Εδώ και δυόμισι εβδομάδες ο Αλέξης Κοτσιλίνης έχει αφήσει το γραφείο του στο Πίτσμπουργκ των Ηνωμένων Πολιτειών και έχει εγκατασταθεί στo Σιρέτ, στα σύνορα Ρουμανίας – Ουκρανίας. Βρίσκεται σε μια αποστολή που ποτέ δεν περίμενε ότι θα καλούνταν να εκπληρώσει: να βοηθήσει τις οικογένειες των Ουκρανών συναδέλφων του να διασωθούν.
Ο Αλέξης εργάζεται σε μεγάλη εταιρεία συμβούλων Ι.Τ. (ArbelaTech, πλέον ArganoArbela), η οποία έχει υπαλλήλους σε όλο τον κόσμο που εργάζονται από απόσταση. Ανάμεσά τους και 20 Ουκρανοί. Η εταιρεία θεώρησε χρέος της να βοηθήσει τις οικογένειές τους να φθάσουν ασφαλείς στα σύνορα, να τους βρει σπίτια να εγκατασταθούν, να έχουν τα απαραίτητα, κυρίως να νιώσουν ότι δεν είναι μόνες. Ο Αλέξης έφυγε για τη Ρουμανία προκειμένου να συντονίσει τις προσπάθειες.
«Μέχρι στιγμής, μαζί με την Julia Kiwa, την Ουκρανή συνάδελφό μου που ζει στην Πολωνία, έχουμε καταφέρει να βγάλουμε με ασφάλεια επτά οικογένειες, συνολικά 22 άτομα», λέει στην «Κ» ο Αλέξης Κοτσιλίνης. «Οπως ξέρετε, από τη χώρα μπορούν να βγουν μόνο γυναίκες και παιδιά, οι άντρες μένουν πίσω (σ.σ. εξαίρεση όσοι έχουν τρία παιδιά και πάνω). Οι περισσότεροι πηγαίνουν τις οικογένειές τους στα σύνορα και γυρνάνε πίσω». Οπως τονίζει, όλοι τους έχουν εμπλακεί στην αντίσταση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σκάβοντας χαρακώματα, συμμετέχοντας στην πολιτοφυλακή, ό,τι μπορεί ο καθένας. «Κανείς δεν κάθεται». Ακόμα και όσοι βγαίνουν από τη χώρα, λέει ο ίδιος, είτε ξεκινούν αμέσως να εργάζονται online, ώστε να βγάλουν χρήματα για να τα δώσουν στον ουκρανικό στρατό, είτε εγγράφονται στις ανθρωπιστικές οργανώσεις στα σύνορα για να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους. Κάποιοι συμμετέχουν στον «I.T. army», τον «στρατό» των ανά τον κόσμο χάκερ που διεξάγουν κυβερνοεπιθέσεις εναντίον της Ρωσίας.
Και να σκεφθεί κανείς ότι μόλις πριν από λίγες εβδομάδες είχαν μια κανονική ζωή, μια κανονική δουλειά, ως project managers, προγραμματιστές, software testers. Ομως το «πριν» δεν υπάρχει πια. Και μαζί με αυτό δεν υπάρχουν και οι παλιοί ανταγωνισμοί, οι εταιρικές κόντρες. «Στον κλάδο που εργαζόμαστε (σ.σ. λογισμικό διαχείρισης εταιρικών πόρων) είμαστε πέντε – έξι ανταγωνιστές που έχουμε εργαζομένους στην Ουκρανία. Πριν από τον πόλεμο όλες αυτές οι εταιρείες είχαν σκληρές κόντρες, ενώ επειδή τα άτομα που δουλεύουν στον χώρο είναι λίγα και δυσεύρετα, υπήρχε ανταγωνισμός και σε αυτό το πεδίο. Σήμερα είμαστε όλοι ενωμένοι για τον ίδιο σκοπό, να βγάλουμε με ασφάλεια όλους τους συναδέλφους μας από την Ουκρανία και να συγκεντρώσουμε πόρους για να στηρίξουμε τις οικογένειές τους». Οι Ουκρανοί που εργάζονται στον κλάδο φθάνουν τα 700 άτομα. «Ακόμα και να βγάλω εγώ τους 20 της εταιρείας μου, θα μείνω για τους υπόλοιπους», λέει ο Αλέξης Κοτσιλίνης.
