Και με τη σειρά του θα ευεργετήσει όχι μόνο την Αθήνα αλλά και το σύνολο της χώρας. Η γειτνίαση με το Πολυτεχνείο και η εξεύρεση μιας νέας γόνιμης και οργανικής σχέσης αποτελεί ένα από τα ζητούμενα των εξαγγελιών, αν και περισσότερο διαβάζεται ως ευχολόγιο. Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον θα είναι υπέρ της Αθήνας.
Το νέο Μουσείο θα ενισχύσει και θα ενισχυθεί από τις επενδύσεις στον άξονα της Σταδίου και της Ομόνοιας προς την Πατησίων. Μπορεί να γεννηθεί μια νέα ενδοχώρα πολιτισμού, κατοικίας και εργασίας. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπως και το Πολυτεχνείο γεννήθηκαν χάρη στην εθνική ευεργεσία, αν και το όνομα της Ελένης Τοσίτσα σπανίως αναφέρεται. Το Μουσείο γέννησε την ομώνυμη, διακριτή περιοχή (που απλώς γειτνιάζει με τα Εξάρχεια από τη μια πλευρά) και στην περίοδο 1910-1980 αναδείχθηκε σε περιζήτητη μεσοαστική περιοχή για κατοικία.
Η Αθήνα άλλαξε και η Αθήνα θα αλλάξει. Το νέο μουσείο θα συμβάλει σε μια νέα τροχιά, την οποία όμως θα πρέπει να εγγυηθούν όλοι οι συμβαλλόμενοι.
