Ο εναγκαλισμός της εκτελεστικής εξουσίας με τη δικαστική και η πλήρης, ηθελημένη, σύγχυση εξουσιών τείνει να οδηγήσει σε ολέθριες καταστάσεις. Oπως συνέβη με την υπόθεση Novartis, που στοχοποίησαν αδίκως και ατίμως ακόμη και τον διατελέσαντα πρόεδρο του ΣτΕ, Τάκη Πικραμμένο. Πάντα σχεδόν συνέβαινε ο εναγκαλισμός αυτός, χαλαρός ή σφικτός, μόνο που τώρα ξεπέρασε κάθε όριο.
Η εκτελεστική εξουσία στρέφει όλο το ενδιαφέρον της στο να μην την κακοκαρδίσει, για να αισθάνεται ασφαλής σε τυχόν εμπλοκή της. Κι αυτή φροντίζει να ανταποδίδει, όταν μπορεί. Δεν είναι τυχαίο ότι εμμέσως τάζει θέσεις αμέσως μετά την αφυπηρέτηση ανωτάτων δικαστών. Κι αυτό παρά τη ρητή και κατηγορηματική αντίθεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας τους στον διορισμό τους πριν περάσουν δύο χρόνια από τη συνταξιοδότησή τους. Αυτό ήταν προτροπή και απαίτηση των δικηγορικών συλλογών και της ΕΕΕ όταν ήταν πρόεδρος ο αείμνηστος Σωτ. Μπάγιας, κόσμημα της Δικαιοσύνης, που ούτε ήθελαν να ακούσουν οι κυβερνώντες.
Ας μην απορούμε με τη διαφθορά που ενδημεί στους θεσμούς και στη Δικαιοσύνη και ενισχύεται από την κρατούσα αντίληψη για τον παντί τρόπω έλεγχό της. Ο απεγκλωβισμός της δεν κατέστη δυνατός, παρά την προσπάθεια φωτισμένων πολιτικών και δικαστών. Γνωστές οι δημόσιες προτροπές του πρ. προέδρου Στ. Ματθία προς δικαστές για τις υποχρεώσεις τους έναντι της κοινωνίας. Αλλά εις μάτην. Ηταν μειοψηφία. Eγινε δυσάρεστος στους κύκλους του.
Η ευθύνη βαρύνει, αναμφίβολα, μέρος των δικαστών που δικάζουν κατά την εικαζόμενη βούληση της Εκτελεστικής και μολύνουν την ανεξαρτησία τους. Δεν είναι άσχετη η κομματικοποίηση των εκλογών στις δικαστικές αρχαιρεσίες αλλά και η εκμετάλλευση αυτής της ανεξαρτησίας από τους ίδιους τους δικαστές, για να μην ελέγχονται επικαλούμενοι το αυτοδιοίκητο, που όμως δεν σημαίνει ανεξέλεγκτο. Η Δικαιοσύνη, ως ανεξάρτητη κατά το Σύνταγμα, θα έπρεπε κατά τακτά χρονικά διαστήματα να έχει κάνει την αυτοκάθαρσή της για να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι λειτουργεί και τηρεί τον όρκο της. Οτι οι μικρές ή μεγάλες αστοχίες δικαστών οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη κι όχι σε αλλότριους σκοπούς. Μια τέτοια προσπάθεια μεγάλη έγινε το 1993 όταν εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ήταν ο Πλαγιαννάκος και ανέθεσε την σε βάθος έρευνα στον αντιεισαγγελέα του Α.Π. Φλούδα, που βρήκε τον θάνατο σε ύποπτο αυτοκινητικό δυστύχημα. Εκτοτε ουδέν ουσιαστικό βήμα. Αλλωστε και τα θεσμικά τους όργανα, τα πειθαρχικά, ποτέ στο παρελθόν δεν λειτούργησαν, και σε αυτό συνέδραμαν και συνδικαλιστές τους. Πέραν της περιβόητης συναδελφικής αλληλεγγύης.
Η ευθύνη βαρύνει, αναμφίβολα, μέρος των δικαστών που δικάζουν κατά την εικαζόμενη βούληση της Εκτελεστικής και μολύνουν την ανεξαρτησία τους.
Ολοι σχεδόν βαθμολογούνταν με άριστα και καμία διάκριση ικανών και μη για την εξέλιξή τους, την προαγωγή με βάση την αξιολόγησή τους που θα σήμαινε προαγωγή της Δικαιοσύνης. Ομως πιστεύω στον θεσμό του κράτους δικαίου και οφείλουμε να τον υπερασπιζόμαστε, λέγοντας όμως την αλήθεια και συμβάλλοντας με πράξεις ένθεν κακείθεν στην ύπαρξη και ενίσχυσή της.
Χωρίς αυτήν δεν λειτουργεί κράτος δικαίου και χωρίς κράτος δικαίου δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία που λειτουργεί χάριν της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου, στο οποίο όλοι πρέπει να αποβλέπουμε.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.