«Οι ιστορίες που ακούμε για το πώς έφθασαν στα σύνορα ξεπερνούν κάθε φαντασία», λέει στην «Κ» ο Αλέξης Κοτσιλίνης, ο οποίος από τις ΗΠΑ βρίσκεται τώρα στα σύνορα Ρουμανίας – Ουκρανίας.
Οι εταιρείες του χώρου έχουν ήδη «σηκώσει» κοινή σελίδα συγκέντρωσης πόρων (dynamicsukraine.org), στην οποία οι CEO καλούν τους εργαζομένους τους αλλά και το κοινό να συνδράμουν στην προσπάθεια. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που λέει ο Ουκρανός Victor Lesiv, αντιπρόεδρος της SIS: «Μέσα σε δύο εβδομάδες οι Ουκρανοί υπάλληλοί μας, εκτός από τις ικανότητές τους στις εφαρμογές λογισμικού και τις σύγχρονες τεχνολογίες, απέκτησαν νέα ταλέντα όπως πώς να επιβιώνουν από αεροπορικές επιδρομές, πώς να κρύβονται όταν βομβαρδίζονται, πώς να αποφεύγουν τον κίνδυνο, πώς να κρύβονται και να κοιμούνται σε υπόγεια, και διάφορα άλλα που κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να κατέχει στον σύγχρονο κόσμο».
Ο Αλέξης έφθασε στη Ρουμανία στις 8 Μαρτίου, όταν ο μεγαλύτερος όγκος των προσφύγων είχε ήδη περάσει. Σήμερα περνούν λιγότεροι, αλλά η υποδοχή τους είναι πολύ οργανωμένη, υπηρεσίες και οργανώσεις από όλο τον κόσμο είναι εκεί για να τους παρέχουν ό,τι χρειάζονται, να τους περιθάλψουν, να απασχολήσουν τα παιδιά. «Οι ιστορίες που ακούμε για το πώς έφθασαν στα σύνορα ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οι περισσότεροι κοιμούνταν στο αυτοκίνητο για τρεις – πέντε ημέρες, ολόκληρες οικογένειες στριμωγμένες σε ένα μικρό αυτοκίνητο, μαμά, μπαμπάς, παιδιά, σκύλος, γάτα. Αλλοι έψαχναν απεγνωσμένα ένα ξενοδοχείο και βρίσκονταν να κοιμούνται στους διαδρόμους. Και όλα αυτά τα έκαναν γνωρίζοντας ότι στα σύνορα θα έπρεπε να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον, ίσως για πάντα. Γνώρισα γυναίκες που δεν ήξεραν να οδηγούν, αλλά έπιασαν το τιμόνι για να σώσουν τα παιδιά τους από τις βόμβες. Οι γυναίκες που περνούν από τα σύνορα είναι πολύ στρεσαρισμένες, με μεγάλα ψυχικά τραύματα, και φυσικά οι περισσότερες θέλουν να γυρίσουν πίσω, να βρουν τους συζύγους τους».
Στέγαση
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Αλέξη είναι να τους βρει σπίτι, αφού τα περισσότερα έχουν ήδη πιαστεί. Μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει ενεργοποιώντας τους λογαριασμούς του σε Airbnb και άλλες πλατφόρμες. «Δεν έκανα κυριολεκτικά τίποτα, αλλά γι’ αυτούς είναι πολύ σημαντικό να μπουν κάπου που νιώθουν ασφαλείς και κάπου που μπορούν να δουλέψουν online».
Ο ίδιος θα συνεχίσει να βρίσκεται στο σημείο τουλάχιστον για ακόμα ένα μήνα. Είναι αυτονόητο γι’ αυτόν. «Νιώθω σαν να χτύπησαν εμάς. Οι Eλληνες καταλαβαίνουμε απόλυτα πώς είναι να μπαίνουν κατακτητές και να πρέπει να υπερασπιστείς την οικογένειά σου, το σπίτι, την πατρίδα σου. Είναι στην Ιστορία μας. Για τους Αμερικανούς είναι πιο δύσκολο να το φανταστούν, δεν καταλαβαίνουν γιατί θέλουν οι Ουκρανοί να μείνουν πίσω να πολεμήσουν. Εμείς το καταλαβαίνουμε».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
