Στις 11 Φεβρουαρίου 1959, ο τίτλος που δεσπόζει στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» είναι: «Συμφωνία Ελλάδος και Τουρκίας εις Ζυρίχην – Κατηρτίσθη σύνταγμα της “Δημοκρατίας της Κύπρου”».
Στο άρθρο σημειώνεται: «Ο ανταποκριτής του “Εταιρικού Τύπου” μετέδωσε την εσπέραν ότι η Ελλάς και η Τουρκία προσήλθον εις συμφωνίαν επί του Κυπριακού. Αι δύο χώραι συνεφώνησαν, όπως περιωρισμέναι στρατιωτικαί δυνάμεις των σταθμεύσουν εις Κύπρον διά να βοηθήσουν εις την εξασφάλισιν της μελλοντικής ανεξαρτησίας της νήσου. Επίσης συνεφώνησαν όπως βρεταννικαί δυνάμεις παραμείνουν εις την νήσον.
Η συμφωνία αυτή επετεύχθη κατόπιν απογευματινής συσκέψεως των πρωθυπουργών της Ελλάδος και της Τουρκίας κ.κ. Καραμανλή και Μεντερές, η οποία διήρκεσεν επί μίαν και ημισείαν ώραν».
Ουσιαστικά, η συμφωνία της Ζυρίχης προέβλεπε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, της Δημοκρατίας της Κύπρου, με αποκλεισμό, αντίστοιχα, της Ενωσης και της διχοτόμησης.
Περιλάμβανε, επίσης, τις βασικές διατάξεις ενός κυπριακού Συντάγματος, το οποίο βασιζόταν στην αποδοχή της κοινοτικής αυτονομίας.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1959 ξεκινά διάσκεψη στο Λάνκαστερ Χάους και μερικές ημέρες αργότερα η Μεγάλη Βρετανία αποδέχεται τη Συμφωνία της Ζυρίχης, με τον όρο ότι θα διατηρούσε υπό την πλήρη κυριαρχία της τις δύο στρατιωτικές βάσεις στις περιοχές του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας. Από την πλευρά του, ο Μακάριος αποδέχεται και τη Συμφωνία του Λονδίνου, παρά τους ενδοιασμούς του.
«Η ελευθέρα, ανεξάρτητος “Δημοκρατία της Κύπρου” αποτελεί ήδη από της χθες ιστορικήν πραγματικότητα», γράφει το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» στις 20 Φεβρουαρίου.
Στο κύριο άρθρο της ωστόσο προειδοποιεί: «Δεν πρέπει, εν τούτοις να μας διαφεύγη ότι τα ήσσονα καθήκοντά μας απέναντι της μελλούσης ελευθέρας πλέον Κύπρου δεν έχουν επιτελεσθή.
Αντιθέτως· έχομεν τώρα να πράξωμεν χάριν της νήσου πολλά. Χωρίς να αναμιγνυώμεθα εις τα εσωτερικά της, πρέπει να της παρέχωμεν ολόκληρον την στοργήν μας.
Παν ό,τι δυνάμεθα ως ελληνικόν κράτος, ελληνική κοινωνία και ελληνική οικονομία οφείλομεν να της το προσφέρωμεν.
