Τον είχα γνωρίσει το 2015, όταν ήταν τότε 94 ετών. Φίλος μου, που ήταν οικογενειακός του φίλος εκ πατρός, μου πρότεινε αν θέλω να μου γνωρίσει από κοντά «τον στρατηγό Κόρκα», δίνοντάς μου την ευκαιρία να συνομιλήσω με ένα θρύλο των Ενόπλων Δυνάμεων, ο οποίος συμμετείχε σε επιχειρήσεις και γεγονότα που για μένα βρίσκονταν μόνο στα βιβλία της Ιστορίας. Θυμάμαι πως μπαίνοντας στα διαμέρισμά του, στο Νέο Ψυχικό, μας υποδέχτηκε όρθιος έχοντας βάλει τα επίσημα ρούχα του. Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο σακάκι του, στο οποίο φορούσε την πουλάδα των αλεξιπτωτιστών. Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν ποια ανάγκη είναι αυτή που τον κάνει να τη φοράει ακόμη και μου απάντησε αφοπλιστικά πως «μία φορά ιερολοχίτης, για πάντα ιερολοχίτης».
Ιερός Λόχος λοιπόν. Ενα κεφάλαιο από μόνο του. Ο στρατηγός Κόρκας ήταν ο τελευταίος εν ζωή ιερολοχίτης, ενός στρατιωτικού θεσμού που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Ετσι τον έβλεπε και εκείνος και έτσι το εξιστορούσε. Επαιρνε τη γραμμή της ελληνικής ιστορίας και την τραβούσε προς τα πίσω, αδιάσπαστη και συνεχή. Εβλεπε τον ελληνισμό αδιαίρετα. Από εκεί ξεκίνησε την αναδρομή. Από τον πρώτο Ιερό Λόχο που ήταν εκείνος των Θηβών, μια κορυφαία πολεμική μηχανή, που έδρασε τον 4ο π.Χ. Ο δεύτερος ήταν εκείνος που δημιουργήθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στα όρια της Μολδαβίας με τη Βλαχία, στα μέσα Μαρτίου του 1821. Συγκροτήθηκε από εθελοντές των ελληνικών παροικιών της Μολδοβλαχίας και της μαρτυρικής σήμερα Οδησσού. Αποτέλεσε την πρώτη οργανωμένη στρατιωτική μονάδα της Ελληνικής Επανάστασης εξ ου και πήρε το ιστορικό όνομα Ιερός Λόχος, σε ανάμνηση εκείνου των Θηβών. Ο τρίτος Ιερός Λόχος ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1942 στη Μέση Ανατολή, με τον 21χρονο τότε Στρατηγό Κόρκα να μπαίνει στις τάξεις του. Και τον βλέπω μπροστά μου. Ο τελευταίος Ελληνας ιερολοχίτης, που συμμετείχε σε σπουδαίες μάχες σε όλο το Αιγαίο που είναι «η καρδιά της Ελλάδας» όπως ανέφερε. Ο στρατηγός Κόρκας, εκπρόσωπος μιας άλλης σχολής που είχε μάθει πως το δίκαιο κερδίζεται και στο πεδίο της μάχης, σημείωνε με κάθε ευκαιρία πως τα Δωδεκάνησα «δεν μας χαρίστηκαν» αλλά τα «ελευθερώσαμε». Ετσι έμαθε από 20 χρόνων, καθώς ήδη ένα χρόνο νωρίτερα είχε αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης τους ναζί.
«Δεν φοβηθήκαμε»
«Η δική μου δουλειά δεν είναι να μιλάω για τα πολιτικά, αλλά να υπηρετώ την πατρίδα μου».
