«Το σχολείο μας έχει υποστεί μερικές ζημιές, αλλά όσο περνάει η ώρα τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα. Θα τα ξαναφτιάξουμε όλα, θα τα ξαναπρασινίσουμε όλα. Η σκέψη μας είναι σε αυτούς που έχασαν το σπίτι τους». Αυτή τη σύντομη ανακοίνωση έκανε το πρωί της Τετάρτης στο Facebook ο διευθύνων σύμβουλος του Costeas Geitonas School (CGS) της Παλλήνης Χρήστος Γείτονας. Τα σχόλια άρχισαν να φτάνουν κατά ριπάς: «Το σχολείο είναι το “σπίτι” των παιδιών μας, είμαστε εδώ για εσάς», «πείτε μας πώς μπορούμε να βοηθήσουμε», «θα φέρουμε εμείς έναν έναν τους σπόρους να φυτέψουμε», «το σχολείο αυτό το αγαπούν οι καθηγητές, τα παιδιά και οι γονείς, γι’ αυτό είναι θωρακισμένο από κάθε κίνδυνο».
«Ολα ξαναφτιάχνονται»
«Είναι απίστευτος ο αριθμός των μηνυμάτων που έχουμε λάβει», λέει στην «Κ» ο κ. Γείτονας και στη φωνή του η συγκίνηση είναι φανερή. Ηξερε ότι επρόκειτο για μια δεμένη σχολική κοινότητα, αλλά καμιά φορά είναι στην κρίση που αποκαλύπτεται το βάθος των συναισθημάτων. «Σου δίνει δύναμη», παραδέχεται. Η καταμέτρηση των ζημιών έχει ολοκληρωθεί και η ουσία είναι μία, όλα ξαναφτιάχνονται. Με κάποιες εξαιρέσεις: «Δυστυχώς κάηκε το Club House (σ.σ. το καφέ πίσω από το γήπεδο), το οποίο φιλοξενούσε τα βραβεία, τα καλύτερα έργα, πράγματα αναντικατάστατα».
Τρίτη φορά που καίγεται
Η μεγαλύτερη αγωνία της διοίκησης του σχολείου πάντως δεν αφορά τις καταστροφές στο σχολείο, αλλά αυτές στην ευρύτερη περιοχή. «Μαυρίζει η ψυχή μας να σκεφτόμαστε ότι θα κάθονται τα παιδιά στην τάξη, θα κοιτάζουν έξω και θα βλέπουν αυτή τη μαυρίλα». Γι’ αυτό ήδη προσανατολίζονται στην ανάπτυξη προγράμματος ευρείας αναδάσωσης της περιοχής σε συνεργασία με εταιρείες και πάντα με βάση ειδικές μελέτες. «Γιατί είναι η τρίτη φορά που η φωτιά περνάει το ρέμα», λέει ο κ. Γείτονας.
Εικόνες αποκάλυψης
Εκείνη η νύχτα ήταν τρομερή. Το προσωπικό είχε εκκενώσει τον χώρο από νωρίς με ασφάλεια. «Ημουν μέχρι τις 4 το πρωί στο σχολείο, με στημένες μάνικες, όταν άρχισα να αισθάνομαι τη φωτιά. Πρώτα την αισθάνεσαι και μετά τη βλέπεις. Ο ουρανός κοκκίνισε, πύρωσε το σύμπαν. Πήρα το αυτοκίνητο να φύγω. Δέκα λεπτά πριν φανούν οι φλόγες, άρχισαν να κατεβαίνουν από το βουνό τα ζώα. Εβλεπες σκυλιά, αλεπούδες, νυφίτσες. Πουλιά, νυχτερίδες έπεφταν πάνω στο παρμπρίζ. Από τον διπλανό όμιλο ελευθέρωναν τα άλογα. Βούρκωνα καθώς οδηγούσα. Οι καμπάνες χτυπούσαν». Εικόνες αποκάλυψης.
Επέστρεψε στις 6.15, δύο ώρες αργότερα, και βρήκε τις φλόγες να γλείφουν το κτίριο. «Το σχολείο σώθηκε επειδή γυρίσαμε και αρχίσαμε να ρίχνουμε νερό». Ολοι οι χώροι του σχολείου είναι σήμερα πλήρως λειτουργικοί. Παρ’ όλ’ αυτά ξέρει ότι διακινδύνευσε μένοντας έως τόσο αργά. «Ηταν επικίνδυνο, δεν έπρεπε. Εχοντας ακούσει τόσες ιστορίες από φωτιές όπως αυτή στο Μάτι, αναρωτιέσαι φεύγοντας ανάμεσα στις φλόγες “λες να με γράφουν αύριο;”».
