«Θα με κυνηγούν για το υπόλοιπο της ζωής μου οι φωνές των ανθρώπων που βρίσκονταν μέσα στα χαλάσματα. Είναι οι φωνές των ζωντανών θαμμένων». «Ακόμη και όταν μας ζήτησε να της κόψουμε το πόδι προκειμένου να τη βγάλουμε έξω, το είπε χαμογελώντας. Μας άφησε δύο φορές το κορίτσι και το καταλάβαμε από τις φωνές του Κώστα».
Οσα αντίκρισαν και βίωσαν κατά τη διάρκεια της επταήμερης αποστολής τους στις πληγείσες από τον σεισμό περιοχές της Τουρκίας περιέγραψαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου τα μέλη της ελληνικής αποστολής. Διασώστες της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ, συχνά με μάτια υγρά από τη συγκίνηση, μίλησαν για τις δυσκολίες της επιχείρησης, την αντίδραση του τουρκικού πληθυσμού στο άκουσμα της λέξης «Γιουνάν» (Ελληνας) και τις σκηνές ανείπωτου πόνου που, όπως λένε τα στελέχη της Πυροσβεστικής και του ΕΚΑΒ, «θα κουβαλάμε πάντα μαζί μας».
Πρώτοι οι Ελληνες
Η ελληνική ήταν η πρώτη ξένη αποστολή που πάτησε το πόδι της επί τουρκικού εδάφους ανταποκρινόμενη στο τουρκικό αίτημα προς τον ευρωπαϊκό μηχανισμό πολιτικής προστασίας. «Σε μια καταστροφή, ο πρώτος που θα σπεύσει να σε βοηθήσει είναι ο γείτονάς σου», δήλωσε ο διασώστης του ΕΚΑΒ Ευθύμης Αραβανής, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου.
Συγκινητικές αφηγήσεις από τα μέλη του σωστικού συνεργείου που έσπευσε στις σεισμόπληκτες περιοχές.
«Φτιάξαμε ένα γραφείο συλλογής πληροφοριών και καλέσαμε τον τοπικό πληθυσμό να μας δώσει πληροφορίες για ανθρώπους που ήταν εγκλωβισμένοι στα ερείπια», εξήγησε ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος, ο οποίος συντόνιζε τα στελέχη της ΕΜΑΚ. Στην επιχείρηση διάσωσης ενός 11χρονου αγοριού από τα μέλη της ελληνικής αποστολής αναφέρθηκε ο επιπυραγός Θωμάς Κρίκελλης: «Ηταν ξαπλωμένος και δεν είχε τρόπο ούτε το κεφάλι να γυρίσει για να πιει νερό. Κάθε φορά που τράβαγα το ποτήρι μού έπιανε το χέρι και μου έλεγε “όχι, όχι, όχι”, δηλαδή να συνεχίσω να του δίνω νερό και έπειτα να μου υπενθυμίζει συνεχώς στα αγγλικά ότι είναι στο 10% των δυνάμεών του, ότι δεν αντέχει άλλο».
«Ποια είναι η στιγμή που σας συγκλόνισε περισσότερο;» ρώτησε τους εκπροσώπους της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ ένας από τους δημοσιογράφους. «Ηταν μόλις είχαμε φτάσει. Ενας πιτσιρικάς, πρέπει να ήταν 7-8 χρόνων. Με πλησίασε και μου έδωσε ένα κουτί μπισκότα. Για εμένα αυτή η στιγμή ήταν πολύ πιο ψηλά, πολύ πιο δυνατή απ’ όλες τις άλλες», απάντησε ο γιατρός Σωκράτης Δούκας μην μπορώντας να κρύψει τη συγκίνησή του.
«Αυτό που θα μου μείνει είναι η εικόνα των παιδιών να παίζουν γελώντας σε μια παιδική χαρά δίπλα στα ερείπια», συμπλήρωσε ο κ. Γιαννόπουλος. Για τον διασώστη της ΕΜΑΚ Κωνσταντίνο Νίκα, που συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας καθώς και ο πατέρας του υπηρέτησε στην ΕΜΑΚ, η πιο δυνατή στιγμή ήταν η διάσωση της μικρής Αϊρίν. «Περάσαμε πάρα πολύ χρόνο δίπλα στην εγκλωβισμένη. Ηταν τεχνικά μια πολύ δύσκολη διάσωση, οπότε η στιγμή που τη βγάλαμε ήταν για εμένα πολύ σημαντική», δήλωσε.
Και οι πέντε εκπρόσωποι της ελληνικής αποστολής μίλησαν για τη θερμή υποδοχή από τους πληγέντες της Τουρκίας και τα συναισθήματα με τα οποία τους περιέβαλε ο ντόπιος πληθυσμός. «Στα διαλείμματα των επιχειρήσεων έρχονταν απλοί πολίτες να μας δώσουν τσάι ή ψωμί. Οταν βρεθήκαμε σε μια ουρά πίσω από έναν αυτοσχέδιο πάγκο, ο κόσμος παραμέρισε για να περάσουμε μπροστά», αφηγήθηκε ο κ. Γιαννόπουλος. «Ενώ βρισκόμασταν σε έναν καταυλισμό, είδαμε ένα άτομο να μας κάνει νόημα να πάμε πίσω από τη σκηνή. Εκεί έβγαλε ταψιά με τουρκικά γλυκά. Το ένα μας είπε να το φάμε εκεί επιτόπου και το δεύτερο ήθελε να το πάρουμε μαζί μας», περιέγραψε ο Θωμάς Κρίκελλης, με ένα θλιμμένο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Κλείνοντας, τα μέλη της αποστολής αισθάνθηκαν την ανάγκη να ξεκαθαρίσουν ότι δεν είναι ήρωες, όπως αναφέρθηκε στα ΜΜΕ, αλλά επαγγελματίες που εκπαιδεύονται να επιχειρούν κάτω από τέτοιες συνθήκες.