Ηταν Μάιος του ’41, παιδί 20 ετών τότε, όταν είχε πάρει μέρος στην ιστορική Μάχη της Κρήτης. Μου έκανε τεράστια εντύπωση πως, παρότι είχα μπροστά μου ένα θρύλο των Ενόπλων Δυνάμεων και έναν άνθρωπο με τον οποίο με χώριζαν πάνω από έξι δεκαετίες, τον ρωτούσα για μια μάχη που έχει γράψει Ιστορία και μου απαντούσε με μεγάλη σεμνότητα, με μια στρατιωτική πειθαρχία, που έβγαινε από μέσα του αβίαστα. Το μυαλό του παρά τα 94 έτη ήταν κοφτερό. «Στρατηγέ, τι θυμάστε από τη Μάχη της Κρήτης», τον ρώτησα. Στάθηκε λίγο, σαν να ζύγιζε τι θα πει. Ή να έκανε αναδρομή 74 χρόνια πίσω. «Δεν φοβηθήκαμε καθόλου», ήταν η «σπαρτιάτικη» απάντησή του, που εμπεριείχε μιαν υφέρπουσα απαξίωση για τη στρατιωτική δύναμη των ναζί. Ακολούθως ο στρατηγός διέφυγε στη Μέση Ανατολή και συνέχισε τις σπουδές του στη ΣΣΕ, που δημιουργήθηκε εκεί, από την οποία και αποφοίτησε το 1943 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού (ΠΖ). Ακολούθησαν 40 γεμάτα χρόνια υπηρετώντας το εθνόσημο. Υπηρέτησε ως αξιωματικός σε στρατηγεία του ΝΑΤΟ, ως ακόλουθος Ενόπλων Δυνάμεων Βουκουρεστίου-Βουδαπέστης (1968-70), ως Α΄ υπαρχηγός ΓΕΣ (1977) και ως γενικός επιθεωρητής Στρατού (1979-80) ενώ διοίκησε: τον 14ο Λόχο Ορεινών Καταδρομών (1947-49), τη Γ΄ Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (1954-55), το 3ο Σύνταγμα Πεζικού «Ρίμινι» (1971-72), την ΧΙ (11η) Μεραρχία Πεζικού (1973-74), το Β΄ Σώμα Στρατού (1974-1976), το Δ΄ Σώμα Στρατού (1976), του οποίου υπήρξε ο πρώτος διοικητής, και την 1η Στρατιά.
Ενιαία οντότητα
Ο στρατηγός Κόρκας μιλούσε πάντα για την Ελλάδα που υπηρέτησε ως ενιαία οντότητα σε θάλασσα, αέρα και στεριά. Το 2017, σε ομιλία που έκανε για τον Ιερό Λόχο, είχε πει πως «κανένα εθνικό έδαφος δεν είναι μακριά». Στα 96 έτη τότε, παρά το γερασμένο σώμα, μιλούσε ακόμη σαν μέλος των ειδικών δυνάμεων της χώρας, διαδόχου σχήματος του Ιερού Λόχου. Και μιλούσε εκτός κειμένου από μνήμης, ξεκινώντας από τον Γοργίδα των Θηβών, που ίδρυσε τον πρώτο Ιερό Λόχο, φτάνοντας έως σήμερα. Τότε, αναφερόμενος στην Τουρκία, είχε πει πως πάντα η Αγκυρα «έπαιζε παιχνίδια με όλους» εφιστώντας την προσοχή διαχρονικά και αδιάκοπα έναντι της στρατηγικής της Αγκυρας. Ο στρατηγός Κόρκας απέφευγε να μιλήσει για την πολιτική. Τη μία ώρα, περίπου, που συνομίλησα μαζί του, προσπάθησα πολλές φορές να του εκμαιεύσω κάποια κουβέντα για τα πολιτικά. Δεν κατάφερα τίποτα. «Η δική μου δουλειά», μου τόνισε, «δεν είναι να μιλάω για τα πολιτικά, αλλά να υπηρετώ την πατρίδα μου». Ετσι έκανε μέχρι το τέλος της ζωής του, που κράτησε 101 χρόνια. Εζησε και πέθανε ως στρατιώτης. Λίγο πριν μεταβεί στο νοσοκομείο όπου άφησε την τελευταία του πνοή, βρέθηκε, φορώντας πάντα την πουλάδα του αλεξιπτωτιστή, στην κατάθεση στεφάνου στο ετήσιο μνημόσυνο καταδρομέων και ιερολοχιτών, στο οποίο παρέστη υποβασταζόμενος αλλά όρθιος. Η ημερομηνία έγραφε 29 Μαΐου 2022, μία επέτειο μαύρη για τον ελληνισμό. Ο Κωνσταντίνος Κόρκας απεβίωσε με τον βαθμό του στρατηγού, αλλά πάντα στρατιώτης, αφιερώνοντας τη ζωή του στην πατρίδα και ως ο τελευταίος ιερολοχίτης παραδίδει το νήμα αδιάσπαστο στους επόμενους. Αυτή ήταν η αποστολή του και την έφερε εις πέρας.
