Την αυστηρότητά του εξάντλησε το δικαστήριο για τους οκτώ καταδικασθέντες για τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα, μετά τις μαζικές απαλλαγές αυτοδιοικητικών παραγόντων και υπευθύνων της Πολεοδομίας, που δικάστηκαν για τους 25 θανάτους, τους δεκάδες τραυματισμούς και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που επέφερε το πλημμυρικό φαινόμενο.
Δύο πρώην αντιπεριφερειάρχες, η πρώην δήμαρχος της Μάνδρας Ιωάννα Κριεκούκη και υπάλληλοι πολεοδομικών υπηρεσιών ήταν ανάμεσα στους καταδικασθέντες, στους οποίους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης από τέσσερα έως έξι χρόνια. Κανένας τους δεν πήγε φυλακή, καθώς στην έκτιση της ποινής τους δόθηκε αναστολή έως ότου δικαστούν σε δεύτερο βαθμό, ενώ για ορισμένους η ποινή μετατράπηκε σε χρηματική, προς επτά ευρώ την ημέρα.
Σε γενικές γραμμές, η απόφαση του δικαστηρίου για τους οκτώ καταδικασθέντες κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα ποινών, ανάλογα με τις προβλέψεις του νόμου, καθώς τα αδικήματα για τα οποία δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ήταν πλημμελήματα με ανώτατες ποινές τα πέντε χρόνια.
Ωστόσο, ενώ για τους καταδικασθέντες το δικαστήριο κινήθηκε στην επιβολή αυστηρών ποινών, η απόφαση να αθωωθούν 13 κατηγορούμενοι από τους 21 συνολικά που κάθισαν στο εδώλιο προκάλεσε αίσθηση. Κυρίως για το γεγονός ότι η απαλλαγή τους υπήρξε οριακή, με δύο ψήφους υπέρ και μία κατά, ενώ καταδικαστική υπήρξε και η εμπεριστατωμένη εισαγγελική πρόταση της εισαγγελέως Πετρούλας Μακρή.
Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση που επιμέτρησε τις ευθύνες για τις εγκληματικές πράξεις και κυρίως παραλείψεις, οι οποίες μεγιστοποίησαν τις συνέπειες της φονικής πλημμύρας, ανεξάρτητα από τις ιδιότητες όσων αθωώθηκαν, σηματοδότησε με τον τρόπο της το ατιμώρητο για τα μπάζα, την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, την κατασκευή αυθαιρέτων μέσα στα ρέματα και τις δεκάδες παραλείψεις που συνετέλεσαν στη βιβλική καταστροφή.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η εισαγγελέας χαρακτήρισε κατά την αγόρευσή της την περιοχή της Μάνδρας «προαναγγελία ενός εγκλήματος», καθώς αποτελούσε κατά τους ειδικούς «case study», ενδεικτική περίπτωση, για φονικές πλημμύρες, λόγω των τεράστιων προβλημάτων σε ρέματα, αυθαίρετα, μπάζα και απουσία αντιπλημμυρικών έργων.
Η απόφαση του δικαστηρίου –η δίκη διήρκεσε περί τα δύο χρόνια– στην ουσία επικρότησε όσα για χρόνια κρατούν τη χώρα σε στασιμότητα, τις εγκληματικές παραλείψεις κράτους, αυτοδιοίκησης και πολιτών, τις συστηματικές και ατιμώρητες καταστροφές επί χρόνια του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος, που πλέον θέτουν σε άμεσο κίνδυνο και τις ζωές των πολιτών.
